41 jaar getrouwd

11 september 1976 … een regenachtige dag was het toen manlief en ik in het huwelijksbootje stapten. Vandaag eenenveertig jaar geleden. De jaren zijn voorbij gevlogen.
En ik mijmer wel eens … hoe zijn het zijn geweest moest ik niet met hem getrouwd zijn, maar met een van mijn vorige vriendjes. Je weet het natuurlijk niet, maar als ik zo eens op Facebook naar foto’s kijk van vorige vriendjes, en hun uitspraken lees dan weet ik zeker dat ik het beste ‘vriendje’ aan de haak geslagen heb. 😍

Fietsen op de hei en zo …

Wat is het toch mooi bij ons op de hei. Ik heb echt genoten van mijn fietstochtje op de eerste dag van mijn pensioen en toch nog wat zonnige foto’s kunnen maken, al dreigde het weer stokken in de wielen te steken. Zomaar op een voormiddag in de week kom je nauwelijks mensen tegen … dit is iets wat ik zeker meer ga doen. 
Het ligbed in de tuin in de zon is niet meer gelukt, en in het boek van Lize Spit ben ik ook nog geen bladzijde verder geraakt. Maar ons Kind, dat nog steeds in ziekenverlof is, kwam op bezoek en had voor één keer eens geen haast!
’s Avonds zijn manlief en ik gaan eten in Het Havenhuis in Etten-Leur om mijn eerste dag te vieren. Van de apero tot het hoofdgerecht buiten op het terras, dessert en koffie binnen. Wat was dat ook weer zalig genieten. Het was de tweede keer dat we hier aten, deze keer op het gezellige terras, en het zal zeker niet de laatste keer zijn.

Kortom, een geslaagde eerste pensioendag!

Op pensioen

De kogel is door de kerk: manlief heeft officieel zijn pensioen aangevraagd. Nog niet met onmiddellijke ingang … dat vond hij toch wat te snel. En hij wou ook wachten tot de (volgende) winter voorbij is om niet direct in een dode periode terecht te komen. De lente vond hij wel een goed moment, dus 1 mei 2017 is De Dag. Officieel dan, want hij moet natuurlijk ook zijn vakantiedagen nog opnemen. Ik vermoed dat het iets van half maart van volgend jaar zal zijn.

Nu ik nog …

Ochtendmens

Mijn man is een ochtendmens. Ik iets minder, to say the least …
Hij staat op en begint nog voor hij ontbijt al direct te rommelen. Vaatwasser uitladen, droogkast aanzetten. En dat alles liefst met de radio op luid. Te luid voor mij in ieder geval, want ik zit ’s morgens het liefst in een stil huis. Zo ben ik dat ook gewend tijdens de normale werkweek. Hij staat twee uren voor mij op en dan houdt hij zich stil, maar op zaterdag heb ik altijd van jan.
En daar ontstond van de week wat irritatie over. 

Ik was als eerste opgestaan en dacht aldus even in alle rust en stilte mijn ontbijt te kunnen nuttigen, even te facebooken en mails te checken zoals ik dat alle dagen doe. Dat was mis gedacht. Ik stond nog maar amper in de badkamer toen ik beneden het gerinkel van glazen en bestek al hoorde. Nog erger werd het toen ik beneden kwam: radio aan, droogkast aan het draaien en een vrolijke man aan de eettafel. Ik kan er niet aan doen, maar dat maakt mij slechtgezind. Komt erbij dat ik mij de laatste tijd niet echt super voel, noch lichamelijk noch geestelijk, wat het er niet beter op maakt. 
Gelukkig duurt mijn slecht humeur nooit lang, maar het wordt wel een punt waaraan gewerkt moet worden tegen de tijd dat we op pensioen gaan …

Even terugkijken

Ik ben wel eens in een nostalgische bui en dan sla ik wat fotoboeken open om te mijmeren over vroeger. Deze keer was dat een album van 1983, het geboortejaar van zoonlief.

Deze foto van de twee mannen in mijn leven heb ik eruit gepikt.

Ondertussen is zoonlief al ouder dan zijn vader toen was …
Wat vliegt de tijd!

Zullen we of zullen we niet …

… op pensioen gaan … Het is een vraag die ons nogal bezighoudt de laatste tijd. Het is ook niet zomaar een beslissing die je in één-twee-drie neemt want het bepaalt wel de laatste fase van je leven. We kunnen, als we dat willen, allebei volgend jaar op (vervroegd) pensioen want dan hebben we er een carrière van 40 jaar op zitten en zijn we 62. Een mooie leeftijd om nog meer te genieten van het leven dan we nu al doen. Vraag is: zijn we eraan toe? Hoe weet je of je eraan toe bent?
Mijn accountant gaat nu wat rekensommetjes maken om ons alvast op dat punt gerust te stellen, of net niet. En verder gaan we in oktober, op kosten van manlief zijn bedrijf, een vijfdaags seminarie volgen aan zee waar alle aspecten van het op-pensioen-zijn belicht worden.
Wordt vast en zeker vervolgd.

Terug aan ’t werk

Jaja, manlief is terug aan ’t werk en deze keer is het voor echt. Vorige week is hij langs de bedrijfsarts geweest en zij heeft hem goedgekeurd voor de arbeid.

Ons leven wordt dus terug normaal. Ik ben blij met mijn herwonnen vrijheid en hij is blij dat hij eens met iemand anders kan praten dan met mij.

Waar ik niet echt blij mee was, dat was het feit dat hij besloot om direct de eerste dag alweer met de koersfiets te gaan werken. Maar goed, wie ben ik? Hij luistert toch niet. Ik kan alleen maar hopen dat zijn engelbewaarder op zijn schouder blijft zitten.

Veertig jaar geleden …

16 februari 1974 … vandaag exact veertig jaar geleden, hebben wij elkaar voor het eerst ontmoet op een TD ( thé dansant), zoals een fuif in studentenkringen destijds genoemd werd. En het was direct ‘koekenbak’.

Mijn man, mijn beste vriend, mijn maatje, mijn reisgezel, mijn tafelgenoot, mijn alles. Nu ja, meestal dan toch …

The saga continues …

Februari 2009: manlief wordt aangereden door een niet verzekerde bromfietser. Bromfietser legde een valse verklaring af als zou hij te voet zijn geweest en er geen sprake was van een bromfiets. Geen getuigen, zijn woord tegen dat van manlief. Rechtsbijstand ingeschakeld en een advocaat aangesteld.

Januari 2012: een doorbraak. Bij nog maar eens een verhoor (het vierde al in deze zaak) geeft tegenpartij eindelijk toe dat hij met een onverzekerd voertuig reed. Alvast één overwinning.

September 2013: de rechtbank doet uitspraak in het voordeel van manlief: tegenpartij is gehouden tot het betalen van de geëiste schadevergoeding. Jeuj! Tweede overwinning.Tegenpartij gaat niet in beroep. Meer nog, er komt gewoon totaal geen reactie.

Oktober 2013: tegenpartij wordt in persoon gedagvaard door de deurwaarder. Geen reactie van tegenpartij.

November 2013: deurwaarder laat roerend beslag leggen. Helaas … de waarde van de inbeslaggenomen goederen is ruim onvoldoende voor de vordering!

December 2013: advocaat gaat toch nog proberen een afbetalingsregeling te treffen. Het zal mij benieuwen. 

Wordt vervolgd na 15 januari, de dag waarop de goederen openbaar worden verkocht.

Geduld wordt beloond

Een mail met goed nieuws ontvangen van een van onze advocaten. [Er zijn twee rechtszaken aanhangig voor ongevallen die manlief zijn overkomen en waarbij door beide tegenpartijen valse verklaringen werden afgelegd. De eerste dateert van februari 2009, de tweede van september 2010].

Het goede nieuws van vandaag betreft ongeval nummer 2. De rechtbank heeft uitspraak gedaan in manlief zijn voordeel: de tegenpartij is gehouden tot het betalen van de geëiste schadevergoeding. Het heeft wat voeten in de aarde gehad, maar ons geduld wordt dan toch beloond. Vooral mijn geduld want als het aan manlief had gelegen was het gevecht met de verzekering van de tegenpartij al lang geleden opgegeven. Ik ben dan de pitbull die zich erin vastbijt en niet opgeeft.

Nu nog wachten op het vonnis van het eerste ongeval. Dat zou in september uitgesproken worden. Hopelijk met hetzelfde succes.