ziek

Ziek

Is de schilder eindelijk de deur uit, ben ik al een paar dagen ziek. De hele nacht van dinsdag op woensdag heb ik op de pot gezeten en over de pot gehangen. En de volgende dag kwam de koorts. Gevolg: 2 kilo eraf. Of, zoals Johan Cruijff het ooit zei: elk nadeel heb ze voordeel.

Gelukkig voel ik me sinds gisteren weer wat beter want studeren als ik niet goed ben … echt productief ben ik dan niet.

Ik heb nog twee dagen. Het moet dus lukken.

En ons huis is heel mooi geworden. Ik kan niet wachten om volgende week op pad te gaan en allerlei interieurwinkels af te schuimen. Ik heb al wat ideetjes. Ik vind de Dikke Dames van Theo Broeren wel wat hebben. De schilderijen zijn vrolijk en warm, net wat we nodig hebben in onze bijna volledig witte living. Manlief is nog niet echt fan, maar dat komt wel als ik maar lang genoeg aanhoud. Wordt vervolgd …

Dat heb ik weer

Op minder dan drie weken van onze vakantie zit ik met een geblokkeerde tussenwervelschijf in mijn onderrug én een darminfectie. Het lijkt wel een herhaling van 2014 toen zowel manlief als ikzelf in de lappenmand lagen.

Ik heb deze maand al een vakantie moeten annuleren, onze ‘grote’ vakantie wil ik echt niet in het water zien vallen. Dus ga ik gedwee naar kiné en doe ik met regelmaat mijn oefeningen. En slik ik trouw mijn medicijnen in de hoop dat ik heel gauw beter ben.

We doen weer gewoon

Ja, we doen weer gewoon vanaf vandaag. Manlief was al een week terug aan het werk (in zijn nieuwe ‘regime’ wat echt wel wennen wordt) en vandaag is ook zoonlief terug van start gegaan. Nog een beetje slapjes van de griep, maar als het op zijn werk aankomt gaat hij desnoods met 40° koorts. Even een foto opgesnord van zijn werfkeet. Het ziet er allemaal nog redelijk opgeruimd uit.

Dit is zo oneerlijk

Krijg net te horen dat de dochter van een van mijn opdrachtgevers een heel ernstige vorm van borstkanker heeft. Ze is amper 24 en een half jaar geleden bevallen van haar tweede kindje. Borstamputatie, chemo, bestralingen en hormoontherapie en dus vervroegd in de overgang komen. Dit is zo oneerlijk.

Weer: half bewolkt – 23°

Toeval?

Op onze 34ste huwelijksverjaardag in september vorig jaar lag manlief in het ziekenhuis. Op zijn eigen 57ste verjaardag gisteren hebben we de halve namiddag doorgebracht in de wachtzaal van een orthopedist. Toeval? Ik vraag me af wat het volgende gaat zijn!

Gisteren dus – ondanks een afspraak – meer dan twee uren moeten wachten tot het eindelijk onze beurt was bij de orthopedist. Nu ja, de man heeft een hele goede naam en schijnt zeer kundig te zijn in het oplossen van schouderproblemen. Dat wachten nemen we dan maar op de koop toe. Manlief ging eigenlijk voor een second opinion. Je laat je tenslotte niet zomaar bij de eerste de beste aan beide schouders opereren. Na het bekijken van de laatste foto’s en MRI kwam deze arts toch tot dezelfde conclusie: opereren. “We gaan grote kuis doen in uw schouders” zo formuleerde hij het. “Een kijkoperatie, niet zwaar op zich, maar wel een zware en lange revalidatie”. Maar hij garandeerde wel dat manlief daarna weer voor een tijd pijnloos door het leven kan. “Laat het even bezinken”, zo zei hij nog.

Lang bedenktijd had manlief niet nodig. Altijd pijn hebben is geen optie, dus er wordt asap geopereerd.

Uitslag

Ik had vanmorgen de uitslag van mijn bloedonderzoek al in de brievenbus. Wat staan er veel plusjes in de eerste kolom. Plusjes zijn dus niet goed, want daar overschrijd je de maximum referentiewaarde. Dat het met mijn schildklier niet zo goed was, dat wist ik al. Dat voel ik gewoon. Suiker deze keer ook weer te hoog … toch maar weer eens beter opletten met wat ik eet dus. En nu is ook mijn cholesterol te hoog. Die was vorige keer nog aan de lage kant. Pffff …
En dan nog een reeks plusjes waar ik niks van begrijp, dus ik even het internet geraadpleegd. Dat had ik maar beter niet gedaan want je ziet de meest enge ziektes aan je voorbij trekken.
Huisarts opgebeld die zei dat al die plusjes niet zo veel te betekenen hadden. Hoewel … helemaal gerustgesteld ben ik toch niet.
Ik denk dat ik volgende keer het resultaat niet meer naar huis laat opsturen. Ik hoor het dan wel van mijn huisarts als er iets niet goed is. Wat niet weet, wat niet deert.

Especially for C~ All is well, except that I need to take extra medication for my hypothyroidism, I’m a candidate (sic) for diabetes and my cholesterol level is too high. New blood test in three months.

De vloek van de farao

Net terug van onze tiende (zo ongeveer toch) vakantie in Egypte. Ik die altijd roep “ik ben nog nooit ziek geweest in Egypte”, wat ook de waarheid is, heb deze keer ook prijs gehad. De vloek van de farao is voor het eerst op mij neergedaald. Ik had er zelfs al een beetje rekening mee gehouden dat het deze keer wel eens zou kunnen gebeuren. Hier het verhaal.
Begin februari begin ik uit te kijken naar een last minute in Egypte. Er is een schitterend aanbod op een nieuw hotel, pas 2 maanden open, van een gekende Belgische keten die vooral geroemd wordt om zijn lekkere keuken. OK, die hotelketen is maar vier sterren waar we er normaal toch wel vijf willen hebben in Egypte, maar op Vakantiereiswijzer en Zoover krijgt het nieuwe hotel goede kritieken, en de introductieprijs ligt op ongeveer de helft van wat we normaal betalen … In mijn achterhoofd zat alweer een extra reisje naar de zon begin december.
Voor alle zekerheid toch maar even een mailtje gestuurd naar het hoofdkantoor van Three Corners met de vraag of het hotel al volledig operationeel was. Het antwoord was positief, dus wij waren er helemaal gerust in.
Drie dagen voor vertrek kijk ik voor de aardigheid nog eens op Vakantiereiswijzer en lees ik dat er heel veel zieke gasten zijn in het hotel. Toen al vreesde ik dat wij er deze keer wel eens bij zouden kunnen zijn, want dit leek me geen geval van niet oppassen met eten of veel te lang in de hete zon hebben liggen bakken. Maar goed, there is no way back dus we wagen het erop.
Daar aangekomen horen we van de andere gasten dat het eigenlijk veel ernstiger is dan we aanvankelijk dachten. Op een gegeven moment zouden er zo’n vijftig zieken geweest zijn (maag- darmproblemen), waarvan er verschillende aan het infuus lagen. Oorzaak onbekend, maar het lag zeker niet aan het eten wist de directeur (die ik hierover had aangesproken) mij te vertellen. Hij kan natuurlijk veel zeggen. Wat doet een mens dan? Die let extra op wat hij/zij eet, gaat niet vanaf dag één voluit in de hete zon liggen, drinkt geen te koude drankjes, eet geen ijsjes, enz. Kortom, de gebruikelijke voorzorgsmaatregelen die ons altijd al hebben geholpen. Maar het heeft allemaal niet mogen baten want op dag vier pendelde ik tussen vier uur ’s nachts en drie uur ’s middags van mijn bed naar het toilet. Ik kon op den duur van slapte bijna mijn bed niet meer uit. Diezelfde directeur heeft me hoogstpersoonlijk een doosje medicijnen (Antinal, ik vergeet het nooit meer) bezorgd en de volgende dag was ik, dankzij een dieet van rijst, vetvrije groentesoep, toast, een hardgekookt ei en bananen, alweer een stuk beter. Maar de farao vond blijkbaar dat hij me nog niet genoeg had gestraft want zaterdag begon het opnieuw. Gelukkig in minder erge mate, maar rijst hoef ik voorlopig toch even niet meer.
Zeer vreemd is wel dat manlief, die aan een eerdere Salmonella-besmetting – opgedaan in een spiksplinternieuw hotel in Spanje 22 jaar geleden – overgevoelige darmen heeft overgehouden, niet ziek is geweest. Gelukkig voor hem natuurlijk.
Een ezel stoot zich geen tweemaal aan dezelfde steen zegt het spreekwoord. Ik heb nu ook mijn lesje wel geleerd. Nooit nog een nieuw hotel, en nooit nog minder dan vijf sterren in Egypte. Want we blijven wel gewoon naar Egypte reizen. We beschouwen dit als een eenmalige gebeurtenis.