ongeval

Terug aan ’t werk

Jaja, manlief is terug aan ’t werk en deze keer is het voor echt. Vorige week is hij langs de bedrijfsarts geweest en zij heeft hem goedgekeurd voor de arbeid.

Ons leven wordt dus terug normaal. Ik ben blij met mijn herwonnen vrijheid en hij is blij dat hij eens met iemand anders kan praten dan met mij.

Waar ik niet echt blij mee was, dat was het feit dat hij besloot om direct de eerste dag alweer met de koersfiets te gaan werken. Maar goed, wie ben ik? Hij luistert toch niet. Ik kan alleen maar hopen dat zijn engelbewaarder op zijn schouder blijft zitten.

Manlief is weer thuis …

Na een kort ziekenhuisverblijf mocht ik vanmorgen manlief gaan ophalen in het ziekenhuis. En nu zit hij thuis … te zitten. De altijd zo actieve man zit in zijn zetel en buiten een paar stappen zetten met behulp van twee krukken kan hij niks.

Ik word bijna depressief als ik eraan denk dat ik vijf dagen geleden nog een sportieve man had met een afgetraind lichaam. En dat die sportieve man nu verder moet met een titanium heupprothese in zijn lijf die nog alle kanten op kan. Wordt het aanvaard door het lichaam? Gaat het ontsteken? Gaat de prothese luxeren? Maandenlang zal hij buiten strijd zijn. Al minstens tot 27 april is hij werkonbekwaam.

Vanaf maandag gaat hij intensief trainen in de gymzaal van het ziekenhuis onder begeleiding van allerlei therapeuten. Met minuscule stapjes hoopt hij toch over een half jaar weer op zijn Heilige Fiets te zitten …

Zucht

Het is alweer een tijd geleden (van 8 januari 2014, om precies te zijn) dat manlief een ongeval had met zijn fiets. Maar vandaag was het weer zover. Hoezee!

Tien voor zes vanmorgen gaat de telefoon. Ik wist alweer hoe laat het was en ik moet eerlijk toegeven dat ik niet de vriendelijkheid zelve was. Tien voor zes is voor mij tenslotte een kot in de nacht. Zijn eerste bekommernis was zijn Fiets. Of ik die even (tien voor zes, weet je wel?!) kon komen ophalen. Ik wist nog niet eens wat er gebeurd was, maar zijn Fiets, zijn heilig ros, moest in veiligheid worden gebracht. Op mijn vraag: en gij dan? antwoordde hij dat hij de ambulance had gebeld. Hij ‘dacht’ dat hij iets had want hij kon niet meer recht.

Enfin, lang verhaal kort: hij heeft zijn heup gebroken en wordt deze middag geopereerd. Zijn fiets? Die staat veilig op het politiebureau.

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

Het was een gecompliceerde breuk. De chirurg heeft dan ook beslist de linkerheup volledig te vervangen door een titanium prothese. Als hij zich tegen zaterdag zelfstandig kan wassen, dan mag hij naar huis. En dan volgt er natuurlijk nog een lange revalidatie.

The saga continues …

Februari 2009: manlief wordt aangereden door een niet verzekerde bromfietser. Bromfietser legde een valse verklaring af als zou hij te voet zijn geweest en er geen sprake was van een bromfiets. Geen getuigen, zijn woord tegen dat van manlief. Rechtsbijstand ingeschakeld en een advocaat aangesteld.

Januari 2012: een doorbraak. Bij nog maar eens een verhoor (het vierde al in deze zaak) geeft tegenpartij eindelijk toe dat hij met een onverzekerd voertuig reed. Alvast één overwinning.

September 2013: de rechtbank doet uitspraak in het voordeel van manlief: tegenpartij is gehouden tot het betalen van de geëiste schadevergoeding. Jeuj! Tweede overwinning.Tegenpartij gaat niet in beroep. Meer nog, er komt gewoon totaal geen reactie.

Oktober 2013: tegenpartij wordt in persoon gedagvaard door de deurwaarder. Geen reactie van tegenpartij.

November 2013: deurwaarder laat roerend beslag leggen. Helaas … de waarde van de inbeslaggenomen goederen is ruim onvoldoende voor de vordering!

December 2013: advocaat gaat toch nog proberen een afbetalingsregeling te treffen. Het zal mij benieuwen.

Wordt vervolgd na 15 januari, de dag waarop de goederen openbaar worden verkocht.

Geduld wordt beloond

Een mail met goed nieuws ontvangen van een van onze advocaten. [Er zijn twee rechtszaken aanhangig voor ongevallen die manlief zijn overkomen en waarbij door beide tegenpartijen valse verklaringen werden afgelegd. De eerste dateert van februari 2009, de tweede van september 2010].

Het goede nieuws van vandaag betreft ongeval nummer 2. De rechtbank heeft uitspraak gedaan in manlief zijn voordeel: de tegenpartij is gehouden tot het betalen van de geëiste schadevergoeding. Het heeft wat voeten in de aarde gehad, maar ons geduld wordt dan toch beloond. Vooral mijn geduld want als het aan manlief had gelegen was het gevecht met de verzekering van de tegenpartij al lang geleden opgegeven. Ik ben dan de pitbull die zich erin vastbijt en niet opgeeft.

Nu nog wachten op het vonnis van het eerste ongeval. Dat zou in september uitgesproken worden. Hopelijk met hetzelfde succes.

Irritatie

Manlief moest zich gisteren melden bij de politie, op last van het parket, in verband met zijn ongeval van februari 2009. Het parket had namelijk nog wat vragen en er moest (weer) een verhoor afgenomen worden. Ik zei nog tegen hem ‘zeg dat ze een kopietje nemen van alle andere verhoren die ze al afgenomen hebben’. Enfin, goed, wat moet dat moet, hij er naartoe. Hij had een afspraak met ene inspecteur W. , tussen 12 en 16 uur. En nee, het kon niet later want zij werkt maar tot 16 uur. Komt hij daar toe om half twee en wordt hem simpelweg medegedeeld dat inspecteur W. die dag vrij heeft genomen. WTF! Wat bezielt zo’n mens? Afspraken maken en ze dan niet nakomen! Manlief moet daar wel een halve dag verlof voor opnemen want hij kan daar onmogelijk voor vier uur zijn. Gelukkig was de receptionist zo vriendelijk om iemand anders te vragen het verhoor af te nemen. Op tien minuten stond hij terug buiten, na nog maar eens hetzelfde verhaal te hebben verteld. We worden daar zo moedeloos van want er komt maar geen schot in de zaak.

Als klap op de vuurpijl zat er dan bij de post nog een brief van het ziekenfonds, dat ze naar aanleiding van het ongeval van 9 september 2010 een dossier geopend hebben en of manlief hierover een paar documenten kon invullen. Ik heb even heel kwaad per mail gereageerd dat dit dossier (met hetzelfde nummer nota bene) al anderhalf jaar bestaat en al meer dan een jaar afgesloten is. Wat een organisatie zeg!

Jeugdige onstuimigheid

Een paar weken geleden is er bij ons in de buurt een meisje aangereden op een (zeer slecht verlicht) zebrapad. De dader pleegde vluchtmisdrijf en het meisje is enkele dagen nadien overleden. Mijn jongste neefje kende het meisje en was zeer aangedaan van het gebeurde. Zo is hij onder andere op zijn school gaan vragen of er een minuut stilte gehouden mocht worden om haar te gedenken. Dat mocht.

Gisteren is de dader opgepakt, dankzij een garagist die de auto herkende en de politie verwittigd heeft. De man dacht dat hij een vast obstakel geraakt had, en is toen maar doorgereden. Nadat hij de berichten op radio en TV hoorde durfde hij zich niet meer te gaan aangeven. Hij riskeert zeven jaar gevangenisstraf en tien jaar rijverbod.

Op het Facebook profiel van mijn neefje lees ik hoe erg het die jongens allemaal aangrijpt. Ze wensen de dader van alles en nog wat toe. Een kleine greep uit de reacties:
“Zeven jaar is geen straf …”
“Inderdaad, doodstraf ja …”
“Laat die gast vrij op een plaats waar allemaal kennissen zijn van Sophie en hij zal weten wat een straf is …”
“DOODSTRAF …”
“Voor mij heeft die gast geen recht meer op iets, echt …”
“Meneer dacht dat het een paaltje was … biggest bullshit I’ve ever heard!”

Ik kan het ze niet kwalijk nemen dat ze in hun jeugdige onstuimigheid alleen maar oog hebben voor het slachtoffer. Natuurlijk is het vreselijk wat er gebeurd is, en die man had zich inderdaad moeten aangeven. Ik denk dat hij wel zijn leven lang spijt zal hebben dat hij dat niet spontaan heeft gedaan. Iemand overhoop rijden doe je toch niet expres, mag ik aannemen.

Goed en minder goed nieuws

Vanmorgen voor de laatste keer met manlief op controle geweest bij de orthopedist. Het goede nieuws is dat hij per 1 januari terug mag gaan werken (na bijna 4 maanden thuis). Het slechte nieuws is dat hij aan zijn schouder zal moeten geopereerd worden, gedeeltelijk een gevolg van het vorige ongeval. Er zit een zware ontsteking onder een pees en dat moet schoongemaakt worden want de infiltraties hebben niets geholpen.
Het is een kijkoperatie in dagkliniek, dus da’s niet onoverkomelijk maar er hangt een revalidatie en werkonbekwaamheid van drie maanden aan vast. Maal twee! Doordat hij zijn rechter schouder zo’n lange tijd niet heeft kunnen gebruiken is ondertussen de linker schouder overbelast geraakt en ook flink ontstoken. Zucht.
Nu moeten we alleen nog even zien wanneer we dat gaan inplannen want we willen niet dat onze geplande vakanties (maart en juni) in het gedrang komen. Ik hoop dat hij het trekt tot in juli …

Pijn, pijner, pijnst

Het is niet prettig om je geliefde te moeten zien afzien. De ene dag denk je, het gaat veel beter, en de volgende dag lijkt het of hij weer helemaal terug naar ‘af’ is. Gisteravond draaide hij bijna weg van de pijn. Zelf denkt hij dat het komt omdat hij te weinig beweegt. Zou best kunnen, ik weet het niet. De laatste paar dagen ging hij ’s morgens om de gazet en naar de bakker en voor de rest zat of lag hij. Vanmorgen heeft hij 10 minuten gefietst op de hometrainer. Zonder handen uiteraard want hij kan zich niet naar voren bewegen om de handvatten beet te pakken. Eigenlijk kan hij met zijn bovenlichaam helemaal niks. Maar hij is wel te trots om hulp te vragen. Soms zie ik hem sukkelen om zijn vest of jas aan of uit te krijgen, maar hulp vragen? En ik sta er natuurlijk niet altijd naast.
Dinsdag moet hij op controle naar ’t ziekenhuis. Moeten ze misschien toch ook nog maar eens foto’s nemen van zijn rug en linkerschouder, want die beginnen nu ook heel erg op te spelen.
Een dagje naar zee volgende week, zoals hij begin deze week heel optimistisch opperde, zit er zeker en vast niet in.

34 jaar getrouwd

Vandaag zijn manlief en ik vierendertig jaar getrouwd. Hoevelen kunnen er dat nog zeggen tegenwoordig? Helaas hebben we het dit jaar heel sober gevierd: op een ziekenhuisbed met een glaasje Kidibul (aka kinderchampagne – alcoholvrij dus). Hoe dat zo komt volgt hierna …

Donderdagavond elf uur rinkelde de telefoon. Een onbekend nummer op de display. Ik wou eerst nog niet opnemen, je weet maar nooit wat voor vreemd volk je aan de lijn krijgt zo laat op de avond. Uiteindelijk toch maar opgenomen en, jawel, manlief vanuit het ziekenhuis. Hij was nog maar eens een keer aangereden door een brommer. Eentje die door het rode licht reed deze keer. Hij klonk heel groggy en had veel pijn. Anderhalf uur later belde hij me terug met de uitslag van de radiografieën: zes gebroken ribben! Omdat hij – ondanks de pijnpomp – zo’n pijn bleef houden in zijn rechter schouder werd er vrijdagmorgen een scan en een echo genomen. Resultaat: ook nog een barst in het schouderblad.

Toen ik vanmiddag op bezoek ging was de pijnpomp weg. De naald was losgekomen (brrr, zo’n naald in je rug) en toen heeft de arts beslist om gewoon via infuus pijnstilling toe te dienen. Dat lijkt vrij goed te lukken zoals je op de foto ziet. Die schouder blijft gemeen zeer doen, maar dat doet hij al sinds het vorige ongeval anderhalf jaar geleden, het zal er nu niet op verbeteren.

Maandag komt de orthopedist langs. Ik weet niet of die man veel zal kunnen doen, ik hoop wel dat manlief dan op gewone pijnstillers kan overstappen en dat hij mee naar huis mag. Home, sweet home.