ziekenhuis

Manlief is weer thuis …

Na een kort ziekenhuisverblijf mocht ik vanmorgen manlief gaan ophalen in het ziekenhuis. En nu zit hij thuis … te zitten. De altijd zo actieve man zit in zijn zetel en buiten een paar stappen zetten met behulp van twee krukken kan hij niks.

Ik word bijna depressief als ik eraan denk dat ik vijf dagen geleden nog een sportieve man had met een afgetraind lichaam. En dat die sportieve man nu verder moet met een titanium heupprothese in zijn lijf die nog alle kanten op kan. Wordt het aanvaard door het lichaam? Gaat het ontsteken? Gaat de prothese luxeren? Maandenlang zal hij buiten strijd zijn. Al minstens tot 27 april is hij werkonbekwaam.

Vanaf maandag gaat hij intensief trainen in de gymzaal van het ziekenhuis onder begeleiding van allerlei therapeuten. Met minuscule stapjes hoopt hij toch over een half jaar weer op zijn Heilige Fiets te zitten …

Moeder

Vandaag een jaar geleden is mijn moeder gestorven. Zomaar ineens was ze er niet meer. Hersenbloeding.

Het verdriet slijt, dat is zo, maar ik mis haar nog iedere dag. We deden ook zoveel dingen samen.

Hier staat ze op de foto met onze zoon, haar eerste kleinkind, tijdens het huwelijk van mijn broer in 1987.

Straks maar even naar het kerkhof gaan. Niet dat ik daar veel kan gaan zoeken, maar ik wil toch even bij haar zijn.

Vinger

Gisteren even over en weer naar het ziekenhuis geweest voor een kleine heelkundige ingreep: ‘excisie cyste D3 links‘ staat er op de papieren van de chirrurg. In gewone mensentaal is dat het weghalen van een cyste op mijn vinger. Dit gebeurde in het Chirurgisch Dagcentrum in Wilrijk, een dagkliniek waar er uitsluitend ingrepen uitgevoerd worden waarvoor geen verblijf (overnachting) in het ziekenhuis nodig is.

Wat mijzelf betreft: ik ben om 7u30 ingecheckt en om 10 uur stond ik alweer buiten. Snel en efficiënt! Terwijl ik op de operatie werd voorbereid werd manlief naar de lounge begeleid waar hij zich vrijelijk kon bedienen van koffie/thee/frisdrank en wat te knabbelen. En van free WiFi … niet onbelangrijk nu hij ook is toegetreden tot de geneugtes van de 21ste eeuw.

Het personeel was uitzonderlijk vriendelijk en geduldig en alles gebeurde op een zeer rustige en ontspannen manier. Dit komt zeker ten goede van de patiënt. Ik was dan ook helemaal niet zenuwachtig. De verschillende ruimtes en gangen zijn ook niet van dat steriele wit zoals in de meeste ziekenhuizen. Er zijn veel vrolijke kleuren gebruikt om het allemaal wat huiselijker te maken.

Na de ingreep en met mijn vinger in een onhandige spalk werd ook ik naar de lounge begeleid waar mijn lieve man het van de verpleegkundige heeft overgenomen en mij iets te snoepen en te drinken heeft gebracht. Ik voelde mij goed en ben tien minuten later uitgecheckt. Om tien uur waren we al terug onderweg naar huis.

Ik ga niet voor mijn plezier naar het ziekenhuis maar dit was zeker een positieve ervaring! Gelukkig maar want er wacht nog een vinger om behandeld te worden.

Alleen die Christmas Fruit Cake, dat gaat me niet lukken tegen kerstmis.

Gent

Vandaag een uitstapje gemaakt naar Gent, niet voor het plezier deze keer. Manlief was opgeroepen door een wetsgeneesheer om zich door een of andere hoge professor in het Universitair Ziekenhuis van Gent nog eens te laten screenen: Rx foto’s, MRI scan, echo, enz. Voor de zoveelste keer, en dit alleen maar omdat de verzekeringsmaatschappijen niet overeen komen. Het gaat hier tussen haakjes nog altijd over het ongeval dat hem overkomen is op 18 februari 2009.
Zo’n dag van onderzoeken in een ziekenhuis bestaat vooral uit veel wachten, hoewel – ik moet eerlijk zijn – het hier nog meeviel. Een verloren dag is het in ieder geval.
Toen hij klaar was om half vijf hoorden we op de verkeersinformatie dat de Antwerpse Ring en alle invalswegen potvast zaten door een zwaar verkeersongeval. Files van meer dan twee uren … Zoonlief, die ook uit het Gentse moet komen, maar even gebeld om hem te verwittigen. Die opperde ‘laat ons dan in Gent iets gaan eten’.

Zo gezegd, zo gedaan. Gent zit vol gezellige restaurantjes maar bij een temperatuur van 1°C hadden we weinig zin om ver te lopen. ’t Stropke zag er wel gezellig uit met de ouderwetse kachel die uitnodigend brandde. Het is een typische brasserie waar je zowel voor een salade terecht kan als voor een volledige maaltijd.
De heren hadden zin in stoverij bereid met Gulden Draak, en ikzelf koos voor de waterzooi van vis. Twee streekgerechten die zeer in de smaak vielen.
Zo kwam er, geheel onverwacht, toch nog een prettig einde aan deze dag.

Draadjes

Hehe, vandaag mogen e-i-n-d-e-l-i-j-k de draadjes uit manlief zijn schouder. Al meer dan een week krabt hij zich alsof hij vlooien heeft. Hij doucht meer dan ooit (met speciale pleisters), dat brengt wat verlichting. Nu vind ik twee weken ook ruim lang hoor, voor zo’n kleine wondjes. Maar goed, ze moesten blijven zitten tot hij op controle moest en dat is dus vandaag.
We zijn allebei benieuwd wat de chirurg nu juist gedaan heeft want van het protocol dat we meekregen voor de huisarts begrijpen we geen iota. Ook benieuwd wat hij gaat zeggen over de vooruitgang. Het bewegen gaat elke dag beter, ook de kinesist is tevreden.
Om dan toch het aangename aan het nuttige (?) te paren, proberen we vanmiddag een tafeltje te bemachtigen bij Fiskebar. Wordt vervolgd …

Ik wacht

De uren kruipen voorbij. Om half één heb ik manlief gedropt in het ziekenhuis. Dwz ik ben wel even mee op de kamer geweest, maar aangezien hij nog tot vijf uur moest wachten tot het zijn beurt was om onder het mes te gaan, ben ik al na een half uur vertrokken. Hij had zijn krant, en een boek, hij kon het verder wel zonder mij af.
En sindsdien wacht ik. En gaat de tijd heel langzaam voorbij. Om zeven uur mocht ik bellen … nog drie kwartier.

Toeval?

Op onze 34ste huwelijksverjaardag in september vorig jaar lag manlief in het ziekenhuis. Op zijn eigen 57ste verjaardag gisteren hebben we de halve namiddag doorgebracht in de wachtzaal van een orthopedist. Toeval? Ik vraag me af wat het volgende gaat zijn!

Gisteren dus – ondanks een afspraak – meer dan twee uren moeten wachten tot het eindelijk onze beurt was bij de orthopedist. Nu ja, de man heeft een hele goede naam en schijnt zeer kundig te zijn in het oplossen van schouderproblemen. Dat wachten nemen we dan maar op de koop toe. Manlief ging eigenlijk voor een second opinion. Je laat je tenslotte niet zomaar bij de eerste de beste aan beide schouders opereren. Na het bekijken van de laatste foto’s en MRI kwam deze arts toch tot dezelfde conclusie: opereren. “We gaan grote kuis doen in uw schouders” zo formuleerde hij het. “Een kijkoperatie, niet zwaar op zich, maar wel een zware en lange revalidatie”. Maar hij garandeerde wel dat manlief daarna weer voor een tijd pijnloos door het leven kan. “Laat het even bezinken”, zo zei hij nog.

Lang bedenktijd had manlief niet nodig. Altijd pijn hebben is geen optie, dus er wordt asap geopereerd.

Goed en minder goed nieuws

Vanmorgen voor de laatste keer met manlief op controle geweest bij de orthopedist. Het goede nieuws is dat hij per 1 januari terug mag gaan werken (na bijna 4 maanden thuis). Het slechte nieuws is dat hij aan zijn schouder zal moeten geopereerd worden, gedeeltelijk een gevolg van het vorige ongeval. Er zit een zware ontsteking onder een pees en dat moet schoongemaakt worden want de infiltraties hebben niets geholpen.
Het is een kijkoperatie in dagkliniek, dus da’s niet onoverkomelijk maar er hangt een revalidatie en werkonbekwaamheid van drie maanden aan vast. Maal twee! Doordat hij zijn rechter schouder zo’n lange tijd niet heeft kunnen gebruiken is ondertussen de linker schouder overbelast geraakt en ook flink ontstoken. Zucht.
Nu moeten we alleen nog even zien wanneer we dat gaan inplannen want we willen niet dat onze geplande vakanties (maart en juni) in het gedrang komen. Ik hoop dat hij het trekt tot in juli …

34 jaar getrouwd

Vandaag zijn manlief en ik vierendertig jaar getrouwd. Hoevelen kunnen er dat nog zeggen tegenwoordig? Helaas hebben we het dit jaar heel sober gevierd: op een ziekenhuisbed met een glaasje Kidibul (aka kinderchampagne – alcoholvrij dus). Hoe dat zo komt volgt hierna …

Donderdagavond elf uur rinkelde de telefoon. Een onbekend nummer op de display. Ik wou eerst nog niet opnemen, je weet maar nooit wat voor vreemd volk je aan de lijn krijgt zo laat op de avond. Uiteindelijk toch maar opgenomen en, jawel, manlief vanuit het ziekenhuis. Hij was nog maar eens een keer aangereden door een brommer. Eentje die door het rode licht reed deze keer. Hij klonk heel groggy en had veel pijn. Anderhalf uur later belde hij me terug met de uitslag van de radiografieën: zes gebroken ribben! Omdat hij – ondanks de pijnpomp – zo’n pijn bleef houden in zijn rechter schouder werd er vrijdagmorgen een scan en een echo genomen. Resultaat: ook nog een barst in het schouderblad.

Toen ik vanmiddag op bezoek ging was de pijnpomp weg. De naald was losgekomen (brrr, zo’n naald in je rug) en toen heeft de arts beslist om gewoon via infuus pijnstilling toe te dienen. Dat lijkt vrij goed te lukken zoals je op de foto ziet. Die schouder blijft gemeen zeer doen, maar dat doet hij al sinds het vorige ongeval anderhalf jaar geleden, het zal er nu niet op verbeteren.

Maandag komt de orthopedist langs. Ik weet niet of die man veel zal kunnen doen, ik hoop wel dat manlief dan op gewone pijnstillers kan overstappen en dat hij mee naar huis mag. Home, sweet home.

Kerstdag

Vandaag een dagje makkelijk. We eten vanavond met de hele familie min één (*) bij mijn moeder. Ze is gisteren de hele dag bezig geweest met haar beroemde tomatensoep-met-balletjes. Verder heeft ze fazantenfilets met een saus van appel en kaneel besteld bij de traiteur, dus mijn taak zal eruit bestaan de schotels op tijd in de oven te schuiven. Terwijl bak ik ook nog even de stronkjes witloof die ik net heb voorgekookt. Mijn broer en zoonlief komen me vast assisteren met het bakken van de aardappelkroketten. Zo gaat het al jaren.

(*) De hele familie min één dus. Mijn schoonbroer (man van mijn zus) is zondag doodziek uit Egypte teruggekomen. Een of andere infectie waarvan ze tot op de dag van vandaag nog niet weten wat het is. Hij ligt sinds dinsdagmorgen in het ziekenhuis in quarantaine aan allerlei infusen Dit wordt wel een hele vreemde kerst voor mijn zus en de kinderen. Maar goed, ze kunnen niet de hele dag aan zijn bed zitten met een mondkapje voor en handschoenen aan, dus hebben ze besloten toch vanavond maar te komen. Met hun drietjes dan. Een beetje afleiding zal ze goed doen.