zoon

Fietsen op de hei en zo …

Wat is het toch mooi bij ons op de hei. Ik heb echt genoten van mijn fietstochtje op de eerste dag van mijn pensioen en toch nog wat zonnige foto’s kunnen maken, al dreigde het weer stokken in de wielen te steken. Zomaar op een voormiddag in de week kom je nauwelijks mensen tegen … dit is iets wat ik zeker meer ga doen.

Het ligbed in de tuin in de zon is niet meer gelukt, en in het boek van Lize Spit ben ik ook nog geen bladzijde verder geraakt. Maar ons Kind, dat nog steeds in ziekenverlof is, kwam op bezoek en had voor één keer eens geen haast!

’s Avonds zijn manlief en ik gaan eten in Het Havenhuis in Etten-Leur om mijn eerste dag te vieren. Van de apero tot het hoofdgerecht buiten op het terras, dessert en koffie binnen. Wat was dat ook weer zalig genieten. Het was de tweede keer dat we hier aten, deze keer op het gezellige terras, en het zal zeker niet de laatste keer zijn.

Kortom, een geslaagde eerste pensioendag!

Het Kind

Ons Kind is maandag geopereerd. Zijn keelamandelen werden verwijderd (neuspoliepen zijn als kind reeds verwijderd). Jaar en dag heeft hij last gehad van aanhoudende keelontstekingen, sliep slecht doordat de grote ontstoken amandelen apneu veroorzaakten, en kon amper zijn eten doorgeslikt krijgen. De huisarts vond het niet direct nodig er iets aan te doen, maar zijn vriendin (en wij) heeft aangedrongen om eens bij een NKO-arts te rade te gaan en die zei direct dat de amandelen beter verwijderd konden worden.

Maandag was dus D-day. Hij stond er niet om te springen want het schijnt bij volwassenen geen pijnloze ingreep te zijn. En het blijkt nu ook dat dát niet overdreven is. En hij is absoluut niet flauw … heeft eens een halve dag gemountainbiked in de Ardense bossen met een gebroken sleutelbeen.

Ijsjes, pudding, yoghurt, koud (plat) water. Daar zal hij het voorlopig mee moeten doen. Al stonden ze maandagavond in het ziekenhuis al met een bord boterhammen aan zijn bed. Een vergissing uiteraard, maar eentje die eigenlijk niet zou moeten gebeuren. Hij is volwassen en weet dat hij dat niet kan/mag hebben, maar een kind zou het misschien tegen beter weten in toch proberen … met alle gevolgen van dien. Slechte punten voor Jan Palfijn in Merksem!

Enfin, hopen maar dat hij snel van de pijn verlost is.

Even terugkijken

Ik ben wel eens in een nostalgische bui en dan sla ik wat fotoboeken open om te mijmeren over vroeger. Deze keer was dat een album van 1983, het geboortejaar van zoonlief.

Deze foto van de twee mannen in mijn leven heb ik eruit gepikt.

Ondertussen is zoonlief al ouder dan zijn vader toen was …

Wat vliegt de tijd!

Papoe en Beer

Papoe en Beer gaan verhuizen. Zoonlief neemt ze mee naar hun nieuwe thuis. Bijna 31 jaar hebben ze hier gewoond. De eerste jaren in de kinderwieg en het kinderbed, nadien goed weggeborgen in een washandje want aan Papoe en Beer mocht niks aankomen. Hoewel … van Papoe schiet er nog nauwelijks iets over. Die is echt kapotgeknuffeld. Beer is er iets minder erg aan toe, maar ook zijn neus is al een paar keer vervangen en hij heeft zichtbaar een operatie gehad aan zijn buik.

Ik herinner me nog dat zoonlief eens samen met mijn ouders op vakantie was aan zee. Ze bezochten toen ook de Vlindertuin in Knokke. Eenmaal terug in het appartement bleek Papoe kwijt te zijn! Ze zijn toen helemaal terug naar de Vlindertuin gereden om Papoe te zoeken want zonder Papoe en zonder Beer slapen, dat was geen optie. Gelukkig hebben ze Papoe toen snel gevonden.

Papoe en Beer, ik wens jullie, samen met zoonlief en zijn meisje, heel veel geluk in jullie nieuwe huis.

Spruiten en Jehova’s getuigen

Gisteravond kwam zoonlief met een emmertje spruitjes-uit-eigen-tuin binnen. Spruitjes is eigenlijk nog overdreven qua benaming want het waren echt micro dingetjes. Ik ben er vandaag meer dan twee uren mee bezig geweest om ze schoon te maken. En het netto resultaat is een armzalige 400 gram spruitjes. Niet eens genoeg voor ons drieën. Op den duur deden mijn ogen er zeer van, en mijn vingers ook al want het was echt priegelwerk.

En wat Jehova’s getuigen hierbij komen doen? Die kwamen me ambeteren terwijl ik met die spruiten bezig was.

Ik wil vooreerst geen spruiten meer zien, en ook geen Jehova’s getuigen.

Zon?

We zouden zon krijgen vandaag. Jaja, ik heb ze gezien al was ze omringd door een heel dik pak wolken. Manlief had speciaal een dagje verlof genomen. Die gelooft duidelijk nog in sprookjes.

Zoonlief en zijn meisje zijn vandaag op vakantie vertrokken … naar de zon! Jawel, want in het zuiden van Frankrijk schijnt ze volop. Misschien wel een beetje te veel van ’t goede. Het is hen van harte gegund. Hij heeft trouwens al een smsje gestuurd dat ze zonder files in Mâcon zijn aangekomen.

Ter info, deze foto is er eentje van op vakantie. Zulke mooie luchten heb ik hier in geen tijden gezien!

K~

Winterpret

De kinderen, in leeftijd zo allemaal rond de dertig, hebben fijn geschaatst en ge-ijhockeyd gisteren op de Kalmthoutse heide. Ik was heel blij dat de gemeente uiteindelijk het sein toch op groen had gezet, want ik ken die van mij: mogen of niet, hij gaat het ijs op!
Eén stuk, vlakbij de villa op de Putse Moer, was nog met rood-witte linten afgespannen. Verboden terrein dus, en geheel ongerept nog. Dit, en het feit dat het gevaar hem gewoon aantrekt, deed hem ertoe besluiten toch daar het ijs op te gaan. Op het moment dat hij krak-krak-krak hoorde en rechtsomkeer wilde maken was het al te laat. Met één been erdoor, en flink wat schaafwonden op zijn scheenbeen. Wie niet horen wil, …
Schaatsen met één bevroren broekspijp bleek toch minder prettig dan gedacht, dan maar aan de Jägermeister (foto’s van 2009)!

Laagjes

Zoonlief doet aan laagjes, want dat is warm als je veel buiten bent. Zo vond ik vanmorgen in de linnenmand een hoopje kleding – zo in één keer over zijn hoofd uitgetrokken – bestaande uit:
-een wit T-shirt met korte mouw,
-een tweede wit T-shirt met korte mouw,
-een zwart T-shirt met korte mouw,
-een zwarte sous-pull met rolkraag,
-een bruin/zwart geruit overhemd.
Daarover had hij dan nog een zwart dik katoenen vest aan met een rits maar die was in de keuken blijven liggen.

Ik weet nu hoe het komt dat wij zoveel was en strijk hebben.

Gent

Vandaag een uitstapje gemaakt naar Gent, niet voor het plezier deze keer. Manlief was opgeroepen door een wetsgeneesheer om zich door een of andere hoge professor in het Universitair Ziekenhuis van Gent nog eens te laten screenen: Rx foto’s, MRI scan, echo, enz. Voor de zoveelste keer, en dit alleen maar omdat de verzekeringsmaatschappijen niet overeen komen. Het gaat hier tussen haakjes nog altijd over het ongeval dat hem overkomen is op 18 februari 2009.
Zo’n dag van onderzoeken in een ziekenhuis bestaat vooral uit veel wachten, hoewel – ik moet eerlijk zijn – het hier nog meeviel. Een verloren dag is het in ieder geval.
Toen hij klaar was om half vijf hoorden we op de verkeersinformatie dat de Antwerpse Ring en alle invalswegen potvast zaten door een zwaar verkeersongeval. Files van meer dan twee uren … Zoonlief, die ook uit het Gentse moet komen, maar even gebeld om hem te verwittigen. Die opperde ‘laat ons dan in Gent iets gaan eten’.

Zo gezegd, zo gedaan. Gent zit vol gezellige restaurantjes maar bij een temperatuur van 1°C hadden we weinig zin om ver te lopen. ’t Stropke zag er wel gezellig uit met de ouderwetse kachel die uitnodigend brandde. Het is een typische brasserie waar je zowel voor een salade terecht kan als voor een volledige maaltijd.
De heren hadden zin in stoverij bereid met Gulden Draak, en ikzelf koos voor de waterzooi van vis. Twee streekgerechten die zeer in de smaak vielen.
Zo kwam er, geheel onverwacht, toch nog een prettig einde aan deze dag.