Categorie: oude doos

Met het rommelen tussen oude foto-albums vond ik nog twee CD-roms met oude foto’s die mijn schoonbroer ingescand had na het overlijden van mijn schoonouders in 1998.

Pareltjes, wat ik u zeg!

Schoonmama en schoonpapa, anno 1938, op wandel in de stad.
Aan alles zie je dat dit mensen zijn uit de stad. Schoonmama had een bontkraag en bonten manchetten aan haar jas, en zij droeg dunne (zijden? of nylon?) kousen. Mijn eigen moeder had voor haar trouwdag nooit iets anders gedragen dan zelf gebreide wollen kousen. En zij was een halve generatie jonger.

Mijn schoonmama was een zeer modebewuste vrouw. Voor haar huwelijk werkte ze in een naaiatelier waar ze zich bekwaamd had in het fijne werk: steentjes en pailletjes naaien op avondjurken. Ze is heel haar verdere leven blijven naaien. Ze heeft trouwens ook mijn trouwkleed genaaid … zonder steentjes of pailletjes.

Mijn knappe schoonmama in haar jonge jaren. Zij was half Joods.
Tot op hoge leeftijd vertoonden haar ravenzwarte haren geen enkel streepje grijs.

Zomer 1959, 44 jaar oud en hoogzwanger van haar vijfde kind, negentien jaar na haar eerste.

Voorjaar 1960. Altijd even elegant.

Trouwfeesten ‘op den boerenbuiten’ in de na-oorlogse jaren, dat waren nog eens echte boerenbruiloften. Vaak werd de koestal met zand geëffend, er werd een houten vloer in gelegd en de boer slachtte een vet varken. (dixit dorpsgenoot Karel Van den Bergh in zijn memoires).

Zo niet bij het bruiloftsmaal van mijn ouders. Na de burgerlijke en kerkelijke plechtigheid volgde er een meergangen bruiloftsmaal dat de hele middag en avond in beslag nam. Soms werd er zelfs twee dagen na elkaar gefeest want niet alleen de naaste familie werd uitgenodigd, maar ook tantes, nonkels, neven, nichten en alle buren. En aangezien de meeste gezinnen bestonden uit vader, moeder en een hele nest kinderen …

Ik heb het uiteraard niet zelf meegemaakt, maar ik heb wel het fotoalbum van mijn ouders hun huwelijk. Bij hen werd het feestmaal geserveerd in het woonhuis van de boerderij van mijn grootouders langs moeders zijde. Lange tafels werden in de huiskamer en de zondagse kamer gezet en het zondags servies en bestek werd uitgehaald.

Geen koestal en geen vet varken hier. Wel andere lekkere dingen.

Kijk maar even mee … 30 september 1953.

(*) Kruisstraatse Kraaiers = kip. De boerderij van mijn grootouders bevond zich in de Kruisstraat. Vandaar waarschijnlijk de naam van het gerecht.

Traiteurs waren er in die tijd nog niet. Wel een kokkin die aan huis kwam koken en de hulp kreeg van een hele sliert vrouwen uit de buurt. Ik herken vier zussen van mijn moeder en een paar goede vriendinnen/buurmeisjes met wie ze de rest van haar leven bevriend is gebleven.

Het waren andere tijden …

Met het rommelen tussen oude foto-albums vond ik nog twee CD-roms met oude foto’s die mijn schoonbroer ingescand had na het overlijden van mijn schoonouders in 1998.

Pareltjes, wat ik u zeg!

Schoonpapa werd geboren in 1915. De oudste foto die ik van hem heb dateert van zijn legerdienst, tussen 1937 en 1940. Hij heeft actief WO2 meegemaakt, is krijgsgevangen genomen maar is kunnen ontsnappen. Zijn enige zorg was zijn vrouw die met twee kleine kinderen achterbleef (schoonzussen zijn respectievelijk in 1940 en 1942 geboren). Tijdens zijn ontsnapping heeft hij een fiets gepikt die hem nog goed van pas is gekomen tijdens en na de oorlog. Hij reed er mee naar “De Vlaanders” om aardappelen en andere etenswaar die in de stad nog nauwelijks te krijgen waren.

Verder heeft hij zijn hele leven gewerkt bij een fotogravurebedrijf in Antwerpen. Hij is er onderaan de ladder begonnen met onder andere het manueel inkleuren en corrigeren van prenten en foto’s. In de loop der jaren is hij opgeklommen tot in het directiecomité.

Kijk naar zijn haarsnit, is weer helemaal actueel. Foto van eind jaren ’40.

In zijn functie als technisch directeur ontving hij tijdens een bedrijfsbezoek onder andere koningin Fabiola en mocht hij haar de hand drukken. Moet in de jaren ’70 geweest zijn.

En daar heb ik een foto van.

Ik heb mijn schoonvader niet anders gekend dan met pak en das. Ook na zijn pensioen droeg hij altijd een das. En een veston als hij de deur uitging.

Zo ook tijdens een uitstap in de natuur als deel van een zakenreis naar Ijsland eind jaren ’70.

Of tijdens een zakenreis in het bloedhete Miami (begin jaren ’70).

Met het rommelen tussen oude foto-albums vond ik nog twee CD-roms met oude foto’s die mijn schoonbroer ingescand had na het overlijden van mijn schoonouders in 1998.

Pareltjes, wat ik u zeg!

Mijn schoonouders verbleven tijdens de zomervakantie altijd twee maanden aan zee, om en bij de veertig jaar, in hetzelfde huis in Wenduine. Schoonmama was er de volle twee maanden met de kinderen, schoonpapa een aantal weken en in de weekends want hij moest werken in de week.

Hieronder schoonmama met mijn Manlief. Hij zal toen een jaar of twee geweest zijn. De andere kinderen, respectievelijk twee, twaalf en veertien jaar ouder, speelden wellicht op het strand.

Op de volgende foto is moeder weer samen op stap met haar (toen) jongste zoon. Het tuigje dat M. (Manlief) draagt zou heden ten dage misschien wel gecatalogeerd worden onder “kindermishandeling”. Hij heeft er gelukkig niks aan overgehouden.