Categorie: foto’s

Vakantie (3) – Bad Mergentheim

Zondag 4 juni
De zon lacht ons toe als we om 8 uur de rolluiken openen. Het belooft weer een stralende dag te worden. Na het ontbijt overleggen we wat we vandaag eens gaan doen. Rijden we met de auto naar Rothenburg ob der Tauber en maken we van daaruit een fietstocht? Of doen we hier nog een rit? We besluiten tot het laatste. We passeren Rothenburg tenslotte op weg naar onze volgende locatie, en kunnen van daaruit ook nog eens terugrijden.

We zoeken een nieuwe fietstocht. Ik heb wel een aantal voorwaarden: een ‘mittelschwere’ rit is oké, maar dan korter dan die van gisteren. Én via een stadje voor koffie onderweg en een stadje waar we kunnen lunchen. Het wordt ‘Badisches Land‘, een rit van 46 kilometer. 4 kilometer korter dan de rit van gisteren en ‘slechts’ 239 hoogtemeters, met een mogelijke koffiestop in Lauda en een lunchstop in Tauberbischofsheim. Ziet er goed uit, al slik ik wel even als ik het profiel van de route zie, maar kom, ik heb dat gisteren ook gekund. Hoewel … conditie 4 uit 6???

Het eerste stuk, tot aan Tauberbischofsheim, gaat heel vlot. Dat loopt over de Romantische Strasse Radweg en is meestal vlak of vals plat als je op het pad blijft. Ga je van ’t pad(je) (no pun intended), dan gaat het al heel snel op en af. De fietsroutes zijn wel heel goed aangegeven en de fietspaden zijn (bijna) overal prima in orde. Het landschap is weer een plaatje. We passeren velden rood van de klaprozen. In het kleine pittoreske Lauda drinken we koffie en in Tauberbischofsheim eten we een lichte lunch.

Na de lunch gaan we van de Romantische Strasse Radweg weg en dat is andere koek. Op een gegeven moment moeten we een onverhard bospad op dat steil naar boven gaat (je ziet het ook op de foto met het hoogteprofiel). Ik doe een poging, maar moet afstappen. Manlief doet ook een poging maar geeft het ook al heel snel op. Te voet verder dan maar. 650 meter met de fiets aan de hand de hoogte in, dat valt niet mee. Ik schiet in een Franse colère en wil niet meer verder. Maar ik moet, want de berg terug af langs dat bospad is ook geen optie. Uiteindelijk geraken we met veel zuchten en vloeken (ik) boven en kunnen we even bekomen tot we al heel snel een nieuwe helling in het vizier krijgen, gelukkig maar een korte.

Eens we op het plateau zijn volgt er een kilometerslange afdaling. Het ging vooruit … het ging vooruit … het ging verbazend goed vooruit … (sorry voor de oorwurm). En zo komen we uiteindelijk weer op de Romantische Strasse Radweg langs waar we terug naar het hotel keren. Kortere rit dan gisteren? 4 kilometer langer, ja!

We eten de rest van de aardbeien, drinken een wijntje, manlief gaat in de sauna en ik typ mijn verslag.

’s Avonds eten we in de stad. Het is wel even zoeken en het verbaast ons dat er zo weinig open is. Het is natuurlijk zondag en je merkt goed dat het toeristisch seizoen hier nog niet begonnen is. Het Italiaanse restaurant heeft nog net een tafel vrij op het terras. Ook hier helaas overal bordjes ‘wir suchen Mitarbeiter’. Als ze nu al personeelstekort hebben, wat moet dat dan in het hoogseizoen zijn?!

’s Avonds kijken we (hoofdschuddend) nog een aflevering van Ik vertrek op de laptop. Toch handig dat we met de Telenet app programma’s kunnen terugkijken want de chromecast werkt niet overal.

Maandag 5 juni
Alweer een stralende ochtend. Na het ontbijt pakken we in, rekenen af, zetten de fietsen op de auto en weg zijn wij.

Dag Bad Mergentheim, je was een leuke bestemming.

Los geht’s nach Dinkelsbühl.

We hebben tijd en kiezen voor de kleinere wegen. Ze slingeren zich door het landschap. Wat is het hier toch mooi! We doen een koffiestop in Creglingen en wandelen even rond in het kleine dorp.

Een tijd later maken we een lunchstop in Rothenburg ob der Tauber. Goh, wat is het hier druk! Het is dan ook het bekendste stadje aan de Romantische Straße. Wel heel pittoresk, maar toch blij dat we hier niet logeren.

Na de overheerlijke lunch – een wat vreemde combinatie van glasnoedels, groene en witte asperges en aardbeien met een dressing met vlierbloesem – vervolgen we onze weg naar Dinkelsbühl.

Vakantie (2) – Bad Mergentheim

Vrijdag 2 juni
Het is al 15u als we de rit naar Bad Mergentheim aanvatten, 50 kilometer via de Romantische Straße, met de wegenkaart in de aanslag. Het landschap is groen en flink glooiend. Ik begin het al benauwd te krijgen als ik eraan denk dat ik in deze regio ga moeten fietsen. Er moet niks natuurlijk maar fietsen is wel de bedoeling.

We stoppen onderweg nog voor koffie in Tauberbischofsheim en genieten van de aanblik van de mooie vakwerkhuizen. Ook hier is het erg rustig.

Rond 17u checken we in in Hotel Alexa, aan de rand van Bad Mergentheim. Hier zullen we drie nachten blijven. We krijgen een prachtige grote kamer met een riant terras en vanuit ons bed zien we een canvas met de Waterslangen van Gustav Klimt.

Ik zoek een restaurant voor het diner en tegen 19u30 rijden we naar Restaurant Schurk in Markelsheim (deelgemeente Bad Mergentheim). We blijven op het terras zitten tot het te fris wordt. Onderweg terug naar het hotel worden we nog getrakteerd op een prachtige zonsondergang.

Eens ‘thuis’ bespreken we welke route we morgen gaan fietsen. Het wordt een route in het Liebliches Taubertal. We kiezen een ‘mittelschwere’ van 50 kilometer want de ‘leichte’ routes zijn allemaal te kort naar onze goesting.

Zaterdag 3 juni
Het is licht bewolkt als we opstaan en frisjes als we de terrasdeur openen. We douchen en begeven ons naar de ontbijtzaal. Het à la minute gebakken bio spiegeleitje met spek en kruiden uit de eigen kruidentuin smaakt voortreffelijk. Net zoals het zelfgebakken brood en de andere lokale producten. We zijn hier goed terecht gekomen!

Na het ontbijt halen we onze fietsen uit de garage en doen toch maar een trui aan. Er staat nogal wat frisse wind. Manlief installeert zijn GPS en eens we het dorp uit zijn gaan de truien uit want de zon brandt en het gaat bovendien al heel snel op en af. Ik had op de routekaart wel gezien dat er heel steile stukken bij zaten maar zó steil dat Manlief een paar keer is moeten afstappen omdat hij niet boven geraakte … en die is wat gewend! Hij rijdt hier wel met zijn gewone stadsfiets, dat is een geldig excuus want 99% van de fietsers hier rijdt elektrisch.

Maar wat een schitterende route. Overal groen met uitgestrekte weilanden, boomgaarden, graanvelden en duizenden klaprozen en korenbloemen. Ik word daar zo blij van. Helaas, en daar word ik minder blij van, komen we alleen maar door godvergeten dorpen waar er niks is. En dan bedoel ik geen terrasje waar je eens een – broodnodige – koffie kan drinken Uiteindelijk vinden we dat toch na ongeveer 25 kilometer. We bestellen meteen maar Kaffee und Kuchen want ik vrees dat er ook niet veel zal te lunchen vallen tijdens deze rit.

Na een kilometer of veertig bezoeken we nog het park van Schloss Weikersheim. Er staat, buiten de rozen, nog niet veel in bloei. We lopen ook nog even door het kleine centrum. Vanaf dat punt komen we ook weer terug in de bewoonde wereld want een eind verder zijn er feestelijkheden aan de gang. Dames in Dirndl, heren in Lederhosen. Ik maak gauw, gauw, enkele foto’s. En vanaf daar gaat het in rechte lijn én vrijwel vlak terug naar Bad Mergentheim. Een uitdagende, maar prachtige rit.

Thuis gekomen relaxen we op ons terras met een wijntje en een doosje aardbeien. Zo lekker sappig en donkerrood vind je ze bij ons niet!

Manlief gaat in de sauna terwijl ik verder schrijf aan mijn blogbericht. En dan op zoek naar een restaurant voor de avondmaaltijd. We kunnen in het hotel eten, maar dat vinden wij niet fijn. Ik vind niets online wat me bevalt en we trekken dan maar zo de stad in (op de fiets natuurlijk). Hoewel Bad Mergentheim een redelijk uitgebreide stad is zijn er maar weinig restaurants in het centrum. Bij Zunftstuben Poseidon is het druk op het leuke terras en we hebben geluk dat er net een tafeltje vrijkomt. We eten dus Grieks vanavond en het smaakt. Wanneer we om 21u het restaurant verlaten is er in de stad vrijwel geen beweging meer. En zo komt er ook voor ons aan deze dag een einde.

-+-+-+-+–+-+-+-+-+-+-

Hoewel ik liever één verslag maak van een bepaalde bestemming ga ik hier stoppen, anders wordt het veel te lang. Ik plak mijn verslagen daarna wel aan elkaar voor mezelf. Veel lees- en kijkplezier!

Vakantie (1) – Würzburg

We doen deze zomer eens iets totaal anders dan gewoonlijk. Geen Frankrijk, Spanje, Portugal of Italië. Neen, we reizen naar Beieren (Duitsland) met onze fietsen achterop de auto. We gaan vanuit verschillende locaties langsheen de Romantische Straße fietstochten maken en bezienswaardigheden bezoeken.

Woensdag 31 mei
Na een rit met redelijk wat files en wegwerkzaamheden arriveren we in de loop van de namiddag in Randersacker, 6 km van Würzburg, het begin van de Romantische Straße. Het is warm, het is zelfs heet en gelukkig is er een briesje.
We zijn snel ingecheckt in het eenvoudige ‘Brunnenhof am Spielberg‘ waar we twee nachten zullen blijven, en na de nodige toeristische info van de eigenaar zetten we ons met een fles Silvaner uit de gemeenschappelijke koelkast op het schaduwrijke tuinterras. ’s Avonds trekken we het lieflijke dorp in en genieten een lekkere maaltijd op het terras bij Weinhaus Ewig Leben. Weinhäuser bij de vleet hier, maar het seizoen begint pas op 16 juni en het is voorlopig overal erg rustig.

Donderdag 1 juni
Na een slapeloze nacht (eigen schuld, te veel van die lekkere Spätburgunder gedronken op restaurant) en een eenvoudig ontbijt nemen we onze fietsen en rijden langs de oever van de Main de volle 5.9 kilometer naar Würzburg. Het is nog geen 10 uur en al 24 graden warm. Dat belooft! Mooi rijden daar onder de bomen, veel Liegewiesen met zitbanken, ligzetels, picknickbanken, een speeltuin voor de kleintjes en zelfs een paar strandjes. En her en der mobiele toiletten.

In de stad doen we eerst een toertje met de fiets de berg op naar de Festung Marienberg, midden tussen de wijngaarden. Van daarboven heb je een prachtig uitzicht op de oude universiteitsstad met zijn koepels, torens en bruggen.

Terug beneden zetten we onze fietsen bij de tientallen andere fietsen en doen een terrasje voor we aan de stadswandeling beginnen. 4 kilometer zegt het stadplan, het zouden er bijna 6 worden. Ondertussen is de temperatuur al opgelopen tot 27 graden … Onderweg eten we op een schaduwrijk terras een Flammkuchen waarna we onze wandeling vervolgen. Würzburg stikt van de mooie gebouwen: kastelen, kerken en niet te vergeten het prinsbisschoppelijk paleis Residenz (UNESCO werelderfgoed) Het is een immens gebouw omringd door de prachtige Hofgarten alwaar de rozen volop in bloei staan. We besluiten om vrijdag terug te keren om het paleis te bezoeken.

Na de wandeling doen we nog een terrasje en rijden we terug langs de Main-oever naar het hotel. Het is druk aan de waterkant. Groot en klein geniet van de zon en van het water. Ook manlief laat zich (natuurlijk) niet onbetuigd en moet even voelen hoe warm het water is.

Ik ben blij dat ik terug op de kamer ben en even gewoon kan zitten want ik ben kapot. Een nacht niet slapen in combinatie met de hitte, dat kan mijn lijf heel moeilijk verteren.

Tegen 18u30 hebben we een reservatie bij Restaurant Gasthof Bären waar we genieten van een aspergemaaltijd. De asperges zijn even lekker dan die van onze plaatselijke aspergeboer.

Vrijdag 2 juni
Na het ontbijt pakken we onze spullen in en rekenen af. Onze auto mag nog wat op de parking blijven staan. We nemen opnieuw onze fietsen om naar de stad te rijden, meer bepaald naar de Residenz. We willen deze vakantie nog meer kastelen/paleizen gaan bezoeken en kopen Mehrtagestickets (14 dagen geldig in meer dan 40 bezienswaardigheden in Beieren). Het gigantische paleis in barok- en rococostijl verraadt dat de bisschoppen in de 18de eeuw geen centen tekort hadden! Geen idee hoe groot het gebouw is, maar het is echt enorm. Eén vleugel is toegankelijk voor het publiek. De foto’s tonen aan hoe bombastisch het er binnen uitziet. Niet alleen in het paleis, maar ook in de Hofkirche. Overdadige versiersingen in goud en zilver, zware wandtapijten en fresco’s op muren en plafonds. Kijk en huiver …

Na het bezoek doen we nog een terrasje, fietsen nog wat rond en eten een pasta bij La Forchetta in Randersacker. Manlief zet de fietsen op de auto en we vertrekken naar onze tweede locatie.

Bad Mergentheim … here we come.

.

Mei

“In mei legt elke vogel een ei”.
Het zal wel zijn! Twee van onze nestkastjes zijn druk bevolkt. Nu maar hopen dat de jonge vogeltjes veilig kunnen uitvliegen want de poes van de buren zit regelmatig op vinkenslag.

Al was het niks te warm in mei en waren er nog te veel dagen met regen en vooral wind, toch was mei een fijne maand, met veel uitstapjes. Op de mooie dagen waren we meestal met onze fiets onderweg, zowel in eigen land als over de grens in ons favoriete fietsland. De laatste twee weken zijn we nauwelijks thuis geweest. Wij nemen de kansen als ze zich aandienen!

Zo fietsten we onder andere in Haspengouw (B) en in Nederland het rondje Midden-Delfland, de Nieuwe Dordtse Biesbosch, het Markiezaatmeer, de Brabantse Wal, en nog wat kortere tochtjes. Goed voor 375 kilometer.

Wandelen deden we op zonnige dagen als het té veel wind was om te fietsen. Een stadswandeling in Middelburg en een in Vlissingen. Het was heerlijk om weer eens aan zee te zijn.

We liepen ook twee keer de wandeling die ik had uitgestippeld voor de blogmeeting in Antwerpen. De eerste keer zijn we halverwege uitgeregend, nat tot op het bot; de tweede keer – 3 dagen voor D-Day – hebben we de wandeling eindelijk kunnen uitwandelen, in de zon en met veel wind.

Er was het schoolfeest van onze Kleinzoon, het bedrijfsbezoek op Manlief zijn ex-werk met de nodige foodtrucks, een receptie van Manlief zijn fietsclub ‘partners welkom’, en heel veel lunches tijdens de fiets- en wandeltochten.

En dan was er natuurlijk HET hoogtepunt van de maand: de Blogmeeting. Je kon er hier al over lezen, maar ook bij de andere deelnemende bloggers. Het was een succes en voor herhaling vatbaar.

Vandaag, 31 mei zijn wij op vakantie vertrokken. Totaal iets anders dan wat we normaal doen. Je leest er vast nog over …

Feest in de wijk!

Onlangs las ik bij een niet nader genoemde blogger dat er bij hen in de wijk, in het park naast hun woning notabene, een wijkfeest zou georganiseerd worden. Zonder naar de mening van de buren te vragen. Foei!

De persoon in kwestie was verbolgen want de feestelijkheden zouden 2 dagen duren, met een dj-optreden en zelfs “(bwaark) schlagers”. En dat tot wel 2 uur ’s nachts.

Het moet lukken dat datzelfde weekend ook bij ons in de gemeente, niet in het park naast mijn woning maar dicht genoeg om ‘hinder’ te hebben van het geluid van de muziek als de wind verkeerd staat, ook de jaarlijkse Straatfeesten werden gehouden. Wat 45 jaar geleden klein begon, met één tent op het plein voor de kerk, is uitgegroeid tot een groot driedaags evenement met veel, heel veel muziek, lawaai en verkeersoverlast waar mensen van heinde en verre naartoe komen. Drie nachten lang gaan ze door tot 3 u ’s ochtends. Qua decibels kon het tellen: ik daverde namelijk bijna mijn bed uit toen DJ Shizzle Le Sauvage om 1u30 op zaterdagnacht aan zijn anderhalf uur durende set begon.

En ook hier waren er veel zure reacties op Facebook. De muziek die veel te luid stond, dat het te druk was in de straten, dat ze hun auto niet kwijt konden, enz. Ieder jaar hetzelfde gezeur, waarschijnlijk door dezelfde onverdraagzame mensen.

Verdraagzaamheid, tolerantie, het zijn mooie woorden maar helaas ook loze woorden. Kijk, je gaat mij niet zien op zo’n evenement want dat is me veel te druk maar laat mensen die daar wel van houden toch hun plezier. Wat is nu één weekend per jaar?

Gelukkig kan het ook anders.

Ga lekker een paar dagen weg of koop een paar degelijke oordopjes. Bilsom doppen, dat zijn de beste.

Gekrompen

Laatst was het opendeurdag op manlief zijn werk. Of liever, het bedrijf waar hij altijd gewerkt heeft want hij is inmiddels al zes jaar met pensioen. Maar hij wou toch graag nog eens gaan kijken, zien of de ex-collega’s zich hem nog herinnerden. En, ja hoor, uit het oog is niet altijd uit het hart, zo bleek.

We kregen een rondgang doorheen heel het bedrijf en op een bepaalde plek stond er een ultrasoonsensor. We hebben ons daar eens voor gezet en het toestel onze lengte laten meten. En wat bleek?

Ik ben al drie cm gekrompen (1.73 → 1.70).

Manlief maar liefst zes centimeter 1.83 → 1.77)!

Misschien toch maar wat rek- en strekoefeningen gaan doen om niet nog verder door te zakken!

Bloggers in Antwerpen

Een dag waar ik naar uitgekeken had, en toch ook een beetje nerveus voor was. Ik steek graag een wandeling in ‘mijn’ mooie stad in elkaar, maar het is moeilijk om in te schatten waar ieders interesses liggen.

Het belangrijkste was natuurlijk elkaar wat beter leren kennen, maar als je zo’n lange reis maakt vind ik dat je ook wel iets van de bestemming mag gezien hebben.

Plaats van afspraak was het prachtige Le Royal Café in het al even mooie Centraal Station. Om niet twee keer de drukke de Keyserlei en de Meir te moeten doen zijn we door de diamantwijk gelopen waar we even stilstonden bij de Portugese synagoge waar op 20 oktober 1981 een autobom ontplofte waarbij 3 dodelijke slachtoffers vielen en 106 mensen gewond raakten. FYI, Antwerpen telt maar liefst 33 synagogen. Verder was er natuurlijk geen bedrijvigheid in de wijk want het was sabbat.

Dan via het Stadspark naar de exotische markt waar, zoals gewoonlijk, de stalletjes met oesters en wijn/cava drukker bezocht werden dan de kramen met groenten en fruit. En zo kwamen we al snel aan het – voor mij – mooiste gebouw van de stad: de Bourlaschouwburg (nu Toneelhuis) die sinds kort ook weer open is ter versterking van de innerlijke mens. Niet meer in de foyer op de eerste verdieping zoals vroeger, maar op de benedenverdieping.

Om de drukte verder te vermijden gingen we achterdoor tot aan het mooie Maarten Lutherplein waar een gordijn van blauwe regen ons verwelkomde. Een ware oase in de stad. Om zo dan op de Plantinkaai aan te komen voor onze lunch bij Den Boterham waar Christa en haar man ons al zaten op te wachten.

Na de lunch hebben we echt wel de toerist uitgehangen: het Steen, het Vleeshuis, Carolus Borromeus, de Grote Markt, de OLV Kathedraal, Nello & Patrasche, en zijn we nog even gaan binnenkijken in de Handelsbeurs.

En toch ben ik nog twee minder bekende hoekjes vergeten die op mijn spiekbriefje stonden maar dat zullen de dames niet erg gevonden hebben … Na 9 km wandelen/slenteren – vaak over kinderkopjes – zullen alle benen wel moe geweest zijn.

Het was een leuke dag en ik hoop dat iedereen er even hard van genoten heeft als ik zelf.

Dank voor het fijne gezelschap, Riet, Lieve, Bea, Sabine, Chista en Wim.

Foto’s? Natuurlijk!

Fietsen

Het fietsseizoen is weer begonnen. Van zodra de temperatuur het toelaat en het droog is, ben ik niet meer te houden. Ik zal later niet moeten zeggen dat ik niet alles gepakt heb wat er te pakken viel … en niet alleen wat fietsen betreft.

Vorige week twee fietstochten gemaakt. Op donderdag met de Dino Trappers, de ‘fiets’groep van onze overjaarse jeugdclub. We fietsen éénmaal per maand tussen april en oktober. In april was het voor mij nog te koud (salonfietser, remember?!), maar deze keer wou ik er toch absoluut bij zijn, ook al was het weer niet zo bijzonder. Grijs en kans op regen. Maar … we hebben het droog gehouden, 56 kilometer lang.

Altijd gezellig, die fietstochten. Gezellig en op ’t gemakje. 10u vertrekken, koffiestop in de voormiddag, ergens lunchen, (🍷)stop in de namiddag en rond 17u terug thuis.

Zaterdag fietste ik met manlief. Een tocht die we vorig jaar al voor een stuk gedaan hadden, maar die zo mooi was dat hij best in de herhaling mocht. We fietsten van Vlaardingen over Maassluis, Maasland en Schipluiden naar Delft. De route liep vrijwel altijd langs het water: de Maas, de Noordvliet, het Rijn-Scheldekanaal, de Delftse Schie, de Poldervaart en nog wat slootjes her en der. Rustige fietspaden, de bermen nu op hun mooist, droomhuisjes aan het water, lekker warm weer en ook weer harde wind, maar die kon me niet deren. Ik ben nog altijd zó blij met mijn fiets. 55 km gefietst in Nederland Fietsland.

Na de fietstocht wilden we toch nog graag even de zee zien. Scheveningen is tenslotte niet zo heel ver van Vlaardingen (met de wagen). Zalig om weer aan zee te zijn, al was het er door de strakke wind uit zee wel vijf graden kouder dan in Vlaardingen en Delft. Maar in de strandtent was het goed zitten.

Een dag met een gouden randje.

Me and my Fitbit

Ik ben overstag. Ik heb mezelf een smartwatch gekocht, zoals de échte sporters.

Dat ben ik natuurlijk niet, maar ik heb wel graag inzicht in mijn sportieve activiteiten … als ik mijn wandelingen en e-bike ritten zo mag noemen.

Ik heb geen horloge en ben eigenlijk al jaren van plan om een sporthorloge te kopen maar altijd was er wel een reden om het niet te doen want dankzij de Strava app wist ik altijd wel hoeveel kilometer ik gestapt of getrapt had.

Helaas blijkt Strava en mijn nieuwe Samsung smartphone geen goed huwelijk. En het niet meer kunnen registreren van mijn sportieve prestaties is redelijk demotiverend.

Daarom die Fitbit. Ik schrok ervan wat dat ding allemaal kan naast datgene waarvoor het gemaakt is: telefoon beantwoorden, betalen, spraakassistentie, voice-to-text, … En waarvan ik de helft of meer waarschijnlijk nooit ga gebruiken. Maar ik vond hem mooi en da’s ook al veel waard.

Het gaat nog even duren voor ik de 74 pagina’s van de handleiding doorgespit heb en alles ingesteld is. Of zal ik mijn zoon bellen … 🤔