Categorie: reizen

Waarom niet nog eens naar de sneeuw, opperde ik half december tegen mijn wederhelft. Een keer iets anders dan warm en/of ver. Het was tenslotte alweer enkele jaren geleden dat we een wintervakantie deden.

Zo gezegd, zo gedaan.

Omdat wij niet bij nacht en ontij willen vertrekken, en ook niet bij nacht en ontij ergens willen aankomen, hebben we de rit opgesplitst en zijn we onderweg in Rüdesheim am Rhein gaan overnachten. Het is daar nu totaal geen toeristisch seizoen en gelukkig had ik onderweg het enige restaurant dat open was geboekt, want anders hadden we zelfs geen eten gehad.

Ik denk echter dat je daar in de zomer over de koppen kunt lopen want het stikt er van de wijngaarden, wijnhuizen en proeflokalen. Maar daar hadden we nu geen last van en we hebben goed en rustig geslapen.

De volgende dag nog een goeie 450 km tot onze eindbestemming Oberstdorf-Kleinwalsertal. Veel Baustellen onderweg en de bijbehorende Stau maakten dat we maar in de helft van de namiddag ter bestemming waren. Nadat we ons geïnstalleerd hadden in het geboekte aparthotel hebben we een verkennende wandeling gemaakt in het stadje. Het sneeuwde lichtjes. Het had trouwens de hele zondag en de nacht van zondag op maandag gesneeuwd. Gelukkig voor ons want het was geleden van 5 februari en toen ik de dag voor ons vertrek de webcam nog eens checkte was er in het dorp geen plekje sneeuw te bespeuren.

Oberstdorf is best een toeristisch stadje met chique winkels, veel restaurants en tearooms met lekker gebak. Dat laatste, daar kennen ze in Duitsland wat van.

Op dinsdag straalde de zon ons tegemoet en maakten we een flinke wandeling door het besneeuwde landschap. Tegen 16u was ik helemaal kapot. Een lekker stuk taart was zeer welgekomen.

We wilden graag proberen of het langlaufen nog zou lukken. Dat was zo’n 35 jaar geleden. Dus hebben wij woensdag langlaufmateriaal gehuurd en op een wei in de buurt gelanglauft. Ik waagde me niet aan een loipe met hellingen want ik was echt wel bang om te vallen. Manlief trouwens ook, met zijn heupprothese. Maar wat ik niet wou is toch wel gebeurd hoor. Op een gegeven moment kantelde mijn rechterski plots een beetje en ik viel gewoon om. Echt omvallen, zoals je dat soms ziet op van die slapstick filmpjes. Gelukkig niks aan de hand, ik heb me niet eens pijn gedaan. Het ergste/moeilijkste was nog terug recht geraken. Maar ook dat is gelukt, met enige hulp weliswaar.

Donderdag namen we met prachtig zonnig weer de kabelbaan naar de Fellhorn. Op een hoogte van 1790 meter kan je daar een mooie – zij het korte – winterwandeling maken met zicht op de skiërs en snowboarders. Het wandelpad was geprepareerd en maar goed ook, want als je van het pad afweek stond je gelijk een halve meter in de Tiefschnee.
De hoogtezon was zodanig warm dat ik het laatste stuk zonder jas heb gewandeld en dat we aan het bergrestaurant nog een uur in een ligstoel hebben genoten van de zon. Het was er een drukte van jewelste.

Na de wandeling zijn we de grens over gereden naar de dorpjes aan de Oostenrijkse kant van het Kleinwalsertal. Er lag daar overal nog heel veel sneeuw. We besloten dan ook om hier nog eens te komen wandelen later deze week.

Een van de activiteiten die we zeker wilden doen was een wandeling door de Breitachklamm. Dit unieke natuurmonument ligt in Oberstdorf-Tiefenbach en is de diepste en een van de indrukwekkendste rotskloven van Midden-Europa. Het water dendert er langs de honderd meter verticale en overhangende rotswanden naar beneden. In de zomer verdwijnt het in de rivier, in de winter bevriest het en wordt het een waar schouwspel van ijskunst. Wat hadden we geluk want de Klamm is 3 maart pas opnieuw opengegaan na sluiting van een week omdat de temperaturen zó hoog waren dat het ijs begon te smelten. Het is dan te gevaarlijk om door de kloof te lopen. Het gebaande pad wordt één ijspiste en je wil ook niet zo’n enorme ijspegel op je hoofd krijgen.

Wat was dit mooi! Het hoogtepunt van onze vakantie. Oordeel zelf.

Zoals we eerder al van plan waren, hebben we nog een prachtige wandeling gemaakt in Oostenrijk. Vanuit Baad, het laatste en hoogst gelegen (1244 meter) van de drie dorpen in het Kleinwalsertal, omringd door 36 bergtoppen, wandelden we over geprepareerde wandelwegen naar de Bärgunthütte op 1408 meter. Ik ben een heel slechte klimmer. Bij het minste hellinkje gaat mijn hartslag enorm te keer, het resultaat van conditie nul. Daarom koos ik voor de Talweg die de hele tijd ‘vals plat’ is, maar dat is voor mij beter te doen dan de Panoramaweg die stijgt en daalt en die manlief gelopen heeft. Hoe zwaar de wandeling voor mij ook was, ik heb genoten van elke stap. Eens boven aan de hut was het zalig zitten in de zon en genieten van de ongerepte natuur en een groot bord Kaiserschmarrn. En terug was een fluitje van een cent want altijd dalen. Niet goed voor de knieën en die voelde ik ook wel. Een heel fijne wandeling!

Deze vakantie was alles wat we gehoopt hadden en nog veel meer. De weer- en andere goden waren ons uiterst goed gezind. Hier kan ik weer een tijd op teren.

“Februari is nooit zo fel, of ze heeft zijn drie zomerse dagen wel”.

Of ik het nu echt zomerse dagen kan noemen??? De zon heeft vaak geschenen, meer dan de beloofde drie dagen, dat wel, maar wat was het soms kouuuud!

Zonsopgangen zijn, vanwege het vroege uur, aan mij niet besteed maar een mooie zonsondergang kan ik erg appreciëren. En die kregen we!

In tegenstelling tot januari is februari voorbij gevlogen. Dat komt natuurlijk omdat we nogal uithuizig waren.

Begin van de maand waren we twee dagen in Amsterdam.

We gingen in Renesse naar het straô rieën kijken en afsluiten deden we met een heerlijke lunch bij Bistro Zeelandia in Colijnsplaat. Altijd goed daar!

Op een van de zonovergoten dagen hebben we een stadswandeling gemaakt in onze eigen mooie stad.

We hebben ook wat geklust in huis, onder andere een muur in de hall geverfd om het groot eigen werk van schoonbroer een mooie plaats te geven.

Ik had best veel lunch dates met vriendinnen, en ook met manlief. Kan ik altijd héél erg van genieten.

En we zijn naar de cinema geweest. Eerst naar Close, een film van een Belgische regisseur, al veel prijzen gewonnen en genomineerd voor een Oscar. Terecht, want het was een prachtig aangrijpend drama met briljante jonge acteurs.

En vorige week zagen we Zillion, ook een Belgische productie. Als film niet slecht maar totaal niet mijn wereld. Nooit geweest ook.

We pikten ook nog een concert mee van Julien Clerc waarover je hier al kon lezen.

En tijdens de themamiddag van Klankbord was me gevraagd om deel uit te maken van de werkgroep om de bijeenkomsten mee te organiseren, nieuwsbrieven op te stellen, een website op poten te zetten, enz. Zo’n “werk” ligt me wel en de eerste brainstormsessie is achter de rug.

Er waren ook minder prettige dingen. Zo was er weer een letsel in mijn mond dat er niet hoorde. Een kleine doch pijnlijke zoveelste ingreep was het gevolg. Het weggesneden weefsel werd opgestuurd voor onderzoek. Afwachten dus. Wel jammer dat het gebeurde op een moment dat ik de toekomst weer wat rooskleuriger zag. Ik ga er verder niet over zeuren, dat heeft geen zin. Ik wil me focussen op het positieve en er was heel veel positiefs de afgelopen maand.

Terwijl je dit leest zijn wij op vakantie in Oberbayern. Ik had zin in een weekje sneeuw. Kwestie van eens iets anders te doen. Daarover lees je uiteraard zodra we terug zijn.

Bij Rietepietz had ik gelezen over een tentoonstelling in Fabrique des Lumières in Amsterdam die me meteen aansprak. Het is een ‘immersive experience’ van Gustav Klimt en Friedensreich Hundertwasser. Ik heb niet geaarzeld en meteen tickets besteld want de tentoonstelling liep maar tot 5 februari.

Aangezien Amsterdam niet bij ons om de hoek ligt waren we het er heel snel
over eens om er een weekend van te maken. Een hotel was gauw geboekt, maar niet in Amsterdam zelf. De prijzen zijn echt niet meer normaal te noemen, zelfs aan de rand van de stad. Zaandam is slechts een kwartier treinen van Amsterdam Centraal en daar wisten we wel een leuk en betaalbaar hotel en konden we onze auto veilig achterlaten.

We waren al vroeg vertrokken thuis, zaten al om 10u30 in een koffiebar. Zo hadden we ook nog ruim de tijd om in de Jordaan wat hofjes te bezoeken en uitgebreid te lunchen alvorens ons te begeven naar Fabrique des Lumières voor ons tijdslot van 14u30.

Fabrique des Lumières is een modern cultuurpark op de terreinen van de
voormalige Westergasfabriek in het Westerpark. Het gebouw is door zijn unieke architectuur met muren van 17 meter hoog en een vloeroppervlak van 2800 m² bij uitstek geschikt voor digitale voorstellingen. In het verleden werd hier ook al de immersive experience van Vincent Van Gogh vertoond. Die tentoonstelling hebben wij in de zomer van 2020 gezien in Antwerpen. Het was niet zo lang na mijn zware operatie en ik heb er toen eigenlijk weinig van meegekregen.

Ik moet zeggen, deze sprak mij veel en veel meer aan dan die van Van Gogh.
De explosie van kleuren bij de projecties van Hundertwasser ; de vrouwenfiguren, het goud en de landschappen van Klimt, de muziek perfect afgestemd op de beelden. Overweldigend!

Dit soort voorstellingen maken kunst bereikbaar en behapbaar voor iedereen,
ook al ben je geen kunstkenner.

PS Vanaf 10 maart loopt er een gelijkaardige expositie rond Dalí en Gaudí. Ik denk dat wij dan nog wel een keer naar Amsterdam afzakken.

Alleen zo jammer dat je dit niet zittend kan beleven. Na een uur rechtstaan en wiebelend van het ene been op het andere was mijn rug gebroken.

Gelukkig was er op het terrein van de Westergasfabriek een tearoom waar we wat konden uitrusten om nadien weer de stad in te gaan en onze wandeling door de Jordaan en Oud West te vervolgen.

Na het heerlijke mezze-tapas diner bij Oresti’s Taverna en met 13 km in de benen was het heerlijke bed in het Zaan hotel al wat we nog nodig hadden.

Na een verkwikkende nachtrust, een warme douche en een uitgebreid ontbijt treinden we weer naar Amsterdam voor het volgende deel van de stadswandeling die ik had uitgestippeld: een ander stuk van de Jordaan die nu een dure en hippe buurt is, aldus een bewoonster met wie we een lange babbel hadden. Lunchen deden we bij The Good Companion, op aanraden van deze bewoonster.

Dan door over de Grachtengordel, de Bloemenmarkt met duizenden tulpenbollen die je nu echt NIET moet kopen, de Negen Straatjes met zijn exclusieve winkeltjes, de stilte van het Begijnhof, stukje Kalverstraat en snel weer weg want veel te druk, Rembrandtplein, De Dam met het Koninklijk Paleis, een tijdje gezeten bij Brasserie Meuwese op het Rokin en over het Damrak terug naar Amsterdam Centraal. Na 17 km lopen vonden we het welletjes geweest.

Amsterdam is een leuke stad met zijn grachtengordel met grachtenpanden met trap-, klok- of halsgevels, veel water, bruggen en bomen. Voor mij mist de stad wel de grandeur van steden als Parijs of Londen, zelfs Antwerpen. Het is niet verboden een afwijkende mening hebben.

Het waren twee heel fijne maar vermoeiende dagen.

Weeral weg geweest? Je bent pas terug! mocht ik horen na vorig weekend.

Ja, weeral weg. Na dat darmonderzoek van vorige week maandag dacht ik: snel wegwezen voor ik misschien weer slecht nieuws krijg.

Zodoende verbleven wij vorig weekend in het Land van Cuijk. Het was mooi weer, dus de fietsen mochten moesten mee.

Dag één hebben we gefietst langs de Kraaijenbergse Plas, door het Groesbeekse Bos (o.a. de Zevenheuvelenweg) en de Mookerheide. Mooie fietstocht van 49 km.

Dag twee fietsten we van het hotel (VdV Cuijk) naar Nijmegen en later op de dag weer terug (35 km). We hebben de fietsen achtergelaten in een bewaakte fietsenstalling – een geweldige gratis service in diverse Nederlandse steden – en hebben te voet de 7 km lange stadswandeling van de VVV gedaan.

Nijmegen is zwaar gebombardeerd tijdens de tweede wereldoorlog en veel oude gebouwen zijn er niet meer. Na de oorlog heeft het tot in de jaren ’60 geduurd eer de stad terug opgebouwd werd, met de typische eentonige bouwstijl van die tijd.

Er waren al veel gevels in kersttooi en dat terwijl sinterklaas zaterdag pas in Nijmegen aankwam. Ook dat hebben we van dichtbij meegemaakt.

Dag drie hebben we – na op ons terras te hebben genoten van een prachtige zonsopgang en opnieuw een overheerlijk VdV ontbijt – 50 km langs de Maas gefietst, van Cuijk via Gennep tot aan het veer in Afferden, de Limburgse kant van de Maas. Dan langs Boxmeer en St. Agatha aan de Brabantse kant terug. De terugrit was de mooiste.

Het was een zalig weekend, met heerlijke temperaturen en alleen maar zon. Om snel weer over te doen.