Julien Clerc

Zaterdag beleefden we een avond nostalgie. We woonden een concert bij van Julien Clerc, een van mijn grote idolen toen ik pakweg een jaar of veertien, vijftien was. Al zijn chansons kon ik meezingen.

De tickets had ik geheel impulsief gekocht toen ik tijdens een van mijn vele slapeloze nachten wat op mijn laptop aan het tokkelen was en reclame van De Roma zag voorbij komen.

In de early ’70s was Julien een knappe donkerharige krullenbol, nu is hij een knappe rijzige en grijzige ‘oudere’ man (75) met nog altijd fantastisch mooie looks. Goede genen!

Het was een mooi concert, akoestisch en ‘klein’ met alleen een pianist en een gitarist. En Julien zelf vaak aan de vleugel. En toch bleef ik een beetje op mijn honger zitten want ik volg hem niet meer de laatste jaren. Ik merkte het ook aan de zaal. Tijdens zijn nieuwe nummers bleef het stil ; tijdens zijn oudere nummers werd er vlot meegezongen. Het overgrote deel van het publiek was dan ook van onze leeftijd.

Toen hij Coeur de rocker inzette (een nummer uit 1983) veerde de zaal recht en werd het toch nog een echt feestje.

De Grungblavers

Hoewel ik een meisje van den buiten ben, hou ik van het Antwerps dialect. Ik heb vele jaren in Antwerpen school gelopen en gewerkt, mijn schoonfamilie is zo Antwerps als maar kan zijn en zodoende is het Antwerps ook een beetje mijn taal geworden.

De Grungblavers is een muziekgroep van een tiental vrienden – de ene al wat ouder dan de andere – die in het Antwerps zingen. De aanleiding tot het ontstaan van de groep is een dramatische gebeurtenis die zich voordeed in het gezin van de tekstschrijver, Guillaume Van der Stighelen: in 2011 viel zijn zoon Matti tijdens een studentenfuif in een onbeschermd keldergat en overleed ter plaatse.

Guillaume is als reclamemaker, columnist en auteur van verschillende boeken een man van woorden.  Na de dood van zijn zoon was het vertalen van evergreens naar de taal die hij het best begrijpt – het Antwerps – één van de bezigheden om zijn zinnen te verzetten en zijn gevoelens weer te geven. In zijn stamcafé Scaldis op het Eilandje in Antwerpen heeft hij een tijdje later voor het eerst enkele van die grungblavers (evergreens) gezongen. Veel van de teksten zijn zo goed als letterlijk vertaald en iedereen kent de wereldberoemde melodieën. Het was zo’n succes dat hij wat muzikale vrienden samenriep rond zijn piano en De Grungblavers waren geboren.

De Grungblavers, Lotto Arena 3/9/2022

Vorige zaterdag, tien jaar na het ontstaan, gaven ze hun laatste concert (*). En daar waren wij bij. Ik had er eerst niet veel zin in want we hebben ze al twee keer eerder gezien en ik zit ’s avonds liever in mijn zetel. Manlief wou wel graag en toen ik vrijdag op Ticketswap flink afgeprijsde tickets vond, leek dat toch een teken aan de wand dat we deze laatste niet mochten missen.

We hebben genoten, heel hard meegezongen, gelachen, en onze handen deden pijn van het applaudisseren. Het was een heel fijn concert.

(*) Het zal mij benieuwen of dit echt de allerlaatste was. Guillaume blijft sowieso schrijven en het is niet omdat deze bezetting het te druk heeft met andere zaken dat er niet een Grungblavers 2.0 komt.

Wil je horen hoe dat klinkt en de Antwerpse tekst lezen? Hierna een video.

Tussendoortje

Grégoire … ik had nog nooit van deze Franse artiest gehoord. Mijn zus stuurde me een link van een chanson van Grégoire. Ik wil deze boodschap graag delen met mijn lezers.

Zijn gevoelige stem had me direct mee. Ik ben dan wat gaan googelen en vond het artikel Grégoire, la douceur et la mélancolie d’un artiste (rcf.fr) . Het verklaart veel.

Ik deel graag nog een nummer dat hij geschreven heeft in maart 2020 ter ‘gelegenheid’ van de lockdown, tekenend voor deze moeilijke tijd.

30-week Song Challenge – 30

Vandaag het laatste deel van mijn 30-week song challenge, afgekeken bij Satur9’s World.
Music Maestro Please.

A song that reminds you of yourself

De laatste en misschien wel de moeilijkste.
Ik heb gekozen voor You don’t own me van Lesley Gore. Een nummer uit de roerige jaren ’60, de protestjaren, de jaren van bevrijding en ontwikkeling. Denk maar aan de hippies, de Dolle Mina’s, de provo’s.
Dit nummer is heel vaak gecoverd.
Ik hou het bij het origineel.

And don’t tell me what to do
Don’t tell me what to say
And please, when I go out with you
Don’t put me on display ‘cause
You don’t own me

30-week Song Challenge – 29

Vandaag het volgende deel van mijn 30-week song challenge, afgekeken bij Satur9’s World.
Music Maestro Please.

A song you remember from your childhood

Ik kan mij niet herinneren dat er bij ons thuis veel naar muziek geluisterd werd. Mijn eerste ‘eigen’ muziek waren de LP’s van Vive la France die mijn zus en ik in onze jeugd van ons zakgeld kochten. Franse chansons dus: Sylvie Vartan, Jacques Dutronc, Mireille Mathieu, Julien Clerc, …
Ik kies vandaag voor Tous les garçons et les filles van Françoise Hardy uit 1962, mijn kindertijd.

Tous les garçons et les filles de mon âge
Se promènent dans la rue deux par deux
Tous les garçons et les filles de mon âge
Savent bien ce que c’est qu’être heureux
Et les yeux dans les yeux et la main dans la main
Ils s’en vont amoureux sans peur du lendemain
Oui mais moi, je vais seule par les rues, l’âme en peine
Oui mais moi, je vais seule, car personne ne m’aime

30-week Song Challenge – 27

Vandaag het volgende deel van mijn 30-week song challenge, afgekeken bij Satur9’s World.
Music Maestro Please.

A song that breaks your heart

The way we were van Barbara Streisand. De titel zegt genoeg.

Memories light the corners of my mind
Misty water-colored memories of the way we were
Scattered pictures of the smiles we left behind
Smiles we gave to one another for the way we were

30-week Song Challenge – 26

Vandaag het volgende deel van mijn 30-week song challenge, afgekeken bij Satur9’s World.
Music Maestro Please.

A song that makes you want to fall in love

Ik heb totaal niet meer de behoefte om nog eens verliefd te worden. Ik ben al vierenveertig jaar getrouwd met mijn droomman.
Dat wil natuurlijk niet zeggen dat ik niet voor een passend nummer kan kiezen. Weer eentje uit de oude doos. Het wordt Michel Polnareff’s Love me please love me, een favoriet uit mijn collectie Franse chansons.
Luister naar de klanken van de piano, van de violen én naar de stem van een van mijn vroegste jeugdidolen.

30-week Song Challenge – 25

Vandaag het volgende deel van mijn 30-week song challenge, afgekeken bij Satur9’s World.
Music Maestro Please.

A song you like by an artist no longer living

Ik kies voor Charles Aznavour met Que c’est triste Venise, een nummer uit 1964. Aznavour is van hetzelfde geboortejaar als mijn vader en in 2018 overleden op zijn 94ste. Ik ben altijd fan geweest van deze frêle man. Ben hem ooit, vele jaren geleden, in Saint-Tropez tegen het lijf gelopen Hij was in het gezelschap van zijn (3de) vrouw en hun toen nog jonge kinderen. Een prachtig gezin.
Verloren dromen … een thema van alle tijden.

Que c’est triste Venise
Au temps des amours mortes
Que c’est triste Venise
Quand on ne s’aime plus