muziek

Julien Clerc

Zaterdag beleefden we een avond nostalgie. We woonden een concert bij van Julien Clerc, een van mijn grote idolen toen ik pakweg een jaar of veertien, vijftien was. Al zijn chansons kon ik meezingen.

De tickets had ik geheel impulsief gekocht toen ik tijdens een van mijn vele slapeloze nachten wat op mijn laptop aan het tokkelen was en reclame van De Roma zag voorbij komen.

In de early ’70s was Julien een knappe donkerharige krullenbol, nu is hij een knappe rijzige en grijzige ‘oudere’ man (75) met nog altijd fantastisch mooie looks. Goede genen!

Het was een mooi concert, akoestisch en ‘klein’ met alleen een pianist en een gitarist. En Julien zelf vaak aan de vleugel. En toch bleef ik een beetje op mijn honger zitten want ik volg hem niet meer de laatste jaren. Ik merkte het ook aan de zaal. Tijdens zijn nieuwe nummers bleef het stil ; tijdens zijn oudere nummers werd er vlot meegezongen. Het overgrote deel van het publiek was dan ook van onze leeftijd.

Toen hij Coeur de rocker inzette (een nummer uit 1983) veerde de zaal recht en werd het toch nog een echt feestje.

De Grungblavers

Hoewel ik een meisje van den buiten ben, hou ik van het Antwerps dialect. Ik heb vele jaren in Antwerpen school gelopen en gewerkt, mijn schoonfamilie is zo Antwerps als maar kan zijn en zodoende is het Antwerps ook een beetje mijn taal geworden.

De Grungblavers is een muziekgroep van een tiental vrienden – de ene al wat ouder dan de andere – die in het Antwerps zingen. De aanleiding tot het ontstaan van de groep is een dramatische gebeurtenis die zich voordeed in het gezin van de tekstschrijver, Guillaume Van der Stighelen: in 2011 viel zijn zoon Matti tijdens een studentenfuif in een onbeschermd keldergat en overleed ter plaatse.

Guillaume is als reclamemaker, columnist en auteur van verschillende boeken een man van woorden. Na de dood van zijn zoon was het vertalen van evergreens naar de taal die hij het best begrijpt – het Antwerps – één van de bezigheden om zijn zinnen te verzetten en zijn gevoelens weer te geven. In zijn stamcafé Scaldis op het Eilandje in Antwerpen heeft hij een tijdje later voor het eerst enkele van die grungblavers (evergreens) gezongen. Veel van de teksten zijn zo goed als letterlijk vertaald en iedereen kent de wereldberoemde melodieën. Het was zo’n succes dat hij wat muzikale vrienden samenriep rond zijn piano en De Grungblavers waren geboren.

Vorige zaterdag, tien jaar na het ontstaan, gaven ze hun laatste concert (*). En daar waren wij bij. Ik had er eerst niet veel zin in want we hebben ze al twee keer eerder gezien en ik zit ’s avonds liever in mijn zetel. Manlief wou wel graag en toen ik vrijdag op Ticketswap flink afgeprijsde tickets vond, leek dat toch een teken aan de wand dat we deze laatste niet mochten missen.

We hebben genoten, heel hard meegezongen, gelachen, en onze handen deden pijn van het applaudisseren. Het was een heel fijn concert.

(*) Het zal mij benieuwen of dit echt de allerlaatste was. Guillaume blijft sowieso schrijven en het is niet omdat deze bezetting het te druk heeft met andere zaken dat er niet een Grungblavers 2.0 komt.

Wil je horen hoe dat klinkt en de Antwerpse tekst lezen? Hierna een video.

Friday Quote

Tussendoortje

Grégoire … ik had nog nooit van deze Franse artiest gehoord. Mijn zus stuurde me een link van een chanson van Grégoire. Ik wil deze boodschap graag delen met mijn lezers.

Zijn gevoelige stem had me direct mee. Ik ben dan wat gaan googelen en vond het artikel Grégoire, la douceur et la mélancolie d’un artiste (rcf.fr) . Het verklaart veel.

Ik deel graag nog een nummer dat hij geschreven heeft in maart 2020 ter ‘gelegenheid’ van de lockdown, tekenend voor deze moeilijke tijd.

30-week Song Challenge – 30

Vandaag het laatste deel van mijn 30-week song challenge, afgekeken bij Satur9’s World.
Music Maestro Please.

A song that reminds you of yourself

De laatste en misschien wel de moeilijkste.
Ik heb gekozen voor You don’t own me van Lesley Gore. Een nummer uit de roerige jaren ’60, de protestjaren, de jaren van bevrijding en ontwikkeling. Denk maar aan de hippies, de Dolle Mina’s, de provo’s.
Dit nummer is heel vaak gecoverd.
Ik hou het bij het origineel.

And don’t tell me what to do
Don’t tell me what to say
And please, when I go out with you
Don’t put me on display ‘cause
You don’t own me