Zaterdag beleefden we een avond nostalgie. We woonden een concert bij van Julien Clerc, een van mijn grote idolen toen ik pakweg een jaar of veertien, vijftien was. Al zijn chansons kon ik meezingen.
De tickets had ik geheel impulsief gekocht toen ik tijdens een van mijn vele slapeloze nachten wat op mijn laptop aan het tokkelen was en reclame van De Roma zag voorbij komen.
In de early ’70s was Julien een knappe donkerharige krullenbol, nu is hij een knappe rijzige en grijzige ‘oudere’ man (75) met nog altijd fantastisch mooie looks. Goede genen!
Het was een mooi concert, akoestisch en ‘klein’ met alleen een pianist en een gitarist. En Julien zelf vaak aan de vleugel. En toch bleef ik een beetje op mijn honger zitten want ik volg hem niet meer de laatste jaren. Ik merkte het ook aan de zaal. Tijdens zijn nieuwe nummers bleef het stil ; tijdens zijn oudere nummers werd er vlot meegezongen. Het overgrote deel van het publiek was dan ook van onze leeftijd.
Toen hij Coeur de rocker inzette (een nummer uit 1983) veerde de zaal recht en werd het toch nog een echt feestje.