Verliefd en zo

Ik ben het.
Op onze Kleine Man.
Al veel langer dan vandaag, maar van de week maakte mijn hart toch weer een extra sprongetje.

We gingen hem ophalen van de crèche. De juf van zijn klasje was een verhaaltje aan het voorlezen en hij stond samen met nog een paar andere peutertjes aandachtig te luisteren. Toen ik op het raam tikte kreeg hij ons in ’t snuitje, er verscheen een grote lach op zijn gezichtje en hij kon niet snel genoeg in mijn armen vliegen. Dan smelt ik smelten wij.

Hij is zo schattig en lief. En hij probeert zo erg te laten weten wat hij wil, maar deze oma (en ook opa) begrijpt hem niet altijd. Van de week wou hij persé in zijn stoel zitten. Eens hij zat, was dat toch blijkbaar niet wat hij in gedachten had. Huilen, terug uit de stoel, troosten met zijn konijn, muziekje opgezet, wat rondwandelen op de arm … En hij maar weer wijzen naar zijn stoel. Na een tijdje ging ik met hem naar de keuken en daar zag hij het fruit voor zijn fruitpap liggen. ‘APPE’ riep hij. Appe! Appe! Appe! Honger had hij en daarom wou hij natuurlijk in zijn stoel. Tsss … domme oma toch.   

Auteur: MyriamC

vrouw / moeder / oma / levensgenieter / wereldreiziger / #foreveronvacation Mijn motto: YOLO! Toon alle berichten van MyriamC