Woohoo …

Ik mag weer een vakantie voor vier uitzoeken (*). Onze kinderen willen nog wel eens met ons mee. Daar ben ik heel blij om, want we hebben het reuzegoed gehad vorig jaar. 

Wat het gaat worden, dat weet ik nog niet. Hun enige wens was: niet te lang vliegen. Dus heel waarschijnlijk vieren manlief en ik onze veertigste huwelijksverjaardag ergens in Zuid-Europa mét onze kinderen. Misschien wel op de plek waar we destijds op huwelijksreis zijn geweest … 

(*) Schoondochter heeft vliegangst. De gebeurtenissen van 22 maart hebben het er niet beter op gemaakt. Ik kan dus voorlopig nog niks boeken … eerst proberen haar toch te overtuigen.
Wish me luck!

Nummer drie

Reis nummer drie van 2015 is geboekt. Het was al langer mijn wens om eens samen met onze kinderen (zoon en schoondochter) vakantie te vieren. En zoonlief spreekt al langer over ‘een weekje vegeteren in een all inclusive resort‘. Dus hebben we beide wensen op een hoopje gegooid en gaan we eind september met ons vieren naar Turkije, om een weekje te vegeteren in een luxe all inclusive resort. Jeuj!

Het zou dus best wel eens kunnen dat onze herhalingstrip naar Dubai en Salalah die we gepland hadden voor november, een paar maandjes verschoven wordt. En ik vind het niet eens erg!

Zon?

We zouden zon krijgen vandaag. Jaja, ik heb ze gezien al was ze omringd door een heel dik pak wolken. Manlief had speciaal een dagje verlof genomen. Die gelooft duidelijk nog in sprookjes.

Zoonlief en zijn meisje zijn vandaag op vakantie vertrokken … naar de zon! Jawel, want in het zuiden van Frankrijk schijnt ze volop. Misschien wel een beetje te veel van ’t goede. Het is hen van harte gegund. Hij heeft trouwens al een smsje gestuurd dat ze zonder files in Mâcon zijn aangekomen.

Ter info, deze foto is er eentje van op vakantie. Zulke mooie luchten heb ik hier in geen tijden gezien!

Broer / zus / mama / papa

Ik vraag me weleens af waarom mensen hun kinderen een naam geven. Zodra er een brusje (broertje of zusje) bijkomt noemen ze de kinderen dikwijls Broer en Zus. Gisteren hoorde ik nog een vrouw – dochterje aan de hand, zoontje in de maxicosi – tegen haar dochtertje zeggen: ‘kom zus, we moeten snel naar huis want onzen broer moet slapen’.

Net zo idioot vind ik het dat partners elkaar mama en papa gaan noemen van zodra er kinderen zijn. Aaargh!

Winterpret


De kinderen, in leeftijd zo allemaal rond de dertig, hebben fijn geschaatst en ge-ijhockeyd gisteren op de Kalmthoutse heide. Ik was heel blij dat de gemeente uiteindelijk het sein toch op groen had gezet, want ik ken die van mij: mogen of niet, hij gaat het ijs op!
Eén stuk, vlakbij de villa op de Putse Moer, was nog met rood-witte linten afgespannen. Verboden terrein dus, en geheel ongerept nog. Dit, en het feit dat het gevaar hem gewoon aantrekt, deed hem ertoe besluiten toch daar het ijs op te gaan. Op het moment dat hij krak-krak-krak hoorde en rechtsomkeer wilde maken was het al te laat. Met één been erdoor, en flink wat schaafwonden op zijn scheenbeen. Wie niet horen wil, …
Schaatsen met één bevroren broekspijp bleek toch minder prettig dan gedacht, dan maar aan de Jägermeister (foto’s van 2009)!

Varelli en zo

Vandaag nog eens naar de stad geweest. Was dat een tijd geleden! Parkeerplaats vinden was een regelrechte ramp. We waren vóór drie uur in de stad en het was bijna vier uur toen we eindelijk een plaatsje vonden in een van de parkings. En dan begon de strijd om een vrije tafel op een terras, wat al een even grote ramp was. Het mooie weer had blijkbaar half België en Nederland naar buiten gelokt. Uiteindelijk toch een tafeltje gevonden, in de schaduw maar dat vond ik niet erg want het was best heel warm in de zon.

Daarna wat door de straten geflaneerd en me nog maar eens bedacht wat een mooie stad Antwerpen is. Bij de Nespresso winkel hebben we ons laten adviseren in verband met de aankoop van wat verschillende soorten koffie. We hebben vijf soorten mee waarvan de vriendelijke dame wel dacht dat ze ons zouden bevallen. We zien wel.

Om zes uur waren we afgesproken met ‘de kinderen’ (vlnr Sofie, Kristof, Charlotte, Marieke) om te gaan eten bij Mezze Café Varelli. Genoten van het jonge gezelschap en ook van de lekkere hapjes en de heerlijke wijn (Mikros Vorias). Het was nog redelijk vroeg toen we het restaurant verlieten (helaas wordt er hier in het weekend ook met twee seatings gewerkt) en het was nog goed buiten, dus hebben we nog een rondleiding ‘Antwerpen by night’ gegeven langsheen de bekendste gebouwen in de oude stad. Nadien nog een laatste drankje genuttigd bij De Pelgrom. Charlotte is altijd zo dankbaar. Ze vond het heerlijk om zo met zijn allen door de stad te lopen. Het was ook heel aangenaam. Best nog wel druk, maar niet meer zo over de koppen lopen als deze namiddag. Kortom: het was een fijne dag.