Tag: familie

Manlief is eergisteren grootpeter geworden. Dat bestaat natuurlijk niet, dus even verduidelijken: zijn oudste petekind – de dochter van zijn in 2013 overleden zus – heeft een dochtertje gekregen. Ze hebben het meisje vernoemd naar de ‘momma’ die het kindje nooit zal kennen. Of hoe vreugde en verdriet zo dicht bij elkaar kunnen liggen …

Proficiat T. en J. en welkom kleine Lucy.

Het zijn vijf dagen Valencia geworden. Zondag vertrekken we, tot en met donderdag … net op tijd terug voor het diner bij Sir Antony Van Dijck.
Zó last minute heb ik nog nooit geboekt, maar met het internet is dat allemaal geen probleem meer. Zelfs de boarding passen zijn al uitgeprint.
De bestemming is wel minder warm dan ik had gepland, maar met alles wat we nog aan de hand hebben konden we eigenlijk maar vijf dagen weg, te kort voor een tripje naar Egypte, Israël, Jordanië of nog verder. Maar goed, we kennen Valencia helemaal niet, dus het wordt een nieuwe ontdekking.

Manlief moest vandaag op controle bij de orthopedist. De beste man was tevreden: er was al wat kalkvorming op de ribben en ook op het shouderblad. Het minder goede nieuws was dat manlief nog tot 30 november werkonbekwaam is … ‘en dan zien we verder’, werd er nog bijgezegd. Manlief schrok er wel even van. Hij mag nu met kiné beginnen, de eerste paar weken passief, nadien actief. Zwemmen mag de eerste weken ook nog niet, en daar had hij eigenlijk wel op gehoopt. Nu ja, niks aan te doen. We maken er gewoon het beste van.

Kreeg daarnet een telefoontje van een hele blije zoon. Per 4 januari kan hij starten op een nieuw project. Ik heb niet helemaal begrepen wat hij nu juist gaat bouwen, al klonk het allemaal heel interessant. Zo dacht hij er tenminste zelf ook over. Hij is vooral blij omdat het iets totaal nieuws is, iets wat hij in zijn 4-jarige carrière (lol) nog niet eerder heeft gedaan. Zoon blij, moeder blij.

Op geregelde tijdstippen nodigden mijn vriendin en ik onze beider moeders uit om samen ergens te gaan eten. Dat zouden we eind oktober weer eens gaan doen. Het lot heeft er helaas anders over beslist, want oma, zoals we mijn vriendin haar moeder noemden, is afgelopen nacht in haar slaap gestorven. Woensdag zou ze 90 geworden zijn, alles voor het feestje was al in gereedheid gebracht.
Oma genoot altijd het meest van onze uitjes. Ze hield van een lekker glas en op restaurant liet ze zich wel eens – heel bescheiden hoor – gaan. Ze dronk dan een glaasje champagne als aperitief, een glas wijn bij het eten en als afsluiter nog een Irish of een French coffee. Tegen die tijd was ze al erg vrolijk en spraakzaam geworden en hoe later op de avond, hoe plezanter het altijd werd met haar. Maar oma kon ook heel weemoedig zijn. Eigenlijk is zij de dood van haar man, onze papa, zoals zij hem altijd noemde, nooit helemaal te boven gekomen. Tijdens zo’n avondje uit kwam hij dan ook dikwijls ter sprake.
Ik ben heel blij dat we dit de laatste jaren nog voor oma hebben kunnen doen want ze keek erg uit naar onze uitstapjes. Maar ik ben er zeker van dat oma nu ook gelukkig is, want ze was er vast van overtuigd dat ze ooit terug naar haar man zou gaan, en dat is nu gebeurd.
Rust zacht, lieve oma en doe de groetjes aan opa.

Vandaag 33 jaar geleden was voor echtgenoot en mij een heel belangrijke dag. Toen zijn we namelijk getrouwd. Of het ook de dag van ons leven was? Het was in ieder geval een hele drukke dag met veel te veel erin gepropt, maar zo ging dat dus in 1976. Het begon al met een ontvangst van de ‘suite’ bij ons thuis (wij zijn gewoon ouderwets van thuis uit getrouwd, samenwonen was een no-no) met een hapje en een drankje. Daarna ging het in gehuurde statige zwarte Mercedessen naar het gemeentehuis voor de burgerlijke plechtigheid. De fotograaf in zijn wagen achter ons aan om het allemaal netjes vast te leggen voor het nageslacht. Na het gemeentehuis volgde de kerkelijke plechtigheid. Met recht een ‘plechtigheid’ want het koor waarin mijn vader zong verzorgde de gezangen. Wijzelf hadden het liever iets moderner gehad, maar vaders wil was wet in die tijd. Na de kerk met het gevolg naar de feestzaal waar de eerste genodigden voor de receptie al stonden te wachten. Mijn ouders zaten in zaken in die tijd, dus er was heel veel volk op de receptie. Ik herinner me er verder weinig van, alles gaat op zo’n dag toch een beetje langs je heen. Na de receptie volgde het diner voor de naaste familie. Even een paar uurtjes rust en genieten, van het eten en van elkaar. Dan volgde de fotosessie, helaas in de regen. En tegen acht uur moesten we alweer paraat staan voor de genodigden voor ons avondfeest met een gigantisch buffet en een echte bruidstaart met verdiepingen. En toen moesten we gaan dansen: echtgenoot en ik de openingsdans (ik denk dat het Samba Pa Ti van Santana was, maar ik ben niet helemaal zeker), daarna ik met mijn vader, echtgenoot met zijn moeder, enz. enz. Helemaal volgens de etiquette. Het feest is nog heel lang doorgegaan maar wij zijn er rond een uur of twee van onder gemuisd want we moesten om zes uur de volgende morgen ons vliegtuig halen naar Mallorca voor een welverdiende huwelijksreis.