“In mei legt elke vogel een ei”. Het zal wel zijn! Twee van onze nestkastjes zijn druk bevolkt. Nu maar hopen dat de jonge vogeltjes veilig kunnen uitvliegen want de poes van de buren zit regelmatig op vinkenslag.
Al was het niks te warm in mei en waren er nog te veel dagen met regen en vooral wind, toch was mei een fijne maand, met veel uitstapjes. Op de mooie dagen waren we meestal met onze fiets onderweg, zowel in eigen land als over de grens in ons favoriete fietsland. De laatste twee weken zijn we nauwelijks thuis geweest. Wij nemen de kansen als ze zich aandienen!
Zo fietsten we onder andere in Haspengouw (B) en in Nederland het rondje Midden-Delfland, de Nieuwe Dordtse Biesbosch, het Markiezaatmeer, de Brabantse Wal, en nog wat kortere tochtjes. Goed voor 375 kilometer.
Wandelen deden we op zonnige dagen als het té veel wind was om te fietsen. Een stadswandeling in Middelburg en een in Vlissingen. Het was heerlijk om weer eens aan zee te zijn.
We liepen ook twee keer de wandeling die ik had uitgestippeld voor de blogmeeting in Antwerpen. De eerste keer zijn we halverwege uitgeregend, nat tot op het bot; de tweede keer – 3 dagen voor D-Day – hebben we de wandeling eindelijk kunnen uitwandelen, in de zon en met veel wind.
Er was het schoolfeest van onze Kleinzoon, het bedrijfsbezoek op Manlief zijn ex-werk met de nodige foodtrucks, een receptie van Manlief zijn fietsclub ‘partners welkom’, en heel veel lunches tijdens de fiets- en wandeltochten.
En dan was er natuurlijk HET hoogtepunt van de maand: de Blogmeeting. Je kon er hier al over lezen, maar ook bij de andere deelnemende bloggers. Het was een succes en voor herhaling vatbaar.
Vandaag, 31 mei zijn wij op vakantie vertrokken. Totaal iets anders dan wat we normaal doen. Je leest er vast nog over …
Zaterdag was het schoolfeest in de school van onze Kleinzoon. Voor het eerst na corona en voor hem de eerste en meteen ook de laatste keer want in september gaat hij naar het eerste leerjaar. Gedaan met spelen in de vlindertuin en de boomgaard, of met fietsjes, stepjes en skateboards over de speelplaats van de groten roetsjen. Hij gaat nu zelf een van de ‘groten’ zijn. Zo klein nog, zo jong ook. In november wordt hij pas zes. Maar hij is er klaar voor volgens zijn juf.
Kleinzoon was een week op voorhand al zenuwachtig voor het liedje dat zijn klas moest zingen. Maar alles liep perfect en hij deed heel enthousiast mee. Fijn om hem zo op zijn gemak te zien. Hij is heel verlegen en blaakt niet van zelfvertrouwen.
Na de optredens was er nog animatie, springkastelen, initiaties dans, capoeira (vond hij geweldig) en volleybal ; er waren diverse volksspelen en mijn drie mannen moesten nog even testen hoe het met hun evenwicht gesteld was.
April begon zoals maart geëindigd is: met regen, veel regen.
Het was pasen. Kleinzoon kwam paaseieren rapen. Hij had een grote boodschappentas bij. Op mijn vraag ‘ga je boodschappen doen’ antwoordde hij ‘nee, ik heb die tas bij want ik denk dat de paashaas hier geweest is’. Dat was het geval. De paashaas had zijn chocolade eieren goed verstopt in de tuin. Kleinzoon is er een tijdje zoet mee geweest om ze allemaal te vinden. Op den duur wist ik zelf niet meer waar ik er allemaal mee gebleven was.
Op een van de zeldzame zonnige dagen die we kregen in april gingen manlief en ik de blogmeeting wandeling voorwandelen. Die viel helaas wat langer uit dan gewenst. Oeps! Ik heb ze nu aangepast en we wandelen ze een van de dagen nog eens.
We brachten een heerlijke zonnige en warme week door in de Algarve (Portugal), waarover je hier en hier en hier en hier al kon lezen. De zon heeft ons deugd gedaan. Het thuiskomen bij 8 graden in de striemende regen zette ons meteen weer met beide voeten op de grond.
De tuin kwam eindelijk tot leven. Boshyacinten, meiklokjes, late tulpen, seringen, hostas en heel veel lekkere appeltjes-in-wording. En we vermoeden dat er twee nestkastjes bewoond zijn.
We waren maar amper terug thuis toen er al een lang weekend ‘s-Hertogenbosch volgde met onze Overjaarse Jeugdclub. Daarover later meer.
En dat was eigenlijk zo’n beetje de maand april.
“Verschaft april vele schone dagen, dan pleegt mei de last te dragen”.
Daar hoeven we dus al niet meer bang voor te zijn! April heeft zo weinig schone dagen verschaft dat mei wel zonnig en mooi móet zijn. We gaan het zien …
Zijn mama en papa brachten propere kleren en toiletgerief. En een halve auto vol knuffels. Het afscheid ging vlot, zelfs bij mama.
Na nog een glaasje melk voor het slapengaan gingen we naar boven en volgden de vaste rituelen van thuis: tanden poetsen, kattewasje – ‘ik moet niet douchen want ik ben niet vuil‘ -, pyjama aan, de kleine knuffels onder het dekbed, de grote witte ijsbeer in zijn armen, en nog een verhaaltje.
Het was nog een dingetje om een gepast voorleesboek te vinden want het boek waaruit mama voorleest heb en ken ik niet. Gelukkig vond hij toch iets naar zijn zin op zijn boekenplank.
Na het voorlezen nog een rugmassage en een dikke knuffel van oma en opa en of er een lichtje mocht blijven branden. Natuurlijk mag dat, lief kind.
Een kwartier later is manlief eens gaan kijken en het kind lag vredig te slapen.
Gauw mama en papa gerustgesteld.
Toen ik rond middernacht naar boven ging zag ik blonde plukjes haar van onder het dekbed en van tussen de knuffels komen.
En verder was het gewoon een rustige nacht. Ik heb zelfs voor de verandering goed geslapen!
Dinsdagmorgen 8u ging ik eens kijken in zijn kamer. Twee grote blauwe ogen keken me aan. Hij had zó goed geslapen in papa’s oude bed en hij vond het zó leuk.
Maar wakker is wakker en hij kon niet snel genoeg aangekleed zijn. Wassen moest niet, dat doen wij thuis ook niet, alleen tandenpoetsen na het ontbijt’. Oké dan. Je gaat niet dood van je eens een keer niet te wassen.
De dag voordien hadden we al afgesproken dat we naar zee zouden rijden … om 9 uur stond hij al in de startblokken. Omdat het nog zó koud was hebben we het vertrek nog wat kunnen uitstellen maar om 10 uur was er geen houden meer aan.
Voor een 5-jarige is 80 km een reis waar geen eind aan komt en na een kwartier was het al van duurt het nog lang … hoe ver is het nog … wanneer zijn we er …. Enfin, ik heb hem kunnen bezig houden met vrachtwagens tellen. Hij rode, ik blauwe.
Wat was het heerlijk om nog eens aan zee te zijn, ook al was het koud op het strand. De mannen hadden er blijkbaar geen last van. Die hebben een zandkasteel gebouwd terwijl ik mij op het terras bij Zandpaviljoen Pier 7 had gezet onder een dekentje. Koffie en mijn e-reader erbij en mijn dag kon al niet meer stuk.
’s Middags daar binnen wat gegeten en daarna nog tot een uur of drie op het strandterras gezeten (ik) en dammen gebouwd (de mannen).
Op de terugweg waren we nog geen 10 kilometer ver of Kleinzoon sliep al.
Hij was niet blij toen mama om vijf uur aanbelde want hij had nog niet genoeg gespeeld. Met de belofte dat hij snel terug mocht komen ging hij toch braafjes mee.
We hebben alle drie genoten van onze twee dagen samen en hopen dat nog vaak over te doen.
We hadden gisteren Kleinzoon de hele dag te gast. Paasvakantie, weet je wel.
Acht uur stonden ze al aan de deur. Hij was niet meer te houden geweest. Hij wou kleuren met opa, met de nieuwe kleurpotloden. Het is zo’n dankbaar kind. Weer zei hij dat hij superblij was met de kleurtjes. Voor de tiende keer denk ik.
Na het kleuren togen de heren naar het speeltuintje achter onze hoek. Daar is een grote zandbak, dus de schoppen moesten mee. Een grote voor hem, een kleinere voor opa. En na het graven gooit hij de put weer dicht want dat is gevaarlijk voor kleine kindjes. En hij kwam thuis met bloempjes voor mij.
Ik vraag hem ’s middags wat hij wil eten. Zal ik pannenkoeken bakken? Yes, pancakes!!! antwoordt hij. En de rest van de maaltijd verliep de conversatie in het Engels.
Ik: Do you like pancakes? Hij: Yes, very much. Ik: What do you want on your pancakes? Hij: I want sugar, a lot of sugar. Ik: Don’t take too much sugar. Hij: It’s not too much. I will spread it out. Ik: Grappig om met een Engels kindje aan tafel te zitten. Hij: Yes, very funny. Can I have something to drink?
Manlief en ik stonden verstomd. Die Engelstalige filmpjes op Youtube Kids zijn dan toch nog voor iets goed.
De heren gingen ook nog fietsen in de heide. Fietsen? Nee oma, wij gaan mountainbiken.
Na het mountainbiken was het tijd om wat te chillen. Hij met zijn tablet, opa met de Ronde van het Baskenland op TV. Vraagt hij ‘Wat is daar nu zo leuk aan?‘ Niet te schatten, dat kind!
Het lijkt wel een modelkind als ik het zo teruglees maar hij heeft ook zijn mindere kantjes. Enige koppigheid is hem niet vreemd en hij weet wat hij wil. Da’s goed maar niet altijd gemakkelijk.
En plots zegt hij, uit het niets, ik kan best hier blijven slapen, dan moet mama mij morgen niet brengen. Dat zou de eerste keer zijn. Hij is nogal gehecht aan zijn eigen omgeving. De keren dat hij ergens gelogeerd heeft zijn op één hand te tellen.
Dicht bij een school wonen heeft zo zijn voordelen. Maar er zijn ook nadelen.
Zoonlief en zijn gezin wonen in de buurt van een middelbare school. Op het einde van de week liggen de bermen (en vaak ook de voortuinen) bezaaid met snoeppapiertjes, blikjes, wikkels en dergelijke.
En dan zijn er kinderen, zoals onze Kleinzoon, die op zaterdagochtend in de regen op zijn go-cart stapt en met zijn afvalgrijper de wijk doorkruist om al het afval in zijn aanhangwagentje te verzamelen.
De ene keer vond hij het leuk op school, gewoonlijk wanneer zijn broek vol modder hangt. Hij was nog klein toen hij al riep ‘ik hou van modder‘. Dat is nog niet veranderd!
De andere keer zegt hij gewoon ‘goed‘ als ik vraag hoe het op school was. En soms ook ‘niet leuk‘.
De enige constante is dat hij al-tijd honger heeft.
Omdat ik niet altijd in huis heb waar hij zin in heeft, geeft hij op voorhand zijn wensen door. Een croque monsieur, een pannenkoek, poffertjes, wentelteefjes, een roze donut … Ik ben een oma, verwennen mag dus.
Hij vertelt. Over de boerderij en over de ‘luiers‘ van de koeien.
En over zijn vriendje (?) Xavi. Als hij iets belangrijks te melden heeft, dan begint zijn zin met: ‘Weet je …‘. Zo ook toen hij het volgende vertelde: ‘Weet je, oma, … Xavi was twee dagen niet op school. Hij was ziek. Dan kon ik twee dagen met Lenn spelen‘. Op mijn vraag of dat anders niet kan antwoordde hij ‘nee, dat mag niet van Xavi …‘. 😢 Zijn klas is volgens de juf een echte ‘kliekjesklas’. Gelukkig worden de parallelklassen op het einde van het schooljaar telkens weer door elkaar geschud.
Na zijn vieruurtje wil hij het liefst chillen in de zetel en een filmpje kijken op de tablet. Dat mag, maar we beperken het in de tijd, al probeert hij het altijd wel te rekken.
Waar hij vroeger zowat bezeten was van zijn Monstertrucks zijn nu de kleurplaten en kleurpotloden favoriet. Hij kleurt heel nauwkeurig, pietje precies, de aard naar zijn vader. Soms kleuren we met ons drieën, gezellig op onze knieën aan de salontafel. De puntenslijper draait dan overuren en de kleurpotloden worden korter en korter.
Hij zal blij zijn volgende week als hij de nieuwe doos met 36 kleurpotloden ziet. Van de Action, voor 3.65 euro!
De lange maand januari is voorbij. Ja, ik vind ieder jaar dat het lang duurt eer januari voorbij is. Komt misschien wel door de drukte van de feestmaand.
Januari was een beetje een triestige maand. Veel regen, wind en grijze lucht, een enkele mooie dag niet te na gesproken. We kregen ijs, en een beetje sneeuw.
We vierden al twee verjaardagen: die van zoonlief op 2 januari ; die van manlief op 21 januari. Gaat altijd gepaard met een lekker etentje met het gezin.
In de helft van de maand hadden we ook nog een gezellig feestje met de schoonfamilie. Het was van 2019 geleden dat dat we vier van de zes familieleden nog gezien hadden. In de tussentijd waarde er een hardnekkig virus rond en, ach, we zijn niet zo close met de “koude kant”.
Veel deden we niet in januari. We bezochten Winterfloridylle in Meise, Wintersfeer in Damme en gingen in Knokke naar het vuurwerk kijken.
We deden een cinemake: Le otto montagne, een film van een Belgisch regisseurskoppel die op het filmfestival in Cannes in de prijzen viel.
We bezochten ook nog de Vakantie Expo, om ideetjes op te doen voor een reis in het najaar. Jaaaren geleden dat we op het Vakantiesalon (zoals dat vroeger heette) waren. Ik had nooit nood aan ideetjes want we verbleven de laatste vijf jaar heel de maand oktober in Spanje. Aangezien we nu eens wat anders willen kwam de Vakantie Expo op het juiste moment. Waar het vroeger een evenement was waar we met gemak een halve dag konden rondlopen, hadden we het nu op een klein uur gezien. Maar we waren er eens mee weg.
In het restaurant waar we nadien lunchten hing volgend bordje in het toilet: If you sprinkle when you tinkle, please be neat and wipe the seat. Vond ik wel grappig.
Op het einde van de maand hebben we ook nog wat nuttigs gedaan: op onze zieke kleinzoon gelet. Wat begonnen was als valse kroep ontaardde in een lelijke luchtweginfectie met ademhalingsproblemen en hoge koorts. Ocharme het ventje.
Hopelijk wordt februari beter voor iedereen en kan ik weer wat actiever zijn (op de fiets), maar als onderstaande weerspreuk gelijk krijgt, dan gaat daar weer niets van in huis komen.
“Heeft januari koude en droge dagen, dan zal in februari de sneeuw u plagen”.
31 december Op de laatste dag van het oude jaar zijn we, nadat de nieuwjaarszangertjes gepasseerd waren, naar de cinema geweest. Een vriendin bood twee tickets aan op Facebook en wij wilden al langer de film ‘Onze Natuur‘ gaan kijken, maar wij hebben altijd een zetje nodig om op regenachtige en winderige dagen ons kot uit te komen. Dit was een goed zetje, en het was een prachtige film met mooie muzikale omlijsting en de aangename vertelstem van Matteo Simoni. Hij had van mij best nog een uur langer mogen duren!
1 januari kwamen onze kinderen nieuwjaar wensen. Kleinzoon, toch nog altijd verlegen, zegde zijn nieuwjaarsbrief op. Speciaal uitgezocht voor oma en opa, met de tekening van een rosse kater op de kaft. En natuurlijk waren er cadeautjes voor iedereen. Het werd een prettige middag, maar de feestelijkheden waren nog niet ten einde want …
2 januari werd dit mooi-ventje-van-toen veertig. Ik kan nog altijd niet bevatten dat ik een kind van veertig heb. Zo voel ik me zelf vaak nog …
Na veel twijfelen heeft hij toch een klein feestje gegeven. Hij is niet zo van het feesten (wij ook niet), maar zijn veertigste, dat kon hij toch niet zomaar voorbij laten gaan vond zijn vriendin.
3 januari had ik – op verzoek van mijn tandarts, wiens trukendoos om mijn ongemak/pijn te verlichten, leeg is – een afspraak bij een (derde) tandarts-protheticus in Antwerpen. Volgens mijn tandarts een autoriteit op het gebied van ingewikkelde protheses. Elke keer weer dat sprankeltje hoop, dat dan toch de kop weer ingedrukt wordt want ook deze super vriendelijke man kan me niet helpen. Zowel mijn chirurg als mijn tandarts hebben prima werk geleverd en het resultaat is wat het is.
4 januari reden we zouden we in de namiddag naar Knokke rijden. Ik had de week ervoor een hotel gereserveerd omdat we het vuurwerk op het strand wel eens wilden zien (en zin hadden in een kort tripje). Eén keer reserveer ik eens zonder annuleringsgarantie en is het geen weer om een hond door te jagen. Woensdag las ik op sociale media dat het vuurwerk vanwege een verwachte 6 à 7 Bft niet zou doorgaan. We hebben nog even getwijfeld: óf Knokke in de regen en de storm zonder vuurwerk, óf geld kwijt. We besloten voor de korte pijn: annuleren en geld kwijt maar ik heb mijn lesje weer geleerd.
Wij, en logeren aan de Belgische kust, het is geen ideale combinatie. Getuige ons gezinsweekend van september 2020.
5 januari had ik voor ’s avonds tickets gekocht voor WinterFloridylle in de Plantentuin van Meise. Het klank- en lichtspel neemt je mee op een tocht van 3,5 km langs lichtinstallaties die speciaal voor deze gelegenheid zijn ontworpen. De ene installatie was al geslaagder dan de andere. De muziek werd gecomponeerd door Piet Goddaer. Voor wie ooit “De Grote Schijn” in het Rivierenhof in Deurne/Antwerpen al bezocht heeft … het event in Meise is eigenlijk een flauw afkooksel. De hele dag was het droog geweest, tot we moesten vertrekken. Maar we zijn toch gegaan en tegen dat we daar waren was het gelukkig opgehouden met regenen. Ik wijd er een apart fotologje aan. Alvast een teaser.
6 januari is en blijft een moeilijke dag. Altijd blij dat die voorbij is.
’s Avonds zou er opnieuw vuurwerk zijn in Knokke en als ik iets in mijn hoofd heb … Dus zijn we toch nog naar zee gereden, maar eerst bezochten we Wintersfeer in Damme, bloemenkunst van Frederiek van Pamel in het Sint-Janshospitaal. In de late namiddag zijn we naar Knokke gereden en hebben we genoten van prachtig vuurwerk op het strand én van een heerlijk diner uiteraard.
Deze is voor jou, mam. Jij hield zo van vuurwerk.
7 januari waren we nog eens gewoon thuis. Er moesten nodig wat huishoudelijke taken verricht worden. En het is ook gewoon fijn om thuis te zijn.
En ondertussen wachten we nog steeds tot de donkere helleborus zijn mooie bloemen laat zien.
En zo was de eerste week van januari heel snel om.
myriamsditjesendatjes.com 