Maand: juni 2024

De Zoo

Gisteren was ik met een aantal bloggers naar de Zoo in Antwerpen.

Ik lieg niet als ik zeg dat het minstens vijfendertig jaar geleden was dat ik de Zoo bezocht. Ik herkende er dus nauwelijks iets want er blijkt heel veel te zijn veranderd in de loop der jaren.

De Zoo ligt midden in de drukke stad, maar eens je door de poort bent is het een oase van groen en rust … de vele groepen schoolreisjes niet meegerekend. 😅

We hadden er een prachtige maar heel warme dag uitgekozen. Gelukkig waren er genoeg schaduwplekken en zitjes om even bij te komen tijdens de 5 km lange wandeling.

Foto’s? Jawel. Ik had mijn camera niet mee, dus alle foto’s zijn met mijn telefoon genomen. Klik op onderstaande foto om naar het album te gaan.

20240624_120953

Het was een heerlijke dag. Dankjewel Melody, Daphne, Karel en Bea voor de organisatie en het fijne gezelschap.

O ja, bij thuiskomst werd ik verwelkomd met verse soep en spaghetti bolognaise. Manlief had zijn best gedaan!

Schrijfopdracht WP

“Welk gerecht brengt je terug naar je jeugd wanneer je het eet?“

Dat zijn er meerdere maar het gerecht waar ik een brok van in mijn keel krijg als ik het zie (ben lid van verschillende food-groepen op Facebook), dat zijn vogelnestjes in tomatensaus.

Die mijn moeder maakte waren zo lekker. Ze maakte het niet vaak want er kroop heel veel tijd in, maar een maaltijd met vogelnestjes was altijd feest.

Kort voor ze onverwacht stierf had ze me beloofd nog eens vogelnestjes voor ons te maken. Het heeft helaas niet meer mogen zijn.

Deze winter, tien jaar na haar overlijden, heb ik voor het eerst in mijn leven zelf vogelnestjes gemaakt. Ik kon het, gevoelsmatig, eerder niet.

Update ‘sprankeltje hoop’

In mijn blogpost van 22 mei schreef ik dat ik voor de zoveelste keer op consultatie ging bij een andere MKA oncologisch chirurg in het UZ Leuven.

Daar ben ik vorige vrijdag geweest.

Er zijn twee mogelijkheden om de hypergranulatie (proberen) te stoppen  maar het wordt helaas in beide gevallen weer een operatieve ingreep.

Het is ofwel een greffe nemen uit mijn verhemelte om rond de implantaten te plaatsen (blijkt zeer pijnlijk) of de implantaten begraven, maar dan moet ik ook een nieuwe prothese.
Er moet in ieder geval iets gebeuren want door de ontstekingen en hypergranulatie verdwijnt langzaam maar zeker mijn bot.

Ik neig naar de tweede optie omdat die minder ingrijpend is maar ik ga overleggen met mijn tandarts want ik wil echt dat dit de laatste keer is dat er in mijn mond moet worden ‘gewerkt’.

Wordt vervolgd.

Fietsen

We zijn voorbij half juni en het is echt armzalig gesteld met mijn fietskilometers. Als de zon schijnt, dan zijn we weg. Helaas heeft ze nog niet vaak geschenen.

Toch hebben we onlangs drie mooie fietstochten gemaakt.

Zondag 9 juni fietsten we de Hendrik Conscienceroute in en om Zoersel, het hart van de Kempen. Zoals zo vaak in Vlaanderen was er slechts een klein deel van de route autovrij en hebben we veel op gravel gefietst, op paadjes met putten en bulten. Niet zo aangenaam, wel mooi.

Donderdag 13 juni fietsten we in het Nationaal Park Hoge Kempen. We breiden er ook nog een stukje Mechelse Heide aan. Een heel aangename fietstocht in het mooie Limburg. Veilige en meestal brede fietspaden, en vrijwel altijd autovrij. Een genot om te fietsen. Hier niet heel veel horeca onderweg. Helaas (maar toch lekker geluncht).


Gisteren fietsten we de Heideroute. Deze is 57 km lang en vertrekt zo ongeveer bij ons voor de deur. Omdat we om half twee nog aan het overleggen waren wat/waar hebben we de verkorte versie gefietst, toch nog goed voor 41 kilometer. Heel mooie route in onze Noorderkempen met akkers, bossen en vennen. En zo goed als verkeersvrij!
Ik fietste voor het eerst met mijn fietshelm. Dat is toch wennen hoor. Het is heel warm onder zo’n helm, en het jeukt heel erg. Maar het is voor mijn eigen veiligheid.


Ondertussen blijf ik maar korte fietsvakanties annuleren vanwege het slechte weer. De vierde keer al dit jaar. Binnenkort willen ze ons niet meer bij VdValk.

Terugblik …

… naar wat ik schreef omstreeks deze dag …

1 jaar geleden

Intuïtie, voorgevoel… ik had het weer.

Ik ben al maanden aan het aarzelen om een herfstvakantie vast te leggen. Ik heb al een hele tijd een unheimisch gevoel. Nu weet ik dus waarom. Mijn voorgevoel dat er weer iets op til was, is uitgekomen.

Net hetzelfde als toen ik mondkanker kreeg. Toen hadden we een verre reis geboekt maar het voelde van in het begin niet goed. Op een gegeven moment had ik zelfs paniekaanvallen en heb ik nog getracht de reis te annuleren. Het had me toen mogen kosten wat het wou. Corona is toen ‘ter hulp’ geschoten en de reis werd een jaar uitgesteld. En toen kreeg ik kanker.

Mijn intuïtie/voorgevoel heeft me nog niet vaak in de steek gelaten en ik weet dat ik geen dingen moet doen die tegen mijn voorgevoel ingaan. Dat blijkt nu nog maar eens.

Gelukkig zijn we, na mijn twee oogoperaties, in oktober toch nog drie weken naar Spanje kunnen gaan. Niet zo lang als we wilden, maar beter iets dan niets.

5 jaar geleden

Nog even geen verslag van onze fijne vakantie want mijn laptop heeft de geest gegeven. 

En typen op mijn telefoon of op de tablet … daar zijn mijn vingers niet voor gemaakt.

Een fotocompilatie dus voorlopig.

 Luzern, Verona, Bormio, …

 Lago Maggiore, Bellinzona, …

Hohsaas, Grimentz, Andermatt, …

Wat een fijne combi-reis was dat, Zwitserland en Italië.

10 jaar geleden

Nog twee dagen en dan zijn we er weer vandoor. Drie lange weken lang toeren door Zuid-Spanje (fly & drive zoals gewoonlijk). De kunststeden Granada en Córdoba, de witte dorpjes in de Alpujarras, weer nieuwe steden ontdekken (Cádiz bijvoorbeeld en Jerez de la Frontera) en natuurlijk ook een tijd verpozen aan het strand in de Costa de la Luz want ik heb geen vakantie gehad als ik de zee niet gezien heb.

Een beetje frisse zeelucht zal me goed doen. Maar eerst natuurlijk wel de hitte van het Spaanse binnenland trotseren … Córdoba 36° zag ik gisteren op het weerbericht. Ouch!

¡Hasta la vista!

Wat een mooie vakantie was dat weer …

15 jaar geleden

Vader en zoon zijn vandaag samen op pad: mountainbiken in de Ardennen, twee uren rijden van hier. Vader was al vroeg uit bed, bij zoon duurde het iets langer en ging het allemaal net iets moeizamer. Het feestje met tequila-op-diverse-wijzen van gisteravond zal daar vast voor iets tussen zitten. Hij was nochtans niet zo gek laat thuis maar ik zag wel aan zijn oogjes dat hij genoeg op had.
Na een ontbijtje met vooral veel koffie werden dan toch de fietsen op de auto gehangen, nog even flink aangesjord met riemen en daar gingen ze dan …
Een uur later ging de telefoon: of ik even kon kijken op zijn (zoon dus) bureau of zijn portefeuille daar lag. Het is altijd wat met dat Kind. Gelukkig had vader wel zijn paspoort en rijbewijs bij. Of die kleine zijn stuur heeft afgegeven durf ik nochtans te betwijfelen. Ik hoor het vast straks wel.

En na al die jaren zijn mijn beide mannen nog altijd bezeten van hun fiets. En ook mijn derde en jongste ‘man’ doet dapper mee.

Filip, koning der Belgen

Vrijdagmorgen, onderweg op de E19, werden we voorbij gereden door een kolonne met veel lichtspektakel. Twee Range Rovers en een Mercedes C-klasse, begeleid door twee motards van de federale politie. De kolonne reed aan een snelheid ver voorbij het toegelaten maximum (120 km/uur).

Aan de nummerplaten kon ik zien dat zich in een van de wagens een lid van de koninklijke familie bevond.

Meer dan waarschijnlijk was het koning Filip die op de terugweg was naar huis nadat hij de situatie in Hoboken was gaan bekijken, na de verwoestende ontploffing een dag eerder. Op TV konden we zien dat de koning daar alleen was. Dwz, alleen met een aantal lijfwachten.

Het staatshoofd mag dan een belangrijk persoon zijn en er mag goed voor hem gezorgd worden door zijn lijfwachten en al wat je wil, maar is het echt nodig om voor deze ene man drie auto’s + twee moto’s in te zetten?

Zou het niet veel veiliger zijn hem in een gepantserd anoniem voertuig met normale nummerplaat rond te rijden? Zijn lijfwachten kunnen dan bij hem gaan zitten, kunnen ze nog een babbeltje doen. Of een kaartje leggen.

Dat ik geen royalist ben, maar eerder een realist, dat moge duidelijk zijn.

Ik kijk naar buiten …

Ik kijk naar buiten. Ik zie de vogels en ik geniet. Het is hier de hele dag door een drukte van belang aan het voederhuisje. Kauwen, duiven, bonte spechten en koolmeesjes wisselen elkaar af.

De kauwen en de duiven zijn niet welkom maar ze komen toch. De bonte spechten (3 stuks) en de koolmeesjes (7 stuks) wisselen elkaar af. Als er een specht aan het knabbelen is aan de nootjes, dan blijven de koolmeesjes geduldig wachten op de rozenboog (zonder rozen). Vliegt de specht weg, dan kunnen de koolmeesjes niet snel genoeg bij het voederbakje zijn.

Twee jaar geleden had Manlief een spechtenblok gemaakt met vogelpindakaas omdat we toen één keer een bonte specht hadden zien vliegen. Nadien geen specht meer te zien en het spechtenblok is, met pindakaas en al, in de haard verdwenen. Hij gaat er nu een nieuw maken.

De jonge meesjes – ze zijn hier in een van de nestkastjes geboren – zijn zelfs niet bang om helemaal tot aan het raam te komen waar ik zit. Ze blijven ook gewoon zitten knabbelen als een van ons naar buiten gaat.

Het is zo mooi om te zien. Er wordt afgeraden om nu nog pinda’s te voederen maar de gedroogde wormen en de ‘tafelmix’, daar zijn ze niet zot van. Dus krijgen ze pinda’s … wij eten tenslotte ook liever iets wat we lekker vinden.