Ouder worden, dat gaat vanzelf. Ik heb altijd gedacht dat ik daar geen moeite mee had en in mijn hoofd heb ik daar ook weinig of geen moeite mee. Ik mag dan wel (bijna) vijfenzestig zijn, ik voel me geen vijfenzestig. Of beter: ik weet niet hoe je je als vijfenzestigjarige moet voelen. Ik voel me goed in mijn vel. Ik ben nog altijd heel erg op mijn gemak bij jonge mensen, meer dan bij ouderen.
Helaas lijkt de aftakeling toch wel begonnen nu. Mijn geheugen is niet meer wat het ooit was. Dingen uit een ver verleden weet ik nog perfect te reconstrueren. Recentere zaken zijn veel moeilijker. Ik vrees echt de dag (10 september) dat de Spaanse les terug begint en hoop dat de twee jaren studie niet voor niks zijn geweest.
Nog zo’n voorbeeld. Ik ga naar mijn laptop om iets op te zoeken en tegen dat ik hem open heb weet ik echt niet meer waarvoor ik kwam.
Fysiek is het helemaal een kleine ramp. Het kan altijd erger, dat weet ik ook wel, maar waar ik tot een jaar geleden nog fris en fruitig als een jonge olifant de trap op en af denderde, gaat dat nu aan een veel gezapiger tempo. Is deels ook wel te wijten aan mijn overgewicht, maar toch.
Op mijn knieën zitten? Kan ik niet meer. Als ik me na 50 km fietsen (elektrisch, welteverstaan) op een terras neervlei en ik sta na een half uur terug op … man, man, niet normaal hoe stijf die knieën zijn!
Recht komen vanuit hurkstand, wat wel eens gebeurt als ik met onze Kleine Man aan ’t spelen ben, lukt alleen als ik een steun heb waar ik mij aan op kan hijsen. Of die mij omhoog kan trekken. Manlief meestal. 😉
De Franse toiletten die we tijdens onze afgelopen vakantie in Italië nog hier en daar tegenkwamen … niet simpel om recht te geraken!
Artrose in mijn (voorlopig alleen) linkerhand … gaat er ook niet meer op verbeteren.
Gelukkig zijn er nog veel dingen die ik nog wel kan. En ik blijf eraan werken om zo lang mogelijk fit te blijven, geestelijk en lichamelijk.
myriamsditjesendatjes.com 
Herkenbaar ja. Die wratjes heb ik ook bij tijd en wijle, maar ik tip ze aan met wrattenspul (ben even de naam kwijt), ze slaan dan wel lelijk wit uit, maar na een week of 3 kan ik ze zo wegpulken. Cystes heb ik ook, maar die worden vreemd hard aan de buitenkant, ze ver-eelten als het ware en ook die pulk ik voor een belangrijk deel weg. Zo'n operatie lijkt me nogal wat. Succes ermee.
LikeLike
Die cystes gaan vaak open als ik mijn vinger stoot en zo zouden de gewrichten kunnen gaan ontsteken. Daar zit ik niet op te wachten. Over de wratjes krijg je een PM. 😉
LikeLike
Hi, hi hier nog een \” oud vrouwke\” . Met allerlei kwaaltjes. Nu had ik de meeste gelukkig al van jongs af aan, dus dan ben je al gewend geraakt aan ongerief. Happy me ;-)) toch is de komende operatie maar een kleine ingreep, hoor Myriam. Heb al veel mensen gesproken die blij zijn het gedaan te hebben. Sterkte er mee.
LikeLike
Dank je Nell.
LikeLike
Allemaal heel herkenbaar.Jammer genoeg….maar beteren zal het allemaal niet meer. Daar probeer ik me mee te verzoenen. Ik vrees dat dit de enige oplossing is. Nu kunnen we nog reizen, bewegen, genieten, ik durf nog niet veel verder te denken. Leven in het nu, is dan de boodschap. En hopelijk vergeten we dit niet 🙂
LikeLike
Aanvaarden en er niet te lang bij stilstaan. Het helpt toch niet.
LikeLike
Moet je daar 65 voor zijn om hier allemaal last van te krijgen? Helaas, maar ik begon er met midden jaren 30 al mee, of nog eerder… begin 30… Ik zeg, bloed prikken B12 laten meten en vitamine D.X
LikeLike
Oh, maar ik heb ook al van op jongere leeftijd allerlei kwalen hoor (schildklier, cholesterol, diabetes). Daar neem ik medicatie voor en het is opgelost. Wat er nu aankomt zijn ongemakken en daar zijn geen pilletjes voor.
LikeLike
En dan te bedenken dat veel mensen (ik ook) tot na hun 65ste moeten werken…..
LikeLike
Voor heel veel mensen niet doenbaar denk ik dan.
LikeLike