dokter

Ouder worden

Ouder worden, dat gaat vanzelf. Ik heb altijd gedacht dat ik daar geen moeite mee had en in mijn hoofd heb ik daar ook weinig of geen moeite mee. Ik mag dan wel (bijna) vijfenzestig zijn, ik voel me geen vijfenzestig. Of beter: ik weet niet hoe je je als vijfenzestigjarige moet voelen. Ik voel me goed in mijn vel. Ik ben nog altijd heel erg op mijn gemak bij jonge mensen, meer dan bij ouderen.

Helaas lijkt de aftakeling toch wel begonnen nu. Mijn geheugen is niet meer wat het ooit was. Dingen uit een ver verleden weet ik nog perfect te reconstrueren. Recentere zaken zijn veel moeilijker. Ik vrees echt de dag (10 september) dat de Spaanse les terug begint en hoop dat de twee jaren studie niet voor niks zijn geweest.

Nog zo’n voorbeeld. Ik ga naar mijn laptop om iets op te zoeken en tegen dat ik hem open heb weet ik echt niet meer waarvoor ik kwam.

Fysiek is het helemaal een kleine ramp. Het kan altijd erger, dat weet ik ook wel, maar waar ik tot een jaar geleden nog fris en fruitig als een jonge olifant de trap op en af denderde, gaat dat nu aan een veel gezapiger tempo. Is deels ook wel te wijten aan mijn overgewicht, maar toch.

Op mijn knieën zitten? Kan ik niet meer. Als ik me na 50 km fietsen (elektrisch, welteverstaan) op een terras neervlei en ik sta na een half uur terug op … man, man, niet normaal hoe stijf die knieën zijn!

Recht komen vanuit hurkstand, wat wel eens gebeurt als ik met onze Kleine Man aan ’t spelen ben, lukt alleen als ik een steun heb waar ik mij aan op kan hijsen. Of die mij omhoog kan trekken. Manlief meestal. 😉
De Franse toiletten die we tijdens onze afgelopen vakantie in Italië nog hier en daar tegenkwamen … niet simpel om recht te geraken!

Artrose in mijn (voorlopig alleen) linkerhand … gaat er ook niet meer op verbeteren.

Gelukkig zijn er nog veel dingen die ik nog wel kan. En ik blijf eraan werken om zo lang mogelijk fit te blijven, geestelijk en lichamelijk.

Toeval?

Op onze 34ste huwelijksverjaardag in september vorig jaar lag manlief in het ziekenhuis. Op zijn eigen 57ste verjaardag gisteren hebben we de halve namiddag doorgebracht in de wachtzaal van een orthopedist. Toeval? Ik vraag me af wat het volgende gaat zijn!

Gisteren dus – ondanks een afspraak – meer dan twee uren moeten wachten tot het eindelijk onze beurt was bij de orthopedist. Nu ja, de man heeft een hele goede naam en schijnt zeer kundig te zijn in het oplossen van schouderproblemen. Dat wachten nemen we dan maar op de koop toe. Manlief ging eigenlijk voor een second opinion. Je laat je tenslotte niet zomaar bij de eerste de beste aan beide schouders opereren. Na het bekijken van de laatste foto’s en MRI kwam deze arts toch tot dezelfde conclusie: opereren. “We gaan grote kuis doen in uw schouders” zo formuleerde hij het. “Een kijkoperatie, niet zwaar op zich, maar wel een zware en lange revalidatie”. Maar hij garandeerde wel dat manlief daarna weer voor een tijd pijnloos door het leven kan. “Laat het even bezinken”, zo zei hij nog.

Lang bedenktijd had manlief niet nodig. Altijd pijn hebben is geen optie, dus er wordt asap geopereerd.

Uitslag

Ik had vanmorgen de uitslag van mijn bloedonderzoek al in de brievenbus. Wat staan er veel plusjes in de eerste kolom. Plusjes zijn dus niet goed, want daar overschrijd je de maximum referentiewaarde. Dat het met mijn schildklier niet zo goed was, dat wist ik al. Dat voel ik gewoon. Suiker deze keer ook weer te hoog … toch maar weer eens beter opletten met wat ik eet dus. En nu is ook mijn cholesterol te hoog. Die was vorige keer nog aan de lage kant. Pffff …
En dan nog een reeks plusjes waar ik niks van begrijp, dus ik even het internet geraadpleegd. Dat had ik maar beter niet gedaan want je ziet de meest enge ziektes aan je voorbij trekken.
Huisarts opgebeld die zei dat al die plusjes niet zo veel te betekenen hadden. Hoewel … helemaal gerustgesteld ben ik toch niet.
Ik denk dat ik volgende keer het resultaat niet meer naar huis laat opsturen. Ik hoor het dan wel van mijn huisarts als er iets niet goed is. Wat niet weet, wat niet deert.

Especially for C~ All is well, except that I need to take extra medication for my hypothyroidism, I’m a candidate (sic) for diabetes and my cholesterol level is too high. New blood test in three months.

Doktersbezoek

Ik had vanmorgen een afspraak bij mijn huisarts. Er moest nog eens bloed getrokken worden want ik denk dat mijn schildklier weer op hol is. Waarschijnlijk moet de medicatie weer aangepast worden.
Vijf voor negen stond ik dus, nuchter, op de stoep bij mijn huisarts. Niemand te zien, deur van de wachtkamer nog op slot. Ik had wel om negen uur een afspraak! Twintig over negen hoor ik gestommel in het huis. Ja hoor, daar heb je haar (de huisarts). In haar nachtkleed komt ze de deur van de wachtkamer open doen. ‘Ik kom zo’ zegt ze nog. Ondertussen komen er natuurlijk nog patiënten binnen want om half tien begint haar normale spreekuur. ‘Is ze weer te laat?’ wordt er mij gevraagd. Ik hoef eigenlijk niet te antwoorden want ze is ALTIJD te laat. Kwart voor tien mag ik binnen. Ik ben op dat moment eigenlijk al goed kwaad want ik vind dat mijn tijd evenveel waard is dan haar tijd. Ik heb even getwijfeld of ik er iets van zou zeggen, maar zo’n held ben ik dan ook weer niet. Om tien uur sta ik weer buiten en kan ik eindelijk gaan ontbijten. Vrijdagmorgen weet ik de uitslag. Gelukkig kan ik daarvoor bellen en krijg ik zelf een kopietje toegestuurd van het labo.