De dag nadat we terug kwamen uit vakantie hadden we gevraagd aan zoon & schoondochter of we onze Kleine Man ’s middags mochten gaan afhalen op de crèche. We hadden hem tenslotte al drie weken niet meer gezien. Toch niet live. En dat mocht!
Ik bel om één uur om te horen of meneertje al wakker is van zijn middagdutje want hij had ’s nachts slecht geslapen. Neen, hij was nog niet wakker maar de juf zou ons bellen.
Kwart over twee belt ze en wij springen in de auto.
We komen aan het klasje en, gewoonlijk, zodra hij ons in het vizier krijgt, laat Kleine Man dan vallen wat hij vast heeft en spurt op ons af. Deze keer bleef hij netjes op zijn stoeltje aan tafel zitten. Zoals alle andere kindjes. De juf roept hem: ‘kijk Wannes, opa en oma’. Hij kijkt, maar verroert geen vin. Met dat ze hem van zijn stoeltje wil pakken laat hij zich languit op de grond vallen en begint hij te krijsen.
‘ETEN! ETEN‘, roept hij. Wij schrokken eerlijk gezegd wel want zo hadden we hem nog nooit gezien. Blijkt dat het net het ‘fruitmoment’ was. Slechte timing van opa en oma!
Gelukkig weten de juffen hoe ze dat moeten aanpakken. Snel werd er een banaan voor hem gehaald en zijn gezichtje klaarde helemaal op. Met de manaa stevig onder zijn arm geklemd verliet hij als een blij kindje zijn klasje. Opa en oma ook blij omdat Kleine Man weer zijn vrolijke zelf was. 👶
myriamsditjesendatjes.com 
Oma toch, die fruitjes zijn voor hem een supermoment. Je weet toch dat de liefde van de (kleine) man door de maag gaat 🙂
LikeLike
Ja, 't is waar. Zelfs al op zijn leeftijd!
LikeLike
Hahahahaha jaaaaaa ze zijn al heel jong slim die kleintjes van ons. Ik ga mij voorstellen dat ik dit ook nog wel mee ga maken straks, of wie weet binnenkort al op de opvang inderdaad. X
LikeLike
Ik vond het al vreemd dat hij zo netjes op zijn stoeltje bleef zitten. Het is geen zittend kind. Maar als er te eten valt …
LikeLike