In de lappenmand

Ja, wij liggen allebei in de lappenmand.

Vorige week hebben manlief en ik een paar dagen opgepast op onze zieke Kleine Man. Zijn snottebellen vlogen in het rond bij wijze van spreken. Mijn vorige kopvalling was nog maar pas over en in het weekend voelde ik alweer een nieuwe opkomen. Bij manlief sloeg het virus nog erger toe. Die moest vorige vrijdag wat vaccins hebben voor onze reis van volgende maand, maar hij kreeg ze niet. Eerst moet het virus uit zijn lijf.

En nu vrijdag moet hij een PVI ablatie ondergaan die hopelijk voorgoed een einde maakt aan de hartritmestoornissen waar hij sinds begin dit jaar last van heeft. De Reveal monitor die in juni in zijn borst is geïmplanteerd, gaf vorige maand aan dat er ’s nachts weer wat storingen waren geweest. En dat is niet goed. Wel een hele geruststelling dat het ‘kastje’ dat naast zijn bed ligt de gegevens van zijn Reveal automatisch doorzendt naar de cardioloog. Die vond dat een ablatie aan de orde was want medicatie voor hartritmestoornissen en intensief sporten, zoals manlief doet, gaan heel slecht samen.

Nu nog even afwachten en duimen dat tegen vrijdag zijn virus met de noorderzon vertrokken is, anders gaat de ablatie niet door. Ondertussen blijven we de dozen Kleenex aanslepen …