Alles heeft zo zijn reden

Ik zou vanmorgen naar zee rijden, zomaar in mijn eentje. Boek mee, en lekker languit op een ligbed op het strand. Man ging de Dodentocht fietsen (+ met de fiets naar Bornem en terug, totaal 190 km). Ik stond op het punt om te vertrekken toen er plots iets me deed besluiten om niet te gaan. En gelukkig maar, want om kwart voor vier kreeg ik telefoon: kunt ge me komen ophalen in Ekeren, want ik ben al vier keer plat gereden en heb geen reservebanden meer. Ik dus als de weerlicht naar Ekeren om mijn onfortuinlijke fietser op te pikken. Moest ik nog aan zee gezeten hebben, dan had hij óf te voet naar huis moeten komen, óf minstens anderhalf uur wachten! Ik blij, hij blij.