Tag: restaurant

Dubai en Oman revisited

 ‘Waarom terug naar daar’ was een vraag die mij vanuit verschillende hoeken gesteld is, vaak met misprijzen in de stem, want ‘landen waar mensen uitgebuit worden en voor een hongerloontje moeten werken, en waar de vrouw geen rechten heeft’, daar wil je toch niet naartoe? Die rechten, dat valt wel mee. We spreken hier niet over Saudi-Arabië. En verder … iedere medaille heeft twee zijden. Voor de Pakistanen, Filippijnen, Indiërs en andere Aziatische medeburgers die er werken is het een kans om hun familie in hun vaderland te onderhouden en – heel cru gezegd – in leven te houden. Zo hadden we een goed contact met een dienster in ons hotel in Salalah, een Filippijnse vrouw die daar al zes jaar werkt. Ze heeft thuis een man zonder werk en een zoon die ze wil laten studeren en ze ‘spreekt’ hen alleen via Skype. Op die zes jaar tijd is ze één keer terug geweest naar huis want het geld dat ze verdient stuurt ze liever op om haar familie (en dat gaat veel verder dan haar eigen gezin) te helpen. Ze is tevreden dat ze werk heeft, ook al is ze dan ver van huis. Maar ze wordt goed behandeld, heeft normale werkdagen van 9 uren en twee dagen vrij per week. Tot dusver haar verhaal. Ik herken het ook, want ik heb vroeger een Filippijnse poetsvrouw gehad die ook haar man en vijf kinderen onderhield met wat zij hier in België verdiende. Voor hen lijkt dat veel normaler te zijn dan voor ons.

O ja, waarom wij terug naar ‘daar’ gingen? Heel eenvoudig: al vanaf dat we terug waren van onze vorige reis hongerde ik naar ‘meer van dat’. En nu weer … die wereld blijft me intrigeren. Het mystieke, het bijzondere, het serene, maar vooral het ondoordringbare waar ik zo nieuwsgierig naar ben. Maar ook de over-the-top luxe waarin je je dan even kan wentelen, dat steek ik niet onder stoelen of banken. En tijdens de vorige reis hadden we gewoon veel te weinig tijd in Dubai en in Dhofar. Daarom dus.

DUBAI

Omdat we nu veel meer tijd hadden, hebben we ons meer geconcentreerd op het dagelijkse leven aldaar. Vooral in Salalah dan, want van het leven als Emirati in Dubai krijg je gewoon geen hoogte. We hebben wel wat uitgebreider kennisgemaakt met het oude Dubai: Jumeirah Mosque bezocht met een gids, het Sheikh Mohammed Centre for Cultural Understanding, een lokale maaltijd gegeten in het Arabian Tea House en de oudste wijk Bastakiya (dateert van omstreeks 1900) verkend met zijn textielsouks, zijn huizen met barjeels (windtorens, de eerste vorm van airco ter wereld – hoe meer barjeels op je huis, hoe welvarender je was) en het Al Fahidi Fort (Dubai Museum).

Een enorm contrast met het nieuwe stadsdeel met zijn hoge moderne torens. Die hebben we deze keer ook eens vanuit een ander oogpunt – vanop de boot – kunnen bekijken. Eigenlijk nog spectaculairder dan dat je er gewoon langs loopt.

En echt niks is te gek in Dubai. Neem nu Ski Dubai in The Mall of the Emirates, een overdekte skipiste – met stoeltjesliften en paddenstoelen – waar je het hele jaar door bij een temperatuur van min vier graden kan wintersporten, ook al is het buiten 45 graden. Erg populair bij Emiratis.

In Dubai Mall (het grootste shoppingcentrum ter wereld … we zijn in Dubai, remember?!) kan je dan weer tussen de vissen wandelen in Dubai Aquarium & Underwater Zoo. Heel mooi gedaan eigenlijk: in een immense glazen watertank (10 miljoen liter water) hebben ze een tunnel gemaakt waar je doorheen loopt en waar je omringd bent door 140 soorten vissen waaronder haaien en roggen. En geen kleintjes!

Nog zo’n vreemd fenomeen in het midden van de woestijn, is Dubai Miracle Garden: een schitterende tuin met 45 miljoen kleurige bloemen die in allerlei thema’s zijn opgezet. Uiteraard is Miracle Garden alleen in de winter te bezoeken want in de zomer overleven de bloemen het niet in dit klimaat.

En ’s avonds genoten we van een lekkere maaltijd en een al dan niet alcoholisch drankje in een van de vele restaurants aan The Beach at JBR, Marina Promenade of Madinat Jumeirah. Altijd gezellig om mensjes te kijken, vooral omdat de Emirati dan ook aan de wandel zijn. Overdag zijn ze iets minder aanwezig.

 OMAN

Onze vijf volle dagen Dubai waren weer veel te snel om. Maar de vakantie was nog niet gedaan want we vlogen nog voor tien dagen door naar het exotische Salalah in het zuiden van Oman. Hoofddoel: relaxen aan het strand/zwembad en een paar dagen sightseeing met de huurwagen want ook daar hadden we tijdens de vorige reis nauwelijks tijd voor.

Al Mughsayl hebben we bezocht, ‘where the mountains meet the sea’, en waar de wilde kamelen (eigenlijk zijn het dromedarissen maar daar hebben ze het ook gewoon over ‘camels’) over het witte strand lopen. Wat een prachtig zicht en wat hebben we er veel gezien! De provincie Dhofar mag dan qua natuur minder spectaculair zijn dan centraal Oman, dit hadden we toch niet willen missen.
Wel spijtig dat het zo’n rustig weer was. Als er veel stroming is in de zee, dan kan je daar het water tot 15 meter hoog zien spuiten door de blow holes. Maar dat is vooral tijdens de khareef, het regenseizoen dat tussen juni en september de provincie Dhofar tot één groene oase omtovert.

We zijn ook nog terug geweest naar Wadi Darbat waar we vorige keer ook geweest waren. De wadi stond nu helemaal droog. Er liepen wel wat kamelen en ezels rond, maar lang niet zoveel als vorige keer. Verder nog naar Taqah en Mirbat waar je nog de ruïnes kan zien van de oude lemen huizen in Jemenitische stijl. Wat in alle stadjes opvalt, is dat er niet gerenoveerd wordt. De oude huizen staan er verloederd bij en een eind verderop zie je  dan in the middle of nowhere nieuwe villawijken verrijzen.

Deze keer hebben we ook het Museum of the Frankincense Land bezocht. Wierook is nog steeds belangrijk voor Salalah en omstreken, dus dat mochten we niet missen. Helaas was het niet echt interessant.

In Oman zie je overdag nauwelijks mensen op straat. Hun dagelijks leven gaat natuurlijk ook gewoon door. Als je een gezin met zeven kinderen hebt (wat daar het gemiddelde is) heb je wel wat anders te doen dan op straat rond te lopen. Maar ’s avonds loopt de mall vol met groepjes mannen, groepjes vrouwen, gezinnen met kinderen die wat kuieren en, net zoals wij, ergens wat gaan eten en drinken. Het blijft toch een raar gezicht om een groepje Omani vrouwen compleet in het zwart met alleen de ogen vrij samen aan een tafel te zien zitten. Ze praten met elkaar … je ziet het niet vanwege de sluier maar je hoort het wel. Ze drinken en eten ook … dan gaat het sluiertje even een stukje naar omhoog, maar hun gezicht laten ze nooit zien.

Omani mannen zijn wat vrijer. Die kwamen we wel eens tegen in de voormalige British Club (Oman was tot 1971 Brits protectoraat) waar we een paar keer gegeten hebben. Het is het enige restaurant in Salalah (buiten de internationale hotels dan) waar ook alcohol geschonken wordt, tenminste boven de tafel dan toch … De mannen zaten daar, in hun traditionele klederdracht, aan een biertje of een glas whisky. Ook in ons hotel zagen we ’s avonds wel eens Omani’s een glas alcohol bestellen. Volgens de lokale krant Oman Daily Observer die iedere dag op onze kamer lag, prijkt Oman qua verkeersveiligheid helemaal onderaan de ladder. De reden is grotendeels alcohol. Er is slechts een minderheid van de moslims die alcohol drinkt, maar zij die drinken, doen dat ‘goed’ ondanks dat het bij wet verboden is.

En natuurlijk hebben we ook nu weer genoten van de zon, de zee en het eindeloze witte strand. Na nog een nachtje Dubai kwam er ook aan deze reis weer een einde.

Algemene info:
Organisatie: ikzelf

Reisweg:
-intercontinentale vlucht Brussel-Dubai
-internationale vlucht Dubai -Salalah
-internationale vlucht Salalah-Dubai
-intercontinentale vlucht Dubai-Brussel
 
Hotels: dezelfde als vorige keer

Temperatuur: in Dubai 22-24°, ideaal om te sightseeën ; in Salalah: 28-30°, prachtig strandweer.

Nog veel meer foto’s op onze flickr fotopagina.

Wase Wis

Gisteren hebben we nog eens bijzonder lekker gegeten. Manlief viert dit jaar zijn 40 jaar dienst op het werk. Dan mogen ze 20 collega’s (of 10 collega’s met partner) uitnodigen voor een diner in een restaurant naar keuze. Het bedrijf doet wel een aantal voorstellen maar je mag ook zelf je restaurant kiezen, zolang je maar binnen het vooropgestelde budget blijft. 
(foto’s © De Wase Wis)
De Wase Wis in Bazel/Kruibeke stond ook op de lijst en kreeg op diverse sites uitstekende kritieken. De foto’s op de website waren aantrekkelijk, net zoals de maandmenu’s en de gerechten op de kaart. Maar alvorens daar met de groep collega’s met partners te gaan eten vonden wij toch dat we eens moesten gaan voorproeven. Dat hebben we gisteren gedaan, samen met een collega en zijn vrouw die op dezelfde dag zijn 25 jaar dienst viert.

De Wase Wis is gelegen in het onooglijke gehucht Bazel Bij Kruibeke. Maar dat onooglijke gehucht stikt van de goede restaurants en ze zijn allemaal op een gezellig plein rond de kerk gelegen. Voor de sterrenjagers: Hofke van Bazel (1*) is de buurman van Wase Wis. Voor ons geen sterren, geen toeters en bellen, daar doen we niet meer aan. Gewoon eerlijk gastronomisch eten met kwalitatieve ingrediënten in een gezellige setting tegen een normale prijs. Hier geen stijve bedoening, maar een gemoedelijke en zeer gedienstige bediening.

En wat hebben we lekker gegeten! Om te beginnen kwam er een plateautje met heel lekker focaccia-achtig brood op tafel, samen met een potje rillettes, een potje kruidenkaas en een potje olijven. Dikke hompen vers wit en bruin brood werden constant bijgevuld op ieders broodbordje. 
Je hebt hier de keuze tussen een vast maandmenu (vier gangen) en een vrij uitgebreide kaart, voor elk wat wils. Het menu voor de maand januari was een mooi en goed uitgebalanceerd vis/vlees menu maar vier gangen is voor mij gewoon te veel. We hebben het dus bij een voorgerecht en een hoofdgerecht van de kaart gehouden. Geen wijnarrangement helaas, want ik moet een beetje opletten met alcoholgebruik met de medicatie die ik neem voor mijn hartproblemen en mijn chronische sinusitis. Geen probleem, ik heb het bij één glas gehouden.
Manlief koos voor de carpaccio van wilde zalm met rucola en limoen. Ikzelf nam de rundscarpaccio met appelkappers, pesto, pijnboompitjes en parmezaan. Twee hele lekkere en mooi opgediende voorgerechten, maar mijn rundscarpaccio was zo’n enorm bord dat ik eigenlijk met het voorgerecht alleen al genoeg had. Gelukkig heb ik altijd mijn persoonlijke helper-eter bij. Aan de overkant ook een zalmcarpaccio en een zeer origineel opgediende vitello tonnato. En tevreden gezichten alom.

Ook voor de hoofdgerechten gingen we iedere onze weg: hij nam de gebakken zeetong met een slaatje en frietjes en de tafelgenoten en ik kozen de bouillabaisse van Noordzeevis met toast en rouille. De tong was normaal van grootte maar de bouillabaisse was ook weer zo’n grote portie. Super lekker, dat wel, met grote stukken witte vis, rivierkreeftjes, twee grote gamba’s, scampi, zalm, en dat alles in een hemelse soep. Noordzeevis was voor deze boullabaisse misschien niet de juiste terminologie, maar het heeft ons zeer lekker gesmaakt! 

Dessert hebben we niet meer genomen want dat kon er echt niet meer bij. Wel nog (losse) thee in kleine tasjes zonder oor en in individuele gietijzeren theepotjes opgediend, samen met een blokje cake en twee pralines. 
Alles was echt superlekker en we zijn heel blij dat we voor de Wase Wis gekozen hebben voor het feest. We hebben uiteraard van de gelegenheid gebruik gemaakt om het menu en de plaatsing van de tafels te bespreken. Wij zijn er gerust in: we gaan hier heel goed gesoigneerd worden.

Moerstede revisited

Nadat we deze zomer een eerste keer bij Moerstede een voortreffelijke maaltijd genoten hadden en ik weet kreeg van hun 20-gangen diner op twee zaterdagen in november, heb ik direct gereserveerd.
Zo zaten we op zaterdag 14 november met nog een veertigtal andere gourmands in het gezellige restaurant waar we meteen een glas prosecco geserveerd kregen. De zoutjes, salamirondjes en olijven stonden al op tafel, evenals een grote karaf ijswater, een rondje boter en een schattig blikken busje olijfolie. Later werden de aperitiefhapjes vervangen door een mandje lekker donker brood.
Van 19u tot middernacht kregen wij een scala van twintig hapjes te verorberen, begeleid door vier wijnen die gul werden bijgeschonken. Algemeen genomen: de gerechtjes waren lekker en er was een goede variatie tussen vis en vlees. Geen ingewikkelde toestanden met stenen, bladeren of andere oneetbare bordvulling. Gelukkig, want daar hou ik niet van. Wat ik wel jammer vond is dat de warme gerechtjes niet allemaal even warm werden opgediend. De bediening door de vaste mensen was zoals de vorige keer prima in orde. De jonge hulpen kunnen nog wat training gebruiken, m.n. bij het uitschenken van de (eerste) wijn waarbij we geen enkele uitleg kregen. Gelukkig nam mevrouw Oostelbos nadien het wijnschenken over. Ook het afruimen van bordjes en bestek na iedere gang verliep nogal bruut en ze waren redelijk ongeïnteresseerd met hun werk bezig.
Wijnen:

Haut Marín, Les Fossiles 2014 Côtes de Gascogne 
Monferrato Montej Bianco 2012 
Crucero ‘Carmenère’ Viña Siegel 2012
Moscato d’Asti
Het 20-gangenmenu was opgedeeld in vier ‘blokken’ met telkens vijf gerechtjes. Uiteraard werden alle gerechtjes apart opgediend in een correct tempo. Ik maak er een beeldverslag van. Foto’s zijn van smartphone kwaliteit zonder flits (omdat ik dat bijzonder storend vind), maar ze geven wel een idee.

Carpaccio van zeeduivel – scampi – tomaat
Tartaar van tonijn – sesam – soja-yuzusaus – wakamé
Crème brûlée van pompoen – geconfijte kabeljauw
Gerookte eend – rucola – rode ui
Lolly van eendenlever

Makreel in bananenblad

Tortilla van aardappel – zalm – gefrituurde dille
Soufflé van coquilles
Tom ka kai – eend
Spoom citroensorbet

Heilbot – spinazie – groene asperge – kruidensaus

Tongfilet – bospaddenstoelen
Kwartel boutje + filet + eitje – zuurkool – appel
Kalfshaas in rode portsaus
Hertenfilet – bataat – peperkoek – stoofpeer – wildjus

Crème brûlée van oude beemster – notenbrood

Panna cotta van witte chocolade – blauwe bessen – chocolade
Bastogne kwark
Citroentaartje
Parfait van sinaasappel – eiwitschuim
En afsluiten deden we met koffie. Zonder meringuetaartje. Maar dat meringuetaartje halen we in als we op 4 december terugkeren voor wederom een (hopelijk) lekkere maaltijd.

La Providence

Ik had veel goede dingen gelezen over dit restaurant … dat moest dus eens uitgeprobeerd worden.

Mooi interieur, veel privacy, super hartelijke ontvangst, zeer persoonlijke aanpak.

Naast een beperkte à la carte kaart wordt er gewerkt met een regelmatig wisselend menu ‘La Providence’ dat uit zes gangen bestaat. Hieruit kan je drie gangen kiezen, vier, vijf of alle zes. In het driegangenmenu kies je dus niet noodzakelijk een voor- en een hoofdgerecht (en dessert), maar je kan als je dat wil kiezen voor twee voorgerechten, een voorgerecht en een tussengerecht, een tussengerecht en een hoofdgerecht, enz.

 (Foto’s van smartfoon, zonder flits)

Omdat we ’s middags laat getafeld hadden kozen wij voor het driegangenmenu (44 euro) in de klassieke opstelling: voorgerecht, hoofdgerecht, dessert. Met aangepaste wijnen in een BOB-arrangement (drie halve glazen, 10,50 euro). De gastheer/sommelier is gepassioneerd door wijnen en dat merk je doordat hij er heel veel over weet te vertellen en omdat hij uitstekende wijnen uitgekozen had bij de gerechten. 

Er zaten best wat verrassende combinaties in de gerechten en ze waren zeer goed uitgebalanceerd. Mijn voorgerecht bijvoorbeeld was een salade van sneeuwkrab met gerookte aardappel, bleekselderij en limoen. Het knapperig frisse van de bleekselderij ‘werkte’ prima met de krab, de fijne blokjes gerookte aardappel en het fijne zuurtje van de limoendressing. De wijn die hierbij geschonken werd was een Emina Rueda 2013 (Verdejo en Viura).

Als hoofdgerecht had ik gebakken scholfilet met gemarineerd en zacht gegaard buikspek, knolselderpuree, spinazie en kalfsjus. Helaas was de kalfsjus veel te lang ingekookt en daardoor te geconcentreerd zodat hij erg overheerste bij de vis en de knolselderpuree. ‘Hoog op smaak’ mag, maar dit was er over. De smaak van de vis en van de fijne knolselderpuree viel helemaal weg. Jammer, en ik heb dit ook aan de gastheer gemeld. Ik had gevraagd om voor mij een rode wijn uit te schenken wat geen bezwaar was aangezien er in het gerecht toch wel wat aardse smaken zaten. Hier werd er gekozen voor een Bordeaux supérieur, Château de Lisennes 2009 (een blend van Merlot, Cabernet Sauvignon en Cabernet Franc).
Verrassend was dan weer het dessert: marquise van chocolade met caramel van rode biet en ambachtelijk roomijs. Vraag me niet hoe ze de caramel van rode biet gemaakt hadden, maar het was super lekker. En vooral de dessertwijn die hierbij geschonken werd was een schot in de roos: Elysium (Black Muscat). Van dit wijnhuis zou ik ook heel graag de Red Electra – een Black Muscat met een sprankeltje – een keer proeven.

Kortom: een restaurant met een zeer aangename sfeer, lekkere gerechten en heerlijke wijnen.

Weer een jaar ouder

Sinds gisteren ben ik weer een jaar ouder. Wat vliegt de tijd! Mijn moeder zei altijd ‘hoe ouder je wordt, hoe sneller het gaat’. En ze heeft gelijk. Soms slaat de paniek zelfs even toe: ik moet nog zoveel, ik wil nog zoveel. 
Maar toch was het weer een fijne dag, met heel veel smsjes, whatsappjes, telefoontjes en wensen op Facebook. Ik ben daar ook oprecht blij mee, hoewel ik veel van mijn Facebook ‘vrienden’ nog nooit in levenden lijve heb gezien.
Het allerblijste ben ik met de smsjes van onze kinderen (zoon & schoondochter), en met het feit dat zoonlief zelfs zijn vaste woensdagse mountainbike-afspraak heeft verplaatst om mij te verrassen met een prachtig boeket bloemen en drie dikke kussen. En een uitnodiging om bij hen te komen eten. 
Over eten gesproken … manlief en ik hebben natuurlijk ook genoten van een lekkere lunch, bij Restaurant Rascasse quasi bij ons achter de hoek, waar we heerlijk op het terras hebben gezeten en ons uitgebreid hebben laten verwennen. 
Verjaren? Het is zo slecht nog niet.

Moerstede

Wij hebben weer een verborgen parel ontdekt: restaurant Moerstede in Bergen op Zoom. Met dank aan de AH Restaurantactie waaraan het restaurant deelneemt om wat meer bekendheid te krijgen, zo hoorde ik van de gastvrouw. 
Het restaurant is heel mooi gelegen, in de bossen ten oosten van Bergen op Zoom midden in het groen. Het heeft een mooie tuin en een aangenaam terras, maar ook binnen is het heel gezellig en warm aangekleed met antieke kasten, alcantara armstoelen, enz.   
Maar goed, het was een mooie zomeravond en wij kregen een tafel op het terras onder een reuzen parasol. We begonnen met een prosecco en kregen de kaart aangereikt die speciaal voor de AH actie opgesteld was. De voor- en de hoofdgerechten kwamen uit de gewone à la carte kaart, het hoofdgerecht was ofwel vis ofwel vlees. 
En wat een bijzondere formule voor de voorgerechten en desserts! Je kiest hier uit telkens elf gerechtjes drie gerechtjes naar keuze. Die worden opgediend in een ‘box’ en vormen samen het voorgerecht (idem voor het dessert). Wij waren zeer gecharmeerd door deze formule. Zo kan je heel veel verschillende dingen proeven maar de porties zijn ook groot genoeg om de smaken ten volle op te nemen. 
De AH kaart … op de eerste bladzijde de elf voorgerechtjes (iedere regel is een gerecht, idem voor de desserts op de volgende bladzijde).

Nadat we onze (moeilijke) keuzes hadden doorgegeven kwam de amuse op tafel: een  kleine ‘box’ met een kruidenpannenkoekje (model poffertje) met huisgerookte zalm en onderin het schaaltje een fijne kruidige olie, en een glaasje bisque. Heerlijk!

Donker brood en boter werden op tafel gezet (en nadien ook weer aangevuld) en dan kon het Grote Genieten beginnen. Manlief zijn ‘box’ bestond uit de 3 creuzes, de ganzenlever en de zalmtartaar en ik heb het bij vis gehouden: carpaccio van zeeduivel, zalmtartaar, cavaillon met garnalen.

De vrouw des huizes staat ook in voor het wijnadvies. De wijnkaart krijg je aangereikt op een tablet en de keuze is enorm. Aangezien wij geen kenners zijn hebben wij het gehouden bij de rode huiswijn: Cantina Franzosi, een biologische wijn uit Lombardije.

Na een aangename wachtpauze – niet te kort, niet te lang – werd het hoofdgerecht opgediend: voor allebei de kabeljauw met zeekraal en een witte wijnsaus. Heel lekkere stevige kabeljauw, een dik nekstuk vermoed ik, sappig en helemaal hoe kabeljauw moet zijn. Zeekraal erbij, een paar worteltjes en een quenelletje aardappelmousseline en natuurlijk de zalige witte wijnsaus.

De desserts kwamen ook weer in een box. Drie stuks elk, en geen kleine porties! Manlief de zoetbek heeft genoten. Hij had de witteeikoekjes met frambozen, de hangop en de citroensorbet. Ik had in plaats van de witteeikoekjes (meringue dus) de parfait van sinaasappel. Een feestje!
En tot onze grote verbazing – verbijstering bijna – kwam bij het koffieservies in plaats van de gebruikelijke mignardises/friandises een meringuetaart om U tegen te zeggen. Bij het opdienen werd er al meteen meegegeven dat wat we niet opkregen in een doosje ging om mee naar huis te nemen. Wat een goed idee! (Al weet ik natuurlijk ook wel dat ze er niks meer mee kunnen doen als het eenmaal aangesneden is).
Dit is zo’n restaurant waarvan je zegt ‘het plaatje klopt’. Het is er zeer aangenaam toeven, de gerechten zijn verfijnd en mooi afgewerkt, de smaken zitten goed, de prijzen zijn oké, het personeel is vriendelijk en professioneel maar absoluut niet opdringerig. Hier had ik het gevoel dat deze mensen je willen verwennen en het hun gasten op alle manieren naar de zin willen maken.
Het was een heerlijke avond uit, op alle vlakken. 

Kwizien

Afgelopen zondag was de tweede keer dat we restaurant Kwizien bezochten. De reden was het mooie weer en het feit dat ze vorige keer een groot terras aan het aanleggen waren rondom het restaurant.

De ligging van Kwizien is prachtig, tussen de velden in de Brabantse polder en langsheen een zeer rustige weg. Hoewel het aangename en ruime terras aan de straatkant gelegen is, heb je absoluut geen last van het verkeer. Om de eenvoudige reden dat er nauwelijks verkeer langs komt!

We hebben hier niet slecht gegeten en ik heb eigenlijk voor beide keren een beetje dezelfde opmerkingen. Ze willen wel, maar ze kunnen niet. Even uitleggen … mijn hoofdgerecht was op de huid gebakken kabeljauw | Dijonaise | 3 x spinazie | aardappel mousseline. Dat was ook wat ik kreeg, maar alles was nogal ruw op het bord gesmeten, er zaten brokken in de veel te grote hoeveelheid mousseline, … het was geen fijn afgewerkt bord. Bovendien was alles veel te zout. En dat was ook het geval voor het voorgerecht en het tussengerecht. Ik kan best wat kruiding verdragen, maar te zout (het zeewier bij de zalmcarpaccio) of te pikant (de nobashi garnaal die bij de kreeftenbisque geserveerd werd) … mijn smaakpapillen zijn daar niet voor gemaakt. Ik hou van pure smaken: een garnaal die naar garnaal smaakt ipv naar chilipeper, enz. Het hoort ook absoluut niet bij het concept ‘Belgische keuken’. Pikant komt in de Belgische keuken niet voor. Punt.

Verder vind ik het ook te duur voor wat het is en dat heeft weer te maken met het feit dat ze wel een fijne keuken willen brengen, maar daarin toch tekortschieten.

Misschien ga ik nog wel eens terug om te lunchen want er staan ook salades, wokgerechten en tapas op de kaart.

PS. De eigenaar (chef?) van Kwizien was niet erg opgezet met mijn recensie die ik ook op Iens had geplaatst. Het zou slechte reclame zijn voor zijn zaak want ‘we zitten nog maar in de opstartfase‘. Duh! We hebben er begin dit jaar ook al gegeten, de opstartfase lijkt me dan al wel voorbij te mogen zijn. En dan nog, ik schrijf gewoon eerlijk neer wat ik vind. Vrijheid van meningsuiting heet dat.

Cucina Marangon

Mijn Albert Heijn restaurantactiekaartje was vol, dus tijd om een restaurantje uit te zoeken dat aan de actie deelnam. Heel fijn dat ook restaurants in Vlaanderen meedoen. Tussen de deelnemers vond ik ook het toppertje Cucina Marangon waar we een paar jaar geleden tijdens een restaurantweek al eens gegeten hadden. 

Zoals gebruikelijk met dit soort acties was het een vast driegangenmenu (39,95 euro) met de mogelijkheid uit te breiden met een extra gang (10 euro), wat wij gedaan hebben.

Om te beginnen drie amuses: kipsalade, aardappelkoekje met een stukje nog warme focaccia, kumato kerstomaat met buffelmozzarella

Voorgerecht (extra gerecht): kruidenslaatje met krokante makreel, rucola crème, pancetta en ansjovismayonaise. Nota: het kerstomaatje bij de salade was gepeld! 
Tussengerecht: vier grote cannelloni (vers uiteraard) gevuld met pittig kalfsgehakt, crudaiola van San Marzano tomaten en ricotta. Als groot liefhebber van pasta was dit mijn favoriete gerecht. Zeer eenvoudig en puur, zoals het de Italiaanse keuken betaamt.
Het hoofdgerecht bestond uit getrancheerde entrecôte met vier groenten (waaronder verse doperwtjes en tuinboontjes), saffraanrisotto en runderjus natuur. De risotto heb ik persoonlijk liever iets smeuiiger. 
Het dessert was een aardbeiensymfonie van vier bereidingen met aardbei: panna cotta van aardbei, basilicumijs (heerlijk!), aardbeientaartje met  meringue, tiramisu van aardbei. 

Bij dit alles dronken we, na de prosecco, een lekkere Sicilaanse wijn: Terrale Oro Nero d’Avola van Terre Siciliane. 
Enkele kleine foutjes die niet onoverkomelijk zijn: er stonden geen broodbordjes waardoor het tafelkleed al snel vol kruimels lag. Moesten de kruimels na de maaltijd worden opgeveegd, dan had ik er minder een probleem mee gehad, maar dessert eten aan een tafel die vol kruimels ligt, dat vind ik niet prettig. Schoonheidsfoutje van de garçon want de flamboyante vrouw des huizes hebben we helaas deze keer niet gezien wat ik wel spijtig vond. 

Jagersrust revisited

Het was niet onze bedoeling om buitenshuis te lunchen vandaag … de laatste tijd wordt er nog nauwelijks thuis gegeten heb ik de indruk. Maar goed, het kwam nu zo uit. We moesten in Essen iets ophalen en daarna naar de AH in Putte. De kortste weg is via de Huijbergsebaan en dan kom je vanzelf uit bij het kruispunt van de Jagersrust. En het was etenstijd. Tja, wat doe je dan? De beslissing was heel snel genomen: we gingen even een kleinigheidje eten in de heerlijke tuin.

Maar bij het bekijken van de kaart kregen we plots toch wel heel veel zin in het 3-gangen lunchmenu (keuzemenu à 27.50 euro). ‘Dan moet je vanavond niet meer koken’, zei manlief nog. Alsof we een excuus nodig hebben om een lekkere maaltijd te nuttigen!

En het was weer heel lekker en verzorgd. De kwaliteit bij de Jagersrust blijft constant, en wat ik ook heel prettig vind is dat, sinds wij er komen, en dat is vanaf het begin: 15 jaar dus, er nog steeds hetzelfde personeel is. We worden er dan ook altijd als goede bekenden begroet, maar het blijft professioneel.

Ik heb alleen foto’s van mijn gerechten:

scampi / mango / noedels
zeebaars / wortel / asperge
aspergesoepje
panna cotta / vanilleijs / appel / popcorn.

Giardini

Uit eten met vrienden, en het was aan onze beurt om een restaurant uit te kiezen. ‘Onze’ beurt wil dan zeggen dat het mijn beurt is, want manlief kiest altijd voor de gemakkelijkste weg: kiest gij maar …

Toevallig reden we voorbij Restaurant Giardini in Schoten en dat zag er een mooie locatie uit. Ik had er wel zin in maar ik was eerlijk gezegd ook wat wantrouwend. Dit restaurant is al verschillende keren van eigenaar veranderd en dat is gewoonlijk geen goed teken. Maar de kaart zag er aantrekkelijk uit en als je ’t niet probeert, dan weet je ’t niet. Zo simpel is dat.

Het restaurant is ondergebracht in een statige villa (zoals er zoveel staan daar in de buurt) en ingericht in landelijke stijl met comfortabele armstoelen en ruime, mooi gedekte tafels. Veel privacy! Het is licht en luchtig, niet alleen dankzij de lichte kleuren waarin het gedecoreerd is, maar zeker ook dankzij de glazen wand die het restaurant scheidt van het mooie terras. Ideaal om te aperitieven of op een mooie zomeravond te dineren.

Zoals gezegd: een aantrekkelijke kaart met een zeer aantrekkelijk geprijsd viergangenmenu (45 euro) met keuze uit een zestal voorgerechten en evenveel hoofdgerechten, twee tussengerechten en drie desserts.

Om te beginnen een amuse uit drie delen waarvan ik mij nog een cappuccino van knolselder herinner.

Als voorgerecht namen twee van ons de smeuïge kreeftenkroketjes met krokante peterselie en de twee anderen de ravioli gevuld met krab, waterkers en een langoustinesausje. Subliem, vooral de saus bij mijn ravioli.

Als tussengerechtje kozen we alle vier voor de kreeftensoep geparfumeerd met Cognac. Een volle kreeftensmaak, niet te zout … een voltreffer!

Voor de hoofdgerechten scheidden onze wegen zich. Eénmaal eendenborstfilet met voorjaarsgroentjes en geparfumeerd met sinaasappel, éénmaal grietfilet met een witte wijnsaus, kort gebakken groenten en aardappelpuree en tweemaal krokant gebakken kwartelfilets  met hun jus, groentjes en een puree met spekjes. Tja, ik val in herhaling maar ook dit was allemaal erg lekker, goed op smaak en mooi gepresenteerd.

We kozen alle vier eensgezind voor het zoete dessert: crème van mascarpone en perzik en vanilleijs. Dit werd geserveerd in twee glaasjes: een met de mascarponecrème en een tweede glaasje met het lekkere vanilleijs met chocoladeschaafsel. Misschien een beetje aan de zware kant, maar wel super lekker.

En het kon niet op want blijkbaar zat er ook nog koffie of thee bij inbegrepen in de prijs van het menu.

Prijs/kwaliteit: super!

Ze hebben ook een traiteurdienst en daar ga ik zeker een keer gebruik van maken.

Geen foto’s van de gerechten helaas. Dat vind ik storend als er vrienden bij zijn.