Mijn echtgenoot is een fervent fietser. Alle tours die hij kan meepakken, die pakt hij mee. Door de week rijdt hij naar het werk – in de winter op de mountainbike, in de zomer op de racefiets – en op zondag rijdt hij een tour tussen de 70 en de 100 km met zijn club. Als het geen weer is om een hond door te laten, dan fietst hij indoor op zijn Tacx trainer.
Allemaal om klaar te zijn voor de toertochten van de wielerklassiekers, en voor zijn fietsvakantie in de Ardennen. En misschien wel voor de Mont Ventoux deze zomer, zo hoopt hij.
Foto: Les Deux Alpes, 2010 – © MyriamC
Een tijd geleden had hij zich ingeschreven voor de Ronde Van Vlaanderen voor Wielertoeristen die gereden wordt op 1 april. Drie collega’s, alle drie minstens vijfentwintig jaar jonger dan hij, hadden hem zo zot gekregen om ook in te schrijven. Maar de timing valt wat tegen want dan zijn we net terug van twee en een halve week vakantie waarin hij niet heeft kunnen fietsen. Om dan zomaar ongetraind een zwaar parcours van 230 km te gaan rijden vond ik persoonlijk niet zo verstandig. Maar hij is oud genoeg om zelf te beslissen en hij weet het best wat hij kan.
Of toch niet?
Gisteren begon hij namelijk ineens te twijfelen: ‘Ga ik die 230 km op heuvelachtig terrein wel aankunnen? Is dat wel verantwoord op mijn leeftijd, zo zonder training vooraf?’
Langs een kant zou ik het spijtig vinden dat hij hem niet rijdt. Die toer staat al zo lang op zijn bucketlist. En hij wordt er tenslotte niet jonger op.
Ik ben benieuwd wat er gaat winnen: het hart of de rede …
myriamsditjesendatjes.com 