Kleine Man zit mooi in de zandbak te spelen met zijn neefjes.
Hij hoort het tuinpoortje opengaan, kijkt, laat alles vallen wat hij vastheeft en komt met gespreide armen op ons toegelopen met een kreet ‘OMA EN OPA’ en een glimlach van oor tot oor.
Ik vond het altijd hartverwarmend om te zien hoe kleinkinderen hun grootouders verwelkomden, bijvoorbeeld op de luchthaven. Dan hoopte ik wel eens dat zo’n geluk ons ook te beurt zou vallen.
En kijk …
… when you’re having fun.
Maandag zijn we naar Hoek van Holland gereden om te gaan fietsen.
Waarom naar Hoek van Holland?
Ten eerste omdat die regio ons totaal onbekend was, hoewel we er vroeger wel een keer naar het naturistenstrand zijn geweest maar nu spreek ik over 40+ jaar geleden.
Ten tweede, onze kinderen hadden daar een lang weekend gelogeerd in een strandhuisje en dat wilden we wel eens zien maar niet op een moment dat zij daar waren. Ze hebben zo’n druk leven, zitten altijd tussen de mensen en zo’n weekend onder hun drietjes zonder aanloop was hun heel hard gegund. Maandagmorgen moesten zij het strandhuis verlaten, dus storen konden we hen al niet meer.
Zoals altijd had ik een rit uitgestippeld via de knooppunten. Ik rijd dan met zo’n plastic dingetje aan mijn stuur zoals omabaard ; Manlief heeft de rit ofwel op zijn GPS ofwel op de Knooppunter app. Die combinatie werkt altijd prima.
Behalve maandag! Het eerste deel van de rit, langs de honderden serres (kassen, voor de Nederlandse lezer) richting Scheveningen ontbraken er nogal wat knooppuntenbordjes, en soms klopte de nummering niet. Manlief reed op de app en daar zit altijd een beetje vertraging op. Dus wachten, zoeken, terugrijden, … Ik word daar ambetant van en wil kunnen doorrijden!
Het was dan ook eigenlijk nog geen mooie rit, woonwijken, industrie, wat polder en een enkel bos/park.
Een hapje eten deden we bij Simonis aan de Haven in Scheveningen, lekker buiten in de zon. Ondertussen was het al half vier dankzij de vele omwegen.
De terugtocht was gelukkig wel goed aangegeven én gemakkelijk: het was vanaf Scheveningen altijd rechtdoor door de duinen. Het stuk tussen Scheveningen en Kijkduin was echt prachtig.
De rit van 50 kilometer werd er uiteindelijk een van 59 kilometer.
Dinsdag moest ik nog eens naar mijn kinesiste voor lymfedrainage. Ik ging nog één keer om de zoveel weken maar nu kan ik ook dat hoofdstuk afsluiten. Al vond ik het niet erg om te gaan, voor mij was het een moment van ontspanning.
Na de lymfedrainage een nieuw kleurtje op mijn nagels laten zetten. Ook een moment van ontspanning en veel babbelen (luisteren, in mijn geval) met de nagelstyliste die een zoontje heeft dat even oud is als onze Kleine Man.
Dinsdagnamiddag Kleine Man van school gehaald, hem gelaafd en gevoed en geëntertaind tot zijn mama en papa hem kwamen halen na het oudercontact waar ze alleen maar goed nieuws kregen. Hij is helemaal klaar voor de derde kleuterklas. Wat vliegt de tijd!
Woensdag had ik een dag voor me, myself & I want Manlief ging een dagje fietsen met de kameraden. Ik heb wat gerommeld in mijn kleerkasten en zakken vol kleding weggebracht, sommige stukken met pijn in het hart. Daarna heb ik mijn kleer- en schoenenkast ook weer opnieuw wat aangevuld. 😉 Een bosje pioenen had ik ook wel verdiend vond ik. Net zoals de uitgebreide massage waarop ik mezelf had getrakteerd. Ik had namelijk nog een waardebon liggen. Koude olie, warme olie, hot stones en al. Zalig!
Verder heb ik nog in de tuin zitten lezen in ‘Het Schuilhuis’ van Rachel van Charante die hiermee haar debuutroman schreef. Een roman die zich afspeelt in de tweede wereldoorlog: de NSB, de weerstand, onderduikers, verraders, de hele gruwel, maar ook liefde (nooit melig). Het is een boeiend boek, met afwisselende verhaallijnen en spanning die zich opbouwt naarmate het boek vordert. Alleen het einde vond ik wat ‘bij zijn haar getrokken’ (= ongeloofwaardig).
Zo’n dag voor mezelf, ik kan daar enorm van genieten. In de wetenschap dat er ’s avonds gewoon iemand naast me in de zetel zit.
Donderdag was het de maandelijkse fietsdag met onze Overjaarse Jeugdclub. We hadden ingeschreven maar ik heb moeten passen omdat ik langs mijn chirurg in Middelheim moest want, ja, er zit weer granulatieweefsel in de weg.
Ze wou het even afwachten tot mijn jaarlijkse controle in juli. Misschien verdwijnt het wel vanzelf nu de prothese er op drukt.
Voormiddags, terwijl ik op het terras wat dode bloemen verwijderde en in mijn boek zat te lezen, ook de kat van de buren in de gaten gehouden want het jonge leven in het nestkastje wordt duchtig verstoord. Er zit er eentje op vinkenslag!!
Vrijdag moest ik langs de vervang-tandarts om mijn prothese te laten controleren. Ze zit wat strak en ik kan er niet goed mee eten.
Ik ga het wat tijd geven en als het over een paar maanden niet beter is, dan laat ik een vaste prothese maken. Comfort voor alles.
Voor de rest hadden we geen plannen. Was het wat warmer geweest dan hadden we nog eens een toerke met de fiets gedaan maar ik vond het te koud en te winderig. In de plaats daarvan hebben we delen van de Giro d’Italia gezien, waar het ook al geen te beste weer leek. Boodschappen gedaan met een terrasje. En een beetje gepoetst. Moet ook gebeuren, al zijn we wel van plan om terug een poetshulp te nemen. Eens het mooi weer is zijn we namelijk heel weinig thuis en schiet de ‘kuis’ er al eens over.
Zaterdag.
Blij dat ik nog leef!
Tijdens ons fietstochtje om boodschappen werd ik ei zo na aangereden door een wielerterrorist (excusez le mot). Het fietspad is smal en omzoomd met bomen waarvan de takken nogal overhangen. Ik rijd aan de rechterkant van het pad en wijk even uit om de overhangende takken te ontwijken. Komt er daar uit het niets – en uiteraard zonder te bellen want een bel hebben die mannen niet op hun fiets – een wielertoerist aangestoven. Hij heeft me net niet geraakt maar het scheelde geen haar! Manlief heeft hem nog wat lelijke woorden achterna geroepen.
’s Namiddags hebben we de verjaardag van schoondochter gevierd bij hen in de tuin. Een drukte van belang want zij en haar zussen zijn echte spraakwatervallen. En de kinderen waren druk. Maar het was weer gezellig.
Zaterdagavond hebben we met een half oog naar het songfestival gekeken. Dat was jaren geleden. Vroeger, toen er nog lang geen sprake was van een publieksjury, keken we met het hele gezin. Dat waren altijd gezellige avonden, met een drankje en een grote zak chips erbij.
Ik heb niet gewacht op de voting. Het duurde mij veel te lang.
En vandaag, zondag, zijn we onderweg voor een Rondje Tholen op de fiets.
Misschien volgt er nog wel een verslagje een van deze dagen.
Fijne zondag!
Het was kermis in ons dorp afgelopen weekend.
Zondag was Kleine Man bij ons en we dachten hem een plezier te doen met naar de kermis te gaan.
De paardenmolen, daar wou hij niet op.
Eendjes vissen en ballen gooien wou hij wel. Voor het ‘cadeautje’ dat je krijgt als je wat punten bij elkaar gesprokkeld hebt.
En hij wou ook in het spookhuis. Met opa. Ze waren sneller terug buiten (langs de ingang) dan dat ze binnen waren. Het was te eng.
Tien minuten nadat we aangekomen waren was ons rondje kermis voorbij want het kind was helemaal overprikkeld. Het werd dus een heel goedkope middag.
Hij wou in eerste instantie zelfs geen ijsje meer gaan eten maar dat was buiten oma en opa gerekend want die hadden wel zin in een ijsje. En gelukkig hij ook zodra hij van het kermisgewoel weg was.
Kermis gaan we dus niet meer doen. Op dat vlak is hij een kind van zijn vader. Die vond dat vroeger ook maar niks. Veel te veel lawaai.
Het was – op een enkel fijn moment na – een rotweek. Feel free om het tabblad te sluiten als je een goed-nieuws-show verwacht.
Zondag …
… kregen we Zoonlief en zijn gezin op (zieken)bezoek. Kleine Man vond het precies heel gewoon dat er een dik verband op mijn neus zat.
Hij keek me eens aan en zei “Ik heb ook een pleister … van Paw Patrol. Jij hebt geen pleister van Paw Patrol hè oma? Ik ga er een voor jou meebrengen”. Lief, toch?
Maandag …
… kwam mijn beste vriendin op bezoek met een boeketje tulpen om me een hart onder de riem te steken voor de ingreep van dinsdag.
Ik ben de hele dag ambetant geweest, uit schrik voor wat me te wachten stond.
Ik ben heel lang bang geweest voor de tandarts tot ik jaren geleden bij een heel zachte en geduldige tandarts terechtkwam. Beetje bij beetje verdween mijn angst. Helaas is die nu helemaal terug. Wat er in mijn mond gebeurd is en nog gebeurt is natuurlijk ook niet te vergelijken met een normaal tandartsbezoek.
Dinsdag …
… waren we al vroeg onderweg want ik had om 10u mijn afspraak bij de MKA-chirurg en als je de Antwerpse Ring over moet vertrek je maar beter op tijd.
Onderweg heb ik twee Xanaxen genomen om de grootste schrik wat te onderdrukken. Of het geholpen heeft?
Negen venijnige prikken kreeg ik in mijn mond. Ze legde uit dat die zo pijnlijk zijn omdat er heel weinig weefsel is door het wegnemen van tanden en tandvlees vorig jaar. En net daar moest ze natuurlijk ‘werken’. De cyste rond mijn implantaat is weggesneden en er zijn langere titanium ‘abutments‘ op de implantaten gezet zodat deze niet zo gemakkelijk meer kunnen overgroeien met littekenweefsel in afwachting tot ik er klaar voor ben om een prothese te laten plaatsen.
Enfin, ik moet eerlijk zeggen dat de ingreep op zich meeviel. Buiten veel trekken en duwen om de kunststof abutments te verwijderen heb ik van het snijden zelf niets gevoeld. Maar die spuiten …
Hindernis genomen!
Aan de rest van mijn problemen (eten, spreken, slikken) kan ze weinig doen.
Ze gaat wel contact opnemen met de pijnkliniek voor mijn zenuw- en fantoompijnen. En ze raadde me ook aan om psychologische hulp te zoeken omdat ik redelijk diep zit en er alleen niet uit geraak. Dat laatste, ik weet niet of ik daar zo blij mee ben.
Om kwart over drie heeft Manlief onze Kleine Man van school gehaald, zoals elke dinsdag. Na school is hij altijd moe. Hij eet dan een boterham of een koek waarbij hij steevast meldt “van mijn mama mag ik een filmpje zien”. Meneer installeert zich dan in afwachting van de boterham/koek alvast in de zetel, met de tablet op zijn schoot. Hij kent al goed zijn weg in de Ketnet Junior app!
Het is natuurlijk al Sinterklaas wat de klok slaat dezer dagen.
Eens mijn verdoving uitgewerkt was kreeg ik zodanig veel pijn dat ik met een zware pijnstiller (die nauwelijks hielp) in bed gekropen ben en de rest van de dag horizontaal heb doorgebracht.
’s Avonds kreeg ik een berichtje van mijn broer dat hij positief getest was. Hij is erg ziek. Bij hem – net zoals bij mijn vader destijds – ontaardt een gewone verkoudheid heel snel in een longontsteking. Ik hoop dat hij niet te lang wacht om naar het ziekenhuis te gaan en dat hij niet eindigt zoals onze neef vorig jaar.
Dat vieze virus komt nu wel heel dichtbij.
Woensdag …
… ’s Middags controle bij de plastisch chirurg voor mijn neus. De ‘flap’ is goed aan het ingroeien en krijgt doorbloeding. Dat is natuurlijk goed nieuws. De draadjes zijn eruit en ik mag me weer douchen en mijn neus snuiten. Dat laatste was nog het lastigste van alles. Ik heb het resultaat zelf nog niet gezien want hij heeft er stripjes opgekleefd die nog een paar dagen moeten blijven zitten. Mijn oorlel ziet er ok uit. Buiten dat mijn rechteroor nu een beetje korter is dan mijn linker ga je daar niet veel van zien eens het genezen is.
Donderdag …
… Het gaat nog altijd niet goed met mijn broer. Hij is opgenomen in het ziekenhuis en ligt aan de zuurstof.
Vorig jaar covid gehad, dit jaar twee keer gevaccineerd. Valt toch niet te rijmen?
Het is daar echt miserie troef. Mijn schoonzus is vorige week geopereerd aan haar hand die op drie plaatsen gebroken was en waar ze veel te lang mee is blijven lopen, deels door een foute diagnose van het ziekenhuis in Portugal waar ze op vakantie waren en deels ‘dankzij’ covid omdat haar eerder geplande operatie niet kon doorgaan. Zij kan helemaal niets want ze heeft nog geen vaste gips.
Ondertussen is ook hun dochter positief en in quarantaine en moet ook haar klasje – het klasje van onze Kleine Man – in quarantaine. Hij belde zelf om het me te vertellen. “Juf Marieke heeft corona. En nu mag ik niet naar school. Mama moet met mij spelen en ook werken.”
Bijgevolg geen sinterklaasfeestje met de neefjes en nichtjes dit weekend. En het kind was er zo op uit.
Vrijdag …
… Ben ik nog maar eens lang mijn tandarts geweest want ik kan nauwelijks nog eten. Het lijkt wel alsof, na al het duw- en trekwerk van dinsdag, mijn hele ondergebit (of wat er nog van overblijft) is weggezakt. Het is altijd wat als de chirurg in mijn mond gewerkt heeft en ik ben het – excusez le mot – kotsbeu! Je zou van minder de moed verliezen.
Zaterdag …
… Zouden we gaan babysitten omdat zoon en schoondochter een etentje hadden voor de 65ste verjaardag van haar mama. Maar Kleine Man had symptomen en moest getest worden. Helaas liet het resultaat op zich wachten. Zij geen feestje, wij geen feestje.
En Sinterklaas zal bijgevolg morgen ons huisje voorbij gaan en een week later nog eens terugkomen. Op hoop van zege …
Onze Kleine Man viert vandaag zijn vierde verjaardag.
Wat vliegt de tijd.
Ik herinner me nog als de dag van gisteren dat we in de Carrefour in Schoten aan de charcuterie stonden toen Zoonlief belde met het heuglijke nieuws.
Ik was volledig van mijn melk want het was een week vroeger dan voorzien. In eerste instantie vergat ik zelfs te vragen naar de naam van de baby.
En toen hij zei dat ze hem Wannes genoemd hadden vloeiden er tranen van ontroering. Mijn kleinkind vernoemd naar mijn vader (Joannes). Hoe mooi is dat?!
In tegenstelling tot vorig jaar (corona), vieren we dit jaar wel een feestje met de hele familie.
Het kind is zelf zo enthousiast over zijn verjaardag. Gisteren heeft hij met zijn mama 25 cupcakes gebakken – en vooral overdadig versierd – om uit te delen in de klas. Dat is zijn eerste keer want vorig jaar was de school gesloten tijdens deze periode.
“Ik mag dan op de troon (=versierde stoel) zitten en ik krijg een kroon.
Francis, Lenn en Omar komen naar mijn feestje en dan krijg ik cadeautjes”.
Dat laatste zal wel het belangrijkste zijn!
Anecdote:
Tijdens onze wandeling vorige week vertelde hij dat hij ‘vroeger’ in de buik van zijn mama zat. “En toen had ik honger en wou ik pap en ben ik eruit gekomen”.
… komt soms hard aan.
Tijdens een avondje babysitten legden manlief en ik onze Kleine Man in bed.
Ik zeg: ‘nu nog een kus en een knuffel’?
Hij kruipt onder zijn dekbed en zegt: ‘nee, alleen opa want jij bent een beetje anders’. Ik vraag waarom en hij zegt ‘jij hebt een streep’ en hij wijst naar het groot en lelijk litteken dat over mijn hele onderarm loopt.
Slik. 😪
Maandag is kleinzoondag. Om 8 uur stonden Kleine Man en zijn mama gisteren al aan de deur.
Binnen het uur was de living herschapen in een slagveld. De Duplo trein half opgebouwd, de bak met K’nex omgekieperd, de robots op een rij en de Monster Trucks en Micro Machines er kriskras tussendoor. Het kind kan zó slecht zijn aandacht bij één ding houden, dat wordt echt nog een probleem.
Op een gegeven moment is hij dan zó overprikkeld door de chaos dat er niks meer mee aan te vangen is. We kennen dat, de geschiedenis herhaalt zich … Dan nemen we onze toevlucht tot een rustig zetelmoment en mag hij even een filmpje kijken op de tablet. Als het aan hem ligt, kijkt hij de rest van de dag filmpjes maar dat is buiten ons gerekend. Mag ook niet van zijn ouders trouwens.
Maar we hadden geluk vandaag. Hij is zot van dino’s en laat er nu toch net in het Wijnegem Shopping Center een dino expo zijn. Wannes heeft het moeilijk met onverwachte zaken, dus papa en mama hadden hem al voorbereid en ook duidelijk gemaakt dat het geen echte dino’s zijn. Hij wist ons haarfijn uit te leggen dat het robots zijn in combinatie met sensoren die de dino’s laten bewegen en geluid produceren. Drieënhalf is het kind!
En toch werd ‘ik ben al supergroot‘ plots heel klein toen hij oog in oog stond met de T-rex die net begon te brullen. Hij heeft toch wel een klein bang hartje als het erop aankomt, hoewel hij het allemaal wel cool vond.
De zes displays staan verspreid over het winkelcentrum. Het was een flinke wandeling – meer een looptocht want wandelen kent een kleuter niet – voor zijn korte beentjes.
Na nog even iets te hebben gedronken – jong geleerd is oud gedaan – reden we met een stil jongetje terug naar huis. Twee minuten voor we thuis waren merkte ik dat hij in slaap gevallen was. We kennen dat, de geschiedenis herhaalt zich …
Na de middagboterham ging hij met opa in de tuin werken. Heeft hij warempel een flink maaltje aardappelen uit de grond gehaald. Op mijn vraag ‘hoe komen die aardappelen hier’ wist hij me te antwoorden dat opa ‘schietaardappelen‘ – doorgeschoten aardappelen dus – in de grond had gestopt.
En het boompje dat niet wilde groeien moest er ook uit. ‘Ik fiks dat wel met mijn graafmachine’, zei hij.
Hij wordt zo groot, het gaat allemaal zo snel. We zijn gelukkig en dankbaar dat we zijn ontwikkeling mogen en kunnen volgen.
Pinkstermaandag
Een dag om heel snel te vergeten. Regen, regen en regen.
’s Avonds wist mijn telefoon te zeggen dat ik slechts 75 stappen had gezet. Het waren er uiteraard wel meer dan 75 maar dat wil wel zeggen dat ik helemaal niet buiten ben geweest. En in huis sleep ik mijn telefoon hooguit mee van de keuken naar de living. Vandaar de 75 stappen. Niet echt goed voor de fysiek.
Dinsdag
Een dag waarvoor ik al een week in de stress zat want ik werd nog maar eens verwacht in het Middelheim Ziekenhuis, onderhand al bijna mijn tweede thuis, voor een ingreep.
Gelukkig was het loos alarm en buiten het feit dat ik een a-typisch geval ben (de woorden van de chirurg) mocht ik onverrichter zake terug naar huis. Wat niet wil zeggen dat ik van mijn probleem vanaf ben. En toch was ik opgelucht dat er eens niet gesneden en genaaid moest worden. We hebben het even gevierd met een lekkere cappuccino op een terras met zicht op het MAS. Wat was het lang geleden dat we nog in ’t stad waren!
’s Namiddags haalden we een blije kleuter van school. Vorige week hadden we daar normaal ook gestaan maar hij had zo’n lelijke hoest dat mijn schoondochter er direct mee naar de kinderarts wou. Dat was niet naar meneertje zijn zin geweest en hij had de hele weg gebruld.
Ik heb er vroeger wel eens van gedroomd dat er misschien ooit een kleine jongen of meisje blij in onze armen zou springen. En kijk, mijn droom is uitgekomen. 😍
Honger heeft dat kind altijd als hij uit school komt. Na de poffertjes (hij heeft het zakje eerlijk gedeeld met opa) is er nog een halve tros druiven in dat kleine mondje gegaan!
Woensdag
Dankzij een tip van omabaard (dank je omabaard) had ik tickets gekocht voor Het Kunstuur in Mechelen. Ik ken mezelf en moet zoiets direct vastleggen, anders komt het er niet van.
Qua tijdslot was er nog weinig keuze. Er waren nog net 2 plaatsen open om 17u40. Maar eigenlijk kwam dat ons goed uit. Zo kon manlief ’s ochtends nog zijn ronde gaan fietsen en in de namiddag hadden we wat tijd om in het gezellige Mechelen rond te wandelen. In de regen, dat dan weer wel. Een terras brengt dan uitkomst hoewel het door de wind verre van gezellig was.
De tentoonstelling was zeer de moeite, ook voor niet-liefhebbers van musea zoals ik. Het was een bijzondere beleving, qua originaliteit evenaarbaar met de Van Gogh Immersive Experience. Maar daar eindigt dan ook elke vergelijking. Het duurde net lang genoeg om de aandacht erbij te houden en de begeleiding met mooie muziek was zeker een extraatje.
Lees er even de review van omabaard op na. Zij geeft perfect de beleving weer, veel beter dan ik het zou kunnen.
Donderdag
Heb ik nog wat gerommeld met de data van onze fietsvakanties in Nederland. Zolang daar niet alles open is (*) en de quarantaine van kracht blijft hoeft het voor ons niet. Drenthe is geannuleerd, dat boek ik later wel opnieuw, en Terschelling heb ik verplaatst naar half juli want hotels zijn daar niet dik gezaaid en hebben is hebben. Hopelijk is tegen die tijd de situatie wat genormaliseerd en was dit de laatste keer dat ik mijn reservatie heb moeten wijzigen.
Het was nog een heel gepuzzel want het moet natuurlijk ook uitkomen met reeds geplande activiteiten en controles in het ziekenhuis.
(*) Laten ze nu de volgende dag toch versoepelingen aankondigen, zeker?!
Donderdagnamiddag was ik afgesproken met een vriendin die ik al anderhalf jaar niet meer ‘live’ gezien had. We hadden heel veel bij te praten tijdens onze fijne wandeling mét terrasje in het Park van Brasschaat. Ik zat net voor het begon te druppelen terug in de auto. Mooi weer toch, Sabine? Frank?
Vrijdag
Ik was al om 5 uur wakker. Het slapen ging net de laatste tijd wat beter. Tot nu dus. Maar … de zon scheen al toen ik een uur later beneden kwam.
Yes, eindelijk wat beter weer!
Na de wekelijkse kuis (poets) heb ik me op het terras geïnstalleerd met mijn e-reader (ik lees Grenzeloos van Kim Moelands) en in de namiddag zijn we op de fiets gesprongen.
’s Avonds heb ik last minute nog een hotelletje geboekt voor zondag. Het mooie weer zou een paar dagen aanhouden en de Bongobon die hier al twee jaar in de kast ligt stond op vervallen. Even ertussenuit, het zal deugd doen.
Zaterdag
Een kinderzitje voor op de fiets moest er komen. Nu het beter weer wordt, willen we Kleine Man met de fiets van school gaan halen zodat we rechtstreeks, zonder tijd te verliezen, naar de ‘grote zandbak’ (*) kunnen, monstertrucks en schopjes mee. En een picknickje natuurlijk. En aangezien we hem in de grote vakantie ook een of twee dagen per week gaan bijhouden hopen we toch wat te kunnen fietsen.
Wij dus op de fiets naar de Decathlon want op 2dehands vond ik niet direct iets en we willen er niet te veel geld aan geven want zo vaak gaan we dat niet gebruiken.
(*) Een grote duin in de heide waar hij graag in het zand speelt.
Zondag
De zondag is nog jong wanneer ik dit logje publiceer. Wat hij voor ons in petto heeft? Veel kilometers vermoed ik want wij gaan twee dagen fietsen in het Gentse. Je leest er vast later wel over …
Papa is papa en ook Kristof, en mama is mama.
Dat zei onze Kleine Man laatst. Zomaar. Uit het niets.
Ik zeg hem: mama is ook Sofie hè.
Met zijn grote blauwe ogen kijkt hij me aan alsof ik van een andere planeet kom.
Nee, mama is alleen mama!!
En dat kwam er heel gedecideerd uit.
🤔🤷♂️
Onze Kleine Man (3) is al een tijdlang gek op alles wat met dino’s te maken heeft. Hij heeft niet alleen een boekentas met dino’s op, maar ook een brooddoos, fruitdoosje en drinkfles. En zeg niet zomaar dino tegen een T-Rex! Enfin, om maar te zeggen dat het hem nogal bezighoudt.
Toen ik een paar weken geleden toevallig een t-shirt met dino’s zag in de etalage van Bel & Bo heb ik dan ook niet getwijfeld.
‘Oh wow, een T-Rex, dat is mijn lievelings, die is supercool‘! , zei hij.
En toen zag oma in het blaadje van Dunaldi regenlaarsjes met dino’s staan. Tja.
Toen we hem vorige week dinsdag van school haalden (jaja, we mochten nog eens want schoondochter was uitgeschoven in de douche en kon niet voor- of achteruit) kwam er zelfs een dino op ons afgestapt. Van verre riep hij al ‘Ik heb een dino trui aan (met stekels op de kap en al), ik heb superkracht‘.
En toen hij thuis de botjes zag was het helemaal feest. Hij heeft ze niet meer van zijn voeten gedaan. ‘Die zijn supercool. Heb lullie die voor mij gekocht? Dat is superlief‘.
En toen ging de jongeman met dinotrui en -botjes met de duplo spelen: ‘kijk, oma, ik maak een superhoge toren’. Nadien grabbelde hij in de bak met auto’s en koos hij een supersnelle auto …
Ik denk dat het kind in zijn ‘super‘ fase zit.
Laat mij er nog een paar superlatieven aan toevoegen: wij hebben een superschattig en superleuk kleinkind. Ons zonnestraaltje.
myriamsditjesendatjes.com 