Categorie: familie

The Weekend

Vrijdag

Was ik jarig. Omdat we niks aan de hand hadden, besloten we om ’s middags naar Oud-Turnhout te rijden om te gaan lunchen bij Vin Perdu.

We waren er al een paar keer eerder maar het was lang geleden. Ondertussen hebben ze blijkbaar hun formule veranderd, van restaurant (Jeunes Restaurateurs d’Europe) naar bistro.

We hebben lekker gegeten maar ik miste toch de fijne keuken van weleer, de ruim bemeten tafels met mooi tafellinnen en de mooi opgemaakte borden. Het was eerder ‘brasserie’ dan ‘bistro’ en het bord ‘bistronomie’ aan de deur mag voor mijn part weggehaald worden.

Daar gaan we dus geen 50 km meer voor rijden.

Zaterdag

Een prachtige dag.

Het kriebelde.

Mijn fiets riep mijn naam.

En ja, ondanks het verbod van mijn huisarts zijn we toch gaan fietsen. Ik meende me namelijk te herinneren dat ik bij mijn vorige trombose ook gefietst heb. Ik ben het eens in mijn Strava activiteiten gaan nakijken en dat klopte! En ook in een logje van september 2020 las ik dat ik een paar dagen na de diagnose al op de fiets zat. ‘Op het gemakje’.

We hebben op het gemakje een ritje van 30 km gedaan door en rond de Loonse en Drunense Duinen. Vaak afgestapt om mijn trombosebeen even horizontaal te positioneren, al dan niet met iets lekkers erbij.

Er zijn maar twee fietspaden die echt dwars door het park lopen, maar de heide die we daar te zien kregen was machig mooi.

Ik heb een slideshow gemaakt van de foto’s. Als ik ze in ‘galerij’ zet, dan verspringen ze en ziet het er niet uit.

Zondag

Deden we mijn verjaardagslunch nog eens over, met ons gezin deze keer. Ik had van een vriendin een restauranttip gekregen: lekker eten, veel aandacht voor kindjes waaronder een grote overdekte speeltuin.


Zeer lekker gegeten bij ’t Schaliënhuis, al was vandaag het gezelschap en de fijne sfeer belangrijker dan het eten. We hebben er een heerlijk lange lunch van gemaakt op deze mooie zonnige dag en de Kleine Man heeft zich goed geamuseerd in de leuke speeltuin.

Het gezin bij elkaar, dat is eigenlijk alles wat ik nodig heb om gelukkig te zijn.

Bij deze wil ik trouwens ook mijn lezers bedanken voor de lieve verjaardagswensen. Ik had een heel fijn verjaar-weekend.

Kinderpraat …

Kleine Man: “Krijg ik later, als ik zo groot ben als papa, ook een baard?”
Zijn mama: “Ja, en dan kan je die afscheren of laten groeien”.

Even later (huilend): “Wèèèèh, ik wil geen baard”.

=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=

Hij ziet opa zijn werkschoenen staan.
Hij draait ze om en bekijkt aandachtig de zool.

“Amai opa, je zal nieuwe werkschoenen moeten kopen want ze zijn versleten”.

Hij heeft gelijk.

=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=

Onderweg, tijdens de ietwat mislukte spoorfietstocht:

“Pffff, wat is dat hier langdradig!” waarbij hij natuurlijk “saai” bedoelde.

=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=

Hij vindt komkommer heel lekker.
“Maar wel zonder de korst”.

=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=

We zitten met ons drieën aan tafel. Ik had al een hele tijd een tranend oog en zeg tegen Manlief: “Mijn oog traant. Hoe zou dat toch komen?”

Zegt die kleine: “Dat komt omdat jij al een beetje oud bent”.

Ik vraag: “Is opa ook al een beetje oud dan?”

“Neen, jij alleen”, antwoordt hij.

Oké dan, en bedankt!

=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=

Opa en Kleine Man zijn met de diertjes (speelgoed) aan het spelen. Opa heeft een diertje vast en Kleine Man vraagt: “Welk diertje heb jij?” Opa kon er niet onmiddellijk opkomen. “Weet je niet hoe dat heet, opa? Dat is een lizard.”

“Weet je hoe groenten heten in een andere taal?”, vroeg hij laatst. Neen, dat weten wij niet.
“Veggies“, zegt hij.

En als hij met de auto’s speelt heeft hij het over
… gas station
… go to the right
… drive faster!!
… mijn auto is veel powerfuller dan de jouwe, opa
… de police komt me wel rescueën
🙄🤷‍♀️

Hij is nochtans een gewoon Vlaams kind hoor. Kijkt iets te vaak naar Engelstalige filmpjes denk ik …

=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=

Dinsdag hadden we het zwembadje opgezet. Een babybadje, maar het kind is snel content. Samen met de waterpistooltjes grote pret! Opa en oma moesten er natuurlijk ook aan geloven. Opa was al mee in het zwembad(je) gaan zitten en oma moest ook.

“Je moet dan wel je badpak aandoen, oma. Of een bikini, dat mag ook”.

Duidelijk geen naturist.

=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=

Mama en papa waren een avondje uit geweest en Kleine Man was bij zijn tante Sarah gaan slapen.
Ik vraag “Ben je bij tante Sarah gaan slapen?”.
“Nee oma, gaan logeren”, was het antwoord.

=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=

Ik moest lachen toen we laatst bij hen thuis waren. De andere oma en opa zaten er ook. Kleine Man wijst naar ons en zegt tegen de andere oma “Dat zijn mijn opa en oma” waarop de andere oma antwoordt “dat weet ik”. Zijn reactie: “écht”? En dan moet je dat gezichtje erbij zien. Zó grappig.

=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=

P.S. Wat een heerlijke kleuter is hij toch. ❤️

Zalige zaterdag

Wat hebben we zaterdag toch een heerlijke, blije, dag doorgebracht!

Enkele weken geleden hadden we tijdens het fietsen een klein strandje ontdekt aan de Binnenschelde in Bergen op Zoom. Een echt strandje, met een speeltuintje, een boulevard en enkele horecagelegenheden. En wat bijzonder is: je mag er in het water. Ideaal natuurlijk voor een zonnige dag. Of voor een winterse dag, want dan mag je er schaatsen.

Wij kregen er een instant vakantiegevoel en vonden het er toen zo gezellig dat we er met ons gezin wel eens naartoe wilden. De kinderen waren direct akkoord en zo kwam het dat wij zaterdag namiddag neerstreken op het terras van Het Strandhuys. Kleine Man claimde meteen opa om op het strand te gaan spelen. Iets wat opa absoluut geen straf vindt.

We hebben gezellig gebabbeld, wat gedronken en ’s avonds ook lekker gegeten. Je moest alleen wel zien dat je niet viel over de emmertjes, de schepjes en de verloren kindersandalen want het is echt een paradijsje voor kinderen en die waren er ook in grote getale.

Het was al laat toen we opa en Kleine Man van het strand plukten om naar huis te gaan.

Bergen op Zoom Plage

Zo mogen er nog vele dagen volgen.

Zus

Woensdag zie ik mijn zus. Ze komt voor enkele dagen naar Antwerpen.

Is dat zo bijzonder, vraag je je wellicht af.

Ja, want als ik het goed heb, is het geleden van het huwelijk van haar jongste dochter dat we elkaar nog gezien hebben. Dat was op 14 september 2019.

Er was natuurlijk corona waarbij reizen naar het buitenland niet mogelijk of, tenminste, moeilijk was.

Er was tegelijkertijd mijn ziekte waardoor ik totaal geen behoefte had om mensen te zien.

Er waren in de loop der jaren ook wat aanvaringen tussen haar en mij … we zijn nogal verschillend … waardoor er minder nood was aan contact.

We zijn nu allebei ouder, en hopelijk ook wijzer, en we nemen de draad weer op.

Ik kijk uit naar haar komst.

De Week

Ik doe nog eens een weekoverzichtje. Heb voor de rest niet veel te vertellen.

Maandag
Vroeg uit de veren want ze kwamen onze nieuwe airco plaatsen. De oude werkte nog op freon en aangezien dat al jaren verboden is kon hij ook niet meer bijgevuld worden en koelde hij niet meer voldoende. Als de temperaturen buiten hoog oplopen hebben we die echt wel nodig. Achtentwintig graden in de slaapkamer (plat dak) is dan geen uitzondering, zelfs al laten we de ramen en de rolluiken de hele dag dicht.

Ik vind het moeilijk om te moeten thuis blijven. Niet dat ik persé weg moet, maar weten dat ik niet weg kán, daar heb ik echt problemen mee. Ik had speciaal de strijk een paar weken laten staan zodat ik tenminste een tijdje iets te doen had.

Zodra de mannen buiten waren toch nog even de fiets op en naar het buitenland om boodschappen.

Dinsdag
Is onze Kleine-Man-dag. Het eerste wat hij deed was zijn ‘nieuwe’ fiets pakken en een paar rondjes fietsen in de tuin. Daarna met de fiets naar de bakker. Als een grote, rechtstaand op de trappers want “dat doet mijn papa ook op zijn mountainbike”.

Daarna zijn we met hem naar de kinderboerderij gereden. Hij moet altijd even acclimatiseren, dus eerst maar naar de speeltuin. En daarna naar de dieren. Je kan vrij rondlopen tussen de kippen en de ezels, de geiten en de schapen. Kinderen en dieren, altijd een goede combinatie al was hij eerst wel wat terughoudend want “al die kaka in de wei, vieeeees!!” zei de viesneus.

’s Namiddags modder gemaakt in de zandbak en hebben de heren (opa incluis dus) zich daar wat geamuseerd met de monstertrucks. Modder vindt hij niet vies, wel integendeel.

Gelukkig was het mooi weer want het kind kan zich heel slecht binnen bezig houden.

Woensdag
Was manlief al heel vroeg naar het ziekenhuis voor een CT-scan van zijn longen. De laatste test van een hele reeks in verband met zijn ademhalingsprobleem van een tijd geleden. Gelukkig is alles normaal.

Hij was snel terug en het was mooi weer. Fietsen op de fietsdrager gezet en naar Vlaardingen gereden alwaar we een rit gemaakt hebben Vlaardingen – Maasland – Schipluiden – Delft – Delfgauw – Vlaardingen. Zoals altijd langs de knooppunten. Hele mooie rit van 52 kilometer – met de geweldige nieuwe fiets! – in het groen en vrijwel altijd naast een sloot of plas; ook een stukje door het Abtswoudse Bos. Heel veel reigers en andere watervogels gezien en het wateroppervlak stond vol met witte en roze waterlelies en knalgele plomp. Prachtig!

In Delft hebben we op een terras geluncht en helaas hadden we te weinig tijd om nog wat door de stad te lopen want ’s avonds moesten we nog weg. Maar er komen nog kansen want zo ver is Delft niet.


Donderdag
Mijn tweede jaarlijkse controle #kanker, een spannende dag.

’s Middags op tijd vertrokken naar het ziekenhuis voor de CT-scan met contrast. Het was even zoeken om een geschikte ader te vinden, maar dat ben ik ondertussen al gewend. Na de scan wachten tot het mijn beurt was om bij de chirurg te gaan. Gaat toch altijd met de nodige stress gepaard.

En ook ik kreeg goed nieuws: alles is OK!

Er zit nog wel wat hyperkeratose, maar dat kan geen kwaad en zolang ik er geen last van heb laat ik het niet wegnemen want dan beginnen de problemen misschien opnieuw. Het is welletjes geweest.
Volgende (visuele) controle over vier maanden.

Vrijdag
Uitgeslapen! D.w.z. wat langer in bed geleden dan de voogaande dagen want slapen is weer rampzalig.

In de voormiddag hebben we wat in en om het huis gedaan. Manlief heeft een van de hagen geschoren. Vreselijke job. Ik ga hem dan altijd even plagen: moesten we nu op een appartement wonen, dan waart ge daar vanaf. Dan lacht hij eens …

In de namiddag, na een fietstochtje met een van zijn clubjes, heeft hij alles gehakseld. Het was acht uur voor hij klaar was! Volgende week de andere haag.

Zaterdag
In de namiddag zijn we met de fiets naar Antwerpen gereden via de F14 fiets-o-strade. Aan het Steen hebben we het (gratis) Sint-Annaveer genomen van de rechter naar de linker Scheldeoever en hebben we gegeten bij Plaasj Kaffee op Sint-Anneke. Op de valreep toch nog mijn laatste Bongobon verzilverd. Lekker gegeten maar we hebben wel anderhalf uur moeten wachten op ons hoofdgerecht. Driemaal moeten horen “het komt eraan” en uiteindelijk toch eerlijk toegegeven dat ze het vergeten waren door te geven aan de keuken.

Dat maakt dat het al laat was toen we terug naar huis fietsten en met elk een paar glazen wijn in ons lijf ging het iets minder vlot dan in de heenrit. Eigen schuld … enz.
Toch weer 46 km op de teller.

Zondag
Deze voormiddag gaan we allebei fietsen. Manlief met een van zijn clubjes. Ik met mijn damesclubje. Het was lang geleden, het zal heel fijn zijn om iedereen weer terug te zien.

Wat de rest van de dag nog brengt? We zien het wel.

Spoorfietsen

Zaterdag zijn we gaan spoorfietsen met zoon, schoondochter en Kleine Man.

Een goeie vijf kilometer fietsen door de bossen over een oude militaire spoorlijn op de grens van Kapellen en Brasschaat. We hadden een familie’fiets’, waarbij twee personen trappen en drie op het bankje achteraan zitten.

Spoorfietsen

Op zich een leuke activiteit, als je een goed onderhouden ‘fiets’ heb. Dat was de onze niet, hij wou niet echt mee. Volgens Manlief en zoon lag het aan de rollementen. Die twee hebben zich echt ongelooflijk in het zweet getrapt. Ze zijn allebei super sportief en goed getraind, dus dat was niet echt normaal.

Dat zagen ook de mensen van de grote groeps’fiets’ die achter ons reed. Die hebben op den duur hun fiets aan de onze gebonden en ons gewoon verder geduwd want onze mannen konden niet meer.

Zoonlief was om te ontploffen. En hij had gelijk hoor. Dit was echt niet plezant. Als je 40 euro betaalt voor zo’n activiteit, dan mag die fiets wel in orde zijn.

Halverwege de rit kom je bij Perron Noord waar je je fiets draait en waar je minstens een uur pauze neemt (alle fietsen moeten aangekomen zijn want je moet over hetzelfde spoor terug). Je kan iets verbruiken op het terras terwijl de kindjes in de speeltuin spelen, of je gaat eens kijken naar de activiteit op het tegenover gelegen vliegveldje dat ooit het oudste militaire vliegveld van België was en sinds 2006 de thuis is van de Koninklijke Aeroclub van Brasschaat.

Na een goed uur vertrekken de fietsen één na één terug langs dezelfde weg naar het vertrekpunt. Degene die eerst wil vertrekken neemt gewoon de fiets die eerst staat.

Zoonlief had al gezegd dat hij voor geen geld nog op diezelfde fiets stapte. Manlief idem.

Wij zaten nog aan ‘de drank’ toen we zagen dat onze fiets vertrok. Beetje bij beetje begon iedereen op te stappen en toen wij wilden vertrekken zagen we dat de laatste familiefiets weg was. Gewoon weg. Er is daar ook geen enkele controle.

Naar de organisatie gebeld met de vraag hoe wij weer in Kapellen geraakten want geen haar op mijn hoofd dat eraan dacht om met mijn geklede sandalen vijf kilometer door het bos te gaan baggeren. Blijkt dat dit wel meer voorkomt. Mensen wandelen te voet naar Perron Noord en nemen dan ‘zomaar’ een spoorfiets zonder zich af te vragen hoe de mensen die voor zo’n spoorfiets betaald hebben weer terug geraken.

Enfin, er werd ons nog een drankje aangeboden en de baas himself heeft ons nadien met zijn auto naar Kapellen gebracht (13 km over de weg).

Eind goed, al goed maar toch met een bittere nasmaak want er was té veel ergernis onderweg om het een leuke uitstap te noemen.

Onbestorven weduwe

Ik ben de komende dagen een onbestorven weduwe.

D.i. ‘eene vrouw die niet door den dood van haren echtgenoot tot den staat van weduwe gebracht is, maar door zijne langdurige afwezigheid, uitlandigheid, of door scheiding, enz. als ’t ware als weduwe is achtergelaten, inzonderheid eene vrouw, wier man van haar verwijderd is zonder hoop op hereeniging, zoodat zij, ofschoon haar man niet gestorven is, aan eene weduwe gelijk is’ (dixit Ensie)

Manlief is met pak en zak én koersfiets vertrokken voor een fietsdriedaagse met kameraden in de Ardennen. Na twee jaar mocht het eindelijk weer. Hij keek er enorm naar uit maar met de gezondheidsperikelen die een tijd geleden plots de kop opstaken had hij er een hard hoofd in. Ondertussen is hij ook bij de longspecialist geweest. De testen waren goed, er volgt alleen nog een CT-scan volgende week. Maar hij heeft groen licht gekregen voor de fietsdriedaagse en hij heeft zijn puffers mee.

Drie dagen voor mezelf, ik kan daar wel van genieten omdat ik natuurlijk weet dat er wel hoop is op hereeniging. En ik heb wel een en ander om handen. Vanmiddag Kleine Man van school halen en hem wat bezighouden. Daar zie ik wel wat tegenop want ik ben geen speel-oma. Ik ben een (ver)zorg-oma. Ik hoop ook nog wat te gaan fietsen, desnoods alleen als mijn vriendin niet beschikbaar is. Ik doe dat niet graag, maar nood breekt wet. En met dit mooie weer thuis blijven zou zonde zijn.

Kunst

Het was alweer een hele tijd geleden dat we schoonbroer en schoonzus nog gezien hadden. Er zijn meerdere schoonbroers- en zussen ‘van de koude kant‘ maar het contact met manlief zijn familie is niet denderend (buiten deze ene broer), nooit geweest trouwens. Dit terzijde.

Omdat het toch weer eens tijd werd om wat bij te babbelen hadden we hen uitgenodigd om te komen eten. Schoonzus kan het dan niet laten om iets mee te brengen: een bos bloemen, een fles wijn, of iets dergelijks.

Deze keer hadden ze wel iets heel aparts bij. Mijn schoonbroer is heel creatief. Hij werkt in de grafische sector, fotografeert, doet keramiek, schildert en knutselt met papier. Neen, hij knutselt niet. Hij maakt papierkunst in diverse vormen. Ik kijk altijd vol bewondering naar de werken die bij hen in huis hangen.

En nu had hij eentje speciaal voor mij gemaakt. Ik ben er zo blij mee.

Het is een soort honingraat van gekleurde en in een acht-vorm geplooide papiertjes die naast elkaar in een houten kadrement worden gekleefd.

De omschrijving op de flyer van zijn laatste tentoonstelling luidde als volgt: “P.H. maakt hier schilderijen/sculpturen met rolletjes gekleurd papier die hij aan de top een andere kleur geeft (lichtgeel/felgeel bij het werkje dat hij voor mij maakte). Zo ontstaan mooie reliëf-werken waarin de kleurschakeringen voor een dynamisch diepte-perspectief zorgen, met golvende kleurbewegingen.”

Bij hen in huis hangt er een heel groot werk in diverse kleuren dat van ver op een modern schilderij lijkt. Heel mooi, maar ook heel arbeidsintensief (en bijgevolg niet te betalen).

Lange dag

Hier zit ik dan. Het is negen uur.

De vaatwasser is uitgeruimd.
Het bed is opgemaakt.
De strijk is gedaan.

Het wordt een lange dag.

Manlief is een (half?) dagje naar het ziekenhuis voor een coronarografie. Hij heeft al enige tijd last van tekort aan lucht als hij een inspanning doet. Hij fietst vaak met mannen die half zijn leeftijd zijn, en denkt dat hij ook nog dertig of veertig is. Hij is achtenzesting, baai de weej.

De longfoto toonde wat kleine afwijkingen. De inspanningstest bij de cardioloog was op zich goed, maar voor alle zekerheid moest hij toch maar die coronarografie laten doen. Zeker gezien er erfelijke factoren meespelen: ouders allebei overleden ‘aan het hart’, zus al een zwarte hartoperatie ondergaan en broer ook onder strenge cardio controle.

Laat ons hopen dat we – nu het met mij wat beter gaat – niet van de ene miserie in de andere terecht komen.

Fingers crossed!