Auteur: MyriamC

Gisteravond, dankzij de Restaurantweek in Nederland, hebben wij onze eerste ervaring opgedaan in een restaurant met een Michelinster. Het heeft mij nooit echt aangesproken omdat ik het geld er niet aan kon geven maar nu, met een menu aan 35 euro, wilde ik het toch wel eens proberen. Goed, wij naar Etten-Leur, Restaurant De Zwaan (1*, 15 pt Gault Millau). We werden daar vriendelijk ontvangen in het pandje op de Markt en naar onze ronde tafel geleid. Er waren al heel wat tafels bezet en aan de menukaartjes te zien waren het allemaal “restaurantweeketers”. De Zwaan is niet echt wat ik een gezellig restaurant zou noemen. Eigenlijk is het een tamelijk groot huis, verdeeld in verschillende kamers. Er hangt redelijk wat kunst aan de muur, mooi en minder mooi, kwestie van smaak uiteraard, maar voor de rest is het kaal. Muren overwegend wit gemengd met het eeuwige grijs, wit tafellinnen en zwaar zilveren bestek (waar ik wel van hou). Wat ik zeer ongezellig vond, en niet restaurantwaardig eigenlijk, was de verlichting in het deel waar wij zaten. Het authentieke balken plafond zat vol met van die lelijke grote ouderwetse spots. Absoluut ongezellig. Wat mij nog stoorde was het indringende parfum van de flamboyante zaakvoerder die deze avond, naast de echte maître, tevens fungeerde als maître en als sommelier. Telkens hij onze tafel passeerde kwam er daar een walm van parfum mee die echt onaangenaam was. Gelukkig vervliegen zo’n dingen nogal snel, dus in de loop van de avond was dat ‘probleem’ opgelost.

We waren nog maar amper gezeten toen onze aperitieven werden opgenomen. In overleg bestelde ik voor mezelf een glas witte wijn die ik kon doordrinken bij het voorgerecht. Hun huiswijn vermoed ik en als ik goed gekeken heb was dit een Domaine Saint Felix Cuvée Pierre Martin Blanc. Man wilde wel een rode porto. Daarbij kwamen wat snoeperijtjes: een stengel van tuinkruiden, een kletskopje van chorizo, een zandkoekje met parmezaan en een rondje met olijf. Het leken wel dessertkoekjes. Origineel en smakelijk.

De menukaart: 5 gangen, dus we begrepen al dat we mits meerprijs twee gerechten extra konden kiezen. Inderdaad, zo bleek toen de flamboyante zaakvoerder het menu kwam toelichten. Basis voor de restaurantweek is een driegangenmenu aan 35 euro maar De Zwaan had ervoor gekozen twee extra tussengerechten in te lassen. We kregen een nieuwe kaart, met prijzen deze keer (*) en we moesten het allemaal maar eens rustig bekijken. We hadden al wel wat mini-mini gerechtjes zien voorbijkomen, dus eigenlijk was het snel beslist: man ging voor de 5 gangen en ik nam 4 gangen want ik eet geen eendenlever (tweede tussengerecht). Daarbij kozen we ook voor echtgenoot dezelfde witte wijn die ik in mijn glas had en voor bij het hoofdgerecht zouden we de rode wijn van het arrangement nemen (Cabernet Sauvignon 2007, Reserve, Bodega Panul, Colchagua Valley, Chili).

Al gauw werd ons een amuse geserveerd: een huisgemaakt garnalenkroketje met rouille in een nogal hoog onhandig glaasje. Het was een hele kunst met het vorkje het kroketje in stukjes te krijgen in dat smalle glaasje, dus bij mij werd het nogal een smosboel. Het garnalenkroketje was lekker maar het smaakte niet erg naar garnaal. De rouille was gewoon goed, minder op smaak dan ik gewend ben.

De gerechten dan …
Voorgerecht: gazpacho van meloen met rivierkreeft en yoghurtsorbet. Een langwerpig bord met links een glaasje gazpacho met komkommerschuim, in het midden een vierkantje gegrilde watermeloen en rechts een klein timbaaltje rivierkreeftjes met een mini quenelletje yoghurtsorbet erop. De gazpacho was lekker, het komkommerschuim paste er heel goed bij met zijn zachte smaak. Ik ben niet zo van de rivierkreeftjes, ik vind dit niet een ingrediënt waarmee je veel eer kan behalen. Het stukje gegrilde watermeloen was een plezant aardigheidje.
Eerste tussengerecht: gegrilde heilbot met bloemkoolcouscous en zomertruffel. Een diep bord met een stukje gegrilde heilbot (2×3 cm) op een rondje bloemkoolcouscous. Op de heilbot wat schilfers zomertruffel. Onderaan een sausspiegel(tje) van onbestemde smaak en erbij nog een half ministronkje gestoofd witloof. Lekkere heilbot, maar zo’n mini mini stukje dat het in twee hapjes binnen was. Ook het rondje bloemkoolcouscous was lekker en origineel van smaak.
Tweede tussengerecht (voor man): makreel met likkepot van eendenlever, citroenbulgur en rode biet. Een makreelfiletje dus op een bedje van citroenbulgur met weinig smaak vergezeld van een schijfje eendenlever met daarbovenop wat kleurige bolletjes (de likkepot vermoed ik) en twee hele rondjes rode biet! Ernaast nog een lepeltje kalfsjus. Hier de eerste en enige hoera-klank tijdens deze maaltijd. De eendenlever: die smolt weg op de tong en zo’n lekkere had hij nog nooit gegeten.
Hoofdgerecht: runder rib eye gerookt op hout van whiskey barrels, pommes praques en gedroogde tomaat. Pommes wat??? Nu ja, we zouden het wel zien. Een aantal mooie sneetjes van de entrecôte op een spiegel van vleesjus verrijkt met whiskey, twee halve kerstomaatjes en pommes praques dus. Ik heb me echt moeten inhouden om niet luidkeels te gaan lachen toen ik het rondje geprakte aardappel (pommes écrasées) op mijn bord ontwaarde. Beste mensen, als je de Franse taal niet machtig bent, sla er dan geen slag naar en schrijf niet zo’n idiote dingen.
Dessert: kruimeltaart van rood fruit met stroopwafelijs en caramelmousse. Een vierkantje kruimeltaart met binnenin rood fruit, een quenelletje caramelmousse en een quenelletje (lekker) stroopwafelijs. Niets bijzonders, gewoon lekker.

Mijn commentaar bij het eten: de porties waren klein, echt heel klein. Ik had aan het einde van de maaltijd wel voldoende gegeten maar mijn man – okee, toegegeven, die eet misschien abnormaal veel – had er zonder enige moeite nog drie gangetjes bij gekregen. Gelukkig werden de broodjes regelmatig bijgevuld, maar het is wel jammer dat je met brood je maag moet vullen. Vooral het eerste tussengerecht was eigenlijk schandelijk duur voor wat het was. Je zag het stukje heilbot amper liggen, in twee happen was het binnen. Wat we kregen was allemaal lekker, maar niet dat je zegt “hier wil ik nog eens eten”. Misschien ben ik gewoon wel een heel moeilijk mens. Ooit heb ik op een forum een discussie gehad over de prijsstelling in sterrenrestaurants en mijn vraag was toen “als het twee keer zo duur is, is het dan ook twee keer zo lekker”. Daarop kreeg ik hele felle reacties. Nu weet ik dus dat dat niet zo is. Bij geen enkel gerecht had ik een “wow” gevoel, er was niks dat er echt uit sprong (behalve dan die eendenlever van mijn man). Nu, we hebben dit eens kunnen proberen tegen een redelijke prijs maar het is wat ons betreft niet voor herhaling vatbaar. Ik heb ook heel veel moeite met het feit dat er expliciet bij een gerecht vermeld wordt “en rode biet” en je dan uiteindelijk twee rondjes van 2 mm dik ter grootte van een stukje van 5 cent op je bord terugvindt. Vermeld dat gewoon niet, laat dat een extra verrassing zijn dan kan het alvast niet tegenvallen.

Uiteindelijk blijf ik mij dus de vraag stellen wat toch die hoge prijzen rechtvaardigt. Het zitcomfort? Ik heb al op betere stoelen gezeten. De aankleding? Die was helemaal niet bijzonder. Het personeel dat mekaar wat in de weg liep? Ik denk dat het de rekening is. Die wordt namelijk afgedrukt op een A4tje van 120 gram …

Als eindconclusie kan ik eigenlijk alleen mede-blogger Bert maar bijtreden als hij schrijft “een zaak voor dames met veel poen die niet teveel eten”. Ook voor mij is de verhouding scheef.

(*) Prijzen voor het Restaurantweekmenu:
5 gangen: 60 euro – met bijpassende wijnen: 95 euro
4 gangen: 47,50 euro – met bijpassende wijnen: 72,50 euro
3 gangen: 35 euro – met bijpassende wijnen: 53 euro