Negen jaar

Maandag 6 januari 2014

Kwart voor negen ’s morgens … de bel gaat.

Het is Ann, jouw poetshulp. Ze maakt zich zorgen. Je rolluiken zijn nog naar beneden, je reageert niet op de bel en je beantwoordt de telefoon niet. Of ik eens kan gaan kijken. Ik heb een sleutel, ook mijn broer heeft een sleutel maar we zijn er niks mee want nadat ons vake overleden is heb je op alle ramen, deuren, rolluiken en ook op de voordeur, extra sloten laten plaatsen omdat je zo bang was alleen in huis.

Ik bel mijn broer. We bellen, we kloppen op alle deuren, we proberen nog maar eens te telefoneren. Zonder resultaat. En we zijn bang, bang dat er iets onherroepelijks met jou is gebeurd.

Mijn broer belt het noodnummer. Het duurt – in onze beleving – een eeuwigheid eer de politie en de brandweer er zijn.

Een brandweerman klopt het rolluik van het keukenraam stuk om in je huis binnen te geraken.

Ze vinden je in de badkamer. Je ligt in je nachtjapon op de vloer. Je bent nog bij bewustzijn maar je reageert op geen enkele prikkel.

Ondertussen zijn ook de ambulance en de MUG aangekomen. De MUG-arts vermoedt een hersenbloeding. Je moet dringend naar het ziekenhuis. De trap is te smal voor de brancard. De brandweer komt eraan te pas en met de ladderwagen word je uit je huis ‘ontzet’, langs het raam in de voorgevel. Bezorgde buren komen vragen wat er aan de hand is.

Ik weet dat het niet anders kon, maar ik vond het mensonterend. Jij in je nachtkleding op de brancard, een dun laken over je lichaam. Het was putje winter! Je moet het zo koud hebben gehad, al heb je dat waarschijnlijk niet gevoeld want je was heel ver heen.

Ik ben achter de ambulance aan naar het ziekenhuis gereden, mijn broer volgde, mijn man kwam erbij, de familie uit Duitsland, al je kleinkinderen, …

Wat de MUG-arts al vermoedde werd bevestigd: een zeer grote bloeding in de hersenen. ‘Het is beter dat je haar laat gaan’ zeiden de artsen. Maar wij moesten de beslissing nemen. Tien minuten kregen we om te beslissen over jouw leven. Over ‘de machine’ zijn werk te laten doen of letterlijk de stekker eruit te trekken. Hartverscheurend en ik hoop het nooit meer te moeten meemaken. Toch ben ik er nog altijd van overtuigd dat we de juiste beslissing hebben genomen.

We zijn met zijn allen nog de hele dag bij je geweest, kregen alle tijd om afscheid te nemen al ben je niet meer bij bewustzijn gekomen.

Vanaf toen tot aan de dag van je begrafenis is één groot zwart gat. Ik herinner er me totaal niets van. Ik ben een week in shock geweest en op de dag van je begrafenis heb ik alle tranen gehuild die ik een hele week had opgekropt.

Al negen jaar moeten we je missen. Wat zou ik graag nog eens met je praten.

Een moeder … het blijft een gemis dat niet met woorden te omschrijven is. Je kan het enkel voelen met je hart. ❤️

Auteur: MyriamC

vrouw / moeder / oma / levensgenieter / wereldreiziger / #foreveronvacation Mijn motto: YOLO!

67 gedachten over “Negen jaar”

      1. ja dat blijft , ken die dagen helaas ook
        en nu bij jongste broer slokdarmkanker vast gesteld , in de molen van de onderzoeken nu , afwachten pppfffttt

        Geliked door 1 persoon

    1. Mama is in augustus overleden. Ze was 97 en op. en het was eigenlijk een zegen voor haar. Maar een zo bruusk overleden is veel ingrijpender.

      Geliked door 2 people

      1. Ook sterkte gewenst dan Lisa.
        Overlijdens van dierbare zijn altijd heftig, ongeacht leeftijd. Het feit dat het dan een ‘zegen’ was zal troosten maar nooit genoeg

        Like

      2. 97 en op, dat begrijp ik dat dat een zegen was voor haar. Maar mijn moeder was nog zo vol leven. De dag ervoor hebben we nog zoon zijn verjaardag gevierd in hun nieuw huis. ’s Avonds kwam ze nog even langs om te vertellen hoe ze daarvan genoten had. En de volgende morgen was het gedaan. Zo onwezenlijk.

        Like

    2. Oeps… sorry Myriam, mijn reactie bevat tikfouten… was me niet opgevallen.

      De 2e regel moet zijn:
      Dát een plekje geven zal maar gedeeltelijk lukken als de band zo hecht was.

      Geliked door 1 persoon

  3. Een gruwelijke dag, in het brein verankerd. Op die manier wil je je moeder niet verliezen.
    Eigenlijk wil je voor je moeder vooral het eeuwige leven dromen.
    De bron van je leven, je houvast, je eerste liefde, je rots in de branding verliezen hakt er heel hard in. Warme knuffel voor jou, Myriam.

    Geliked door 1 persoon

  11. Ach Myriam toch… ik zit erbij te wenen als ik dit lees.
    Mijn moedertje is drie weken geleden bijna gestorven in mijn armen toen ik daar ’s nachts overnachtte. Ze was aan het verdrinken in het longvocht. In het ziekenhuis heeft men haar er toch weer bovenop gehaald. Nu is ze in een wzc sinds maandag. Ze oogt broos, maar toch doet ze het naar omstandigheden aanvaardbaar goed. We weten wel waar we voor staan met haar tere hartje.
    Dinsdag wordt ze honderd. Ik prijs me rijk dat we ze al zolang hebben. Desondanks ga ik door een emotionele periode vol onrust als ik niet bij haar ben.
    Sterkte Myriam. Het verdriet en gemis blijft, dat kan ik mij levendig voorstellen.

    Geliked door 1 persoon

    1. Oh Bea, gelukkig dat ze je moetje er bovenop hebben gekregen. Wat een vreselijke dood zou dat geweest zijn. Mijn moeder heeft er volgens de artsen niets van geweten en dat geeft ons toch wel wat troost. Beter dan jarenlang afzien zoals mijn vader.
      Ik hoop dat je moetje toch nog een tijdje bij jullie blijft.

      Geliked door 1 persoon

  13. Wat zwaar zeg. Je hebt toen zeker de juiste beslissing genomen! Dikke knuf!

    Ik heb dat ook eens meegemaakt met een oudere vriendin. Ze was al een eind in de 70 en een beetje mijn surrogaatoma. Ik had met haar afgesproken maar ze nam de tel maar niet op. Dat vond ik heel raar, dus heb ik uiteindelijk na een dag of 2 de politie gebeld. Ze hebben haar net zo gevonden als je moeder. Tot mijn opluchting nam de politie mijn tel toen direct ernstig, ook al was zij geen bloedverwante van me. Maar ze had buiten mij eigenlijk niemand meer.
    Ze heeft toch nog een dikke week geleefd en zou overgeplaatst worden naar een revalidatiecentrum. Maar voor het zover was, is ze alsnog overleden.
    Jouw verhaal deed me nog eens aan haar denken. Ik mis ze.

    Geliked door 1 persoon

  15. Hoe moeilijk die beslissing ook was, het wás de juiste , blijf daarvan overtuigd.
    De lijdensweg is niet te overzien als men niét zo humaan kan of wil zijn behandeling te stoppen. Voor het gemis maakt dat natuurlijk niéts uit, en ook de nare gedachten aan hoe ze gevonden werd maakt de nagedachtenis niet makkelijker. Gelukkig dat er oplettende buren waren die jullie waarschuwden , je hoort nog best vaak dat mensen pas na een paar weken gevonden worden. Jullie hebben nu toch nog een vorm van afscheid nemen gehad. Sterkte.

    Geliked door 1 persoon

      1. Omdat mijn vader en oudste zus niet wilde lag mijn moeder 3 jaar als een grote baby , met sondevoeding , omdat ze niet kon slikken. ze trok de slang er steeds uit met de enige hand die ze nog een beetje kon bewegen en werd steeds weer door longontstekingen gesleept met nare behandelingen.

        Geliked door 1 persoon

  18. Een juiste beslissing die wij ook hebben moeten nemen bij schoonmoeder…
    Het blijft een groot vraagteken deden we het goed.
    Daar krijg je nooit antwoorden op maar er is haar veel bespaard gebleven zo en daar denk ik dan aan als ik het moeilijk vind. Misschien een handvat voor jou ?
    Sterkte want een moeder mis je nu eenmaal meer dan anderen.

    Geliked door 1 persoon

  19. In 2014 overleed ons moeder op 90 jarige leeftijd. We hebben mooi afscheid van haar kunnen nemen, ze woonde in Spanje dus we waren niet 1 2 3 bij haar toen mijn zusje belde. Ze heeft gewacht tot we er allemaal waren. Het is genoeg zo zei ze en vertrok.
    Elk jaar tussen Kerst en Nieuwjaar ´bel´ ik haar op en vertel haar over de achterkleinkinderen die ze nooit heeft gekend. Heb ik moeilijke momenten dan ´praat´ ik met haar. Het gemis blijft maar is minder groot voor mij hierdoor.

    Geliked door 1 persoon

    1. Ik praat ook met haar als ik het moeilijk heb. Ik ben ook heel dankbaar dat ze niet heeft moeten afzien, al was het op deze manier voor ons wel moeilijk.

      Geliked door 1 persoon

  21. Het verdriet blijft in golven komen, onze moeder was 90 en al heel lang last van longen, paar x met kuren in ziekenhuis er weer bovenop gekomen. Onze vader was half jaar eerder overleden ook 90 en ze had voor zichzelf een beetje bewezen dat ze er ook alleen nog kon zijn en zelfs ,op tablet leven internetten. Midden in de nacht ging het plots slechter en is mijn zus erbij gegaan en moest zij beslissen nog iets of niets te doen. Het werd niets en dag later is ze langzaam weggegleden..
    Elk blogbericht brengt je weer terug naar die dagen.
    Sterkte de komende dagen.

    Geliked door 1 persoon

Reacties zijn gesloten.