Lieve lezers

Ik zou bijna durven zeggen: lieve vrienden. Want zo beschouw ik jullie, ook al ken ik geen van jullie persoonlijk.

Jullie lieve reacties op mijn logje ‘een jaar later’ hebben mij weer doen beseffen dat je ook online medeleven en troost kan ervaren. Waarvoor heel wegemeend: bedankt!

Ik ga er hier kort op in.

@Vief: als het fysiek in orde komt, dan ben ik er zeker van dat de psyche zal volgen.

@Lisa: neen, ik lig niet in mijn zetel te kniezen al heb ik de laatste tijd wel veel dagen dat ik liever niet uit bed zou komen en dat ik blij ben dat het middernacht is en ik een slaaptablet kan nemen om zo een paar uren alles te vergeten.

@Leonoras life: tranen … ik zou willen dat ik eens goed kon huilen. Ik denk dat het me zou opluchten, maar de tranen willen niet komen.

@saturnein: we proberen inderdaad te doen wat we leuk vinden, maar soms is het geforceerd leuk omdat ik het van mezelf leuk móet vinden. Snap je?

@Menck: ik ben eigenlijk best wel bang voor die hersteloperatie. Er is al zoveel niet gegaan zoals verhoopt.

@picpholio: het hele proces opschrijven heeft me – denk ik – wel geholpen om te aanvaarden wat is. Wat niet wegneemt dat het moeilijk blijft.

@djaktief: op een gegeven moment, als er tegenslag na tegenslag komt, dan gaat het inderdaad de draagkracht van een mens te boven. Plots is het vat vol en dat is al een hele tijd het geval.

@Nicole: ik probeer de moed erin te houden en het in mijn schrijfsels niet te veel over mijn ziekte te hebben.

@moois van mie: je knuffel is in dank in ontvangst genomen.

@anemos: het gevoel van machteloosheid, verdriet en boosheid gaat langzaam over in een diepe tristesse en dat wil ik niet want op zich ben ik een positief ingesteld mens.

@Mrs. Brubeck: complete onzin die spreuk, inderdaad. Niemand wordt beter van een zware ziekte of een groot verlies. Ik ben niet alleen soms verdrietig, ik ben dikwijls ook agressief tegen degene die ik het liefste zie. En zo wil ik helemaal niet zijn.

@schrijfsels: als ik nee had gezegd … volgens mijn tandarts, eens de kanker in je lymfesysteem zit, heb je nog ongeveer vier maanden want dit soort tumoren is heel agressief en snelgroeiend. Ik was er misschien al niet meer geweest …

@Thomas Pannenkoek: ja, wat zal het volgende zijn? Ik hou mijn hart vast voor volgende week. En voor de rest proberen we er maar het beste van te maken.

@mijnnikonenik: dank je lieve Joke.

@Mevrouw W.: dat je leven van de ene dag op de andere kan veranderen, daar kan jij ook van meespreken. Het tij mag inderdaad eens keren. Liever vandaag dan morgen.

@rietepietz: anderhalve maand na mijn operatie zijn we voor ’t eerst uit eten geweest (voor onze 44ste huwelijksverjaardag). Toen kon ik eigenlijk redelijk normaal eten. Na de hersteloperatie die mij meer comfort moest geven ging het eigenlijk heel snel bergaf want toen kreeg ik allerlei complicaties en de bijhorende ingrepen. En eten onder andere werd steeds moeilijker. Ik bekijk dus voor de zekerheid altijd even op voorhand de website.
Ik weet niet of ik zo dapper ben hoor. Soms heb ik zoiets van: het hoeft voor mij niet meer. Maar daar wil mijn man niet van horen. Het was inderdaad een hels jaar.

@Mrs. T.: neen, er was helaas geen alternatief. Meteen de grove middelen en de zware operatie. Anders was ik er nu misschien al niet meer geweest.

@Samaja: het moeilijkste om te aanvaarden is dat het, naarmate de tijd vorderde en beter had moeten gaan, het altijd maar erger werd door alle complicaties en onvoorziene ingrepen die er geweest zijn.

@Jolanda: dankjewel en fijn dat je mijn schrijfsels leest.

@Zo simpel is dan geluk: wat mijn pols betreft, een van de hoofdzenuwen zit helemaal verkleefd in littekenweefsel. De handchirurg zou de zenuw kunnen vrijleggen uit de tunnel en ‘omwikkelen’ met vetweefsel, maar hij is niet zeker of het gaat werken gezien daar opnieuw littekenweefsel zou kunnen ontstaan en het probleem dan alleen maar erger wordt (wat bij mij vrijwel zeker het geval is, gezien ook mijn mond helemaal verlittekend is). Ik neem het risico niet.
Ik vind ‘ongevraagd advies’ (= meedenken) helemaal niet erg trouwens.

@Saskia: ik weet dat je aan me denkt. Dankjewel.

Nogmaals: dank u, dank u, dank u!

Auteur: MyriamC

vrouw / moeder / oma / levensgenieter / wereldreiziger / #foreveronvacation Mijn motto: YOLO!

29 gedachten over “Lieve lezers”

  1. Bloggen is meer dan schrijven, lezen en gelezen worden. Je vindt er een hoop mensen die met je mee-leven (los van elkaar en aan elkaar geschreven). Alle reacties zijn hard gemeend, en daar kun je iets van kracht uit putten.

    Like

  3. Hallo Myriam… voor zover ik mag zeggen dat ik ken … ken ik jou als een moedige dame in wiens woordenboek ‘opgeven’ niet voorkomt…
    die tegenslagen met de moed die ze heeft, ook al is die soms der wanhoop, aanpakt en verwerkt op haar eigen manier en op haar eigen tijd… alles om bewondering voor te hebben, want je doet het toch maar.
    Wat gezegden//spreekwoorden ook vertellen… nergens staat beschreven hoe jij jouw leven moet doorstaan, jij moet het doen, gaandeweg, met vallen en opstaan…. en voor zover als ik dat zie en van de zijlijn meemaak vind ik dat je dat prima doet!
    Heel dapper ook om je verhaal te delen want als ik iets weet , gezien mijn eigen bagage, is het wel dat schrijven heelt, dat delen heelt, dat steun van vrienden heelt… en dat vrienden overal te vinden zijn … zeker in blogland, dat je ze (nog) niet face2face hebt ontmoet is maar bijzaak hoor, dat doet niet af aan de loyaliteit en steun!!
    Hartelijke groet!!

    Geliked door 1 persoon

  4. Dat is ook het fijne van bloggen: niet alleen het schrijven maar ook de reacties en als het nodig is ook het meeleven van anderen. Eigenlijk gewoon er voor elkaar zijn in goede en in slechte tijden.

    Geliked door 1 persoon

  5. Ook via bloggen kan je veel empathie tonen en krijgen. Voor mij voelt het ook aan alsof ik mensen die ik nog nooit zag persoonlijk ken.
    Zelf had ik nu even nood aan een andere weg. Woorden kunnen troostend en hopelijk helend werken. Super lieve blog van jou!

    Geliked door 1 persoon

    1. Raar is dat eigenlijk, dat je zo’n verbondenheid kan voelen met ‘onbekenden’. Al zijn we door ons schrijven natuurlijk geen volstrekte onbekenden meer.

      Like

  6. Ik beschouw mijn lezers bijna ook als vrienden. Soms krijg je van iemand verderaf beter advies of betere steun dan van mensen dichtbij.
    Je weet ook gauw wie een warm hart heeft. Jij hoort daar bij.

    Geliked door 1 persoon

  8. Schrijven helpt je de dingen een plaatsje te geven, ook in je hoofd. Niet dat alles daarmee beter is, maar het helpt.
    Ik snap je, trouwens. En het is echt goed dat je het doet, buiten blijven komen voor wat je graag doet. Ook al voelt het soms geforceerd aan. Het is veel beter dan in je bed blijven liggen of in de zetel blijven zitten. Want al doende kom je toch al eens iets tegen waar je plezier aan beleeft. En ja, het zal niet altijd met de glimlach zijn. Sommige mensen zullen zich afvragen: waarom kijkt die nu zo vies, die heeft toch niets om humeurig om te zijn? Maar die mensen kennen je niet. Of oordelen te snel. Ik weet ondertussen ook dat iemand die met een nors gezicht over straat loopt, of met een trieste toot bij de slager staat, een heel verhaal met zich kan meedragen, een reden waarom die triestige blik er is.

    Geliked door 1 persoon

  13. Dank je wel voor je uitgebreide reactie. In dat geval zou ik een operatie ook niet zien zitten als ik jou was.
    De zenuwblokkade waar ik het over had is echter iets heel anders. Simpel gezegd prikken ze de zenuw aan en ‘verlammen’ hem waardoor je de pijn niet meer voelt. Misschien toch eens wat meer info over opzoeken of met je arts bespreken. 🙂

    Like

    1. Ik denk dat hij dat wel zou gezegd hebben mocht dat een mogelijkheid zijn. Geen idee ook wat die behandeling doet met een hoofdzenuw die van duim tot elleboog loopt.

      Like

Reacties zijn gesloten.