In navolging van Tiny’s logje zal ik hier eens proberen neer te schrijven hoe ik mijn jeugd beleefd heb en wat ik anders of hetzelfde doe dan mijn ouders.
Wij waren niet rijk thuis. Ver van! Mijn ouders zijn getrouwd in 1953. Mijn moeder was huisvrouw tot mijn broertje geboren werd in 1962. Toen opende zij een winkel in ‘zaden en granen’ om het huishoudbudget aan te vullen want mijn vader verdiende als ongeschoold laborant bij Agfa-Gevaert ook maar een gewoon arbeidersloon.
En toch hebben wij nooit iets te kort gehad. Wij gingen altijd goed gekleed in degelijke kleding. Wij hadden natuurlijk lang niet zoveel en kleding werd afgedragen of vermaakt. Bij ons moest de meisjeskleding ook wel twee meisjes meegaan, want ik heb een zus die twee jaar jonger is. Ik denk dat dat normaal was in die tijd. Maar mijn moeder hield van kwaliteit en onze kleding kwam van Princess in Antwerpen of werd genaaid door een tante die regentes snit & naad was ; onze schoenen werden gekocht bij Benjamin. Degelijkheid troef bij ons! (Vreemd dat je zulke details onthoudt).
Luxe was er niet. De eerste TV, zwart-wit uiteraard, was een zoveelstehands en hij kwam er pas toen onze buren al lang en breed een TV hadden. Hetzelfde met een auto. Mijn vader zijn eerste auto was een oude lichtblauwe Hillman, aangekocht in 1962. Hij had die auto namelijk nodig om bestellingen van de winkel weg te brengen naar klanten.
Mijn ouders hebben altijd heel zuinig geleefd. Nooit voor iets geleend. En van de weinige inkomsten die mijn ouders hadden werd er naarstig gespaard … voor later.
Zo zijn wij ook opgevoed: eerst sparen en dan pas kopen. Lenen – behalve een hypotheeklening – was uit den boze. En ik ben blij dat wij dat voorbeeld gehad hebben en het ook hebben kunnen doorgeven aan onze zoon.
Met mijn moeder haar winkel erbij werd het huishoudbudget al snel ruimer, maar mijn ouders bleven heel spaarzaam omgaan met geld. We gingen wel op vakantie (mijn moeder reisde ook graag). De eerste keer – ik was toen 9 – een week naar zee. Later gingen we naar Zwitserland of Oostenrijk maar altijd in een vakantiehuis van de CM. Luxe reizen zoals we die nu kennen waren het zeker niet.
Nadat mijn vader overleden is werd mijn moeder zo mogelijk nog spaarzamer. Altijd bang dat ze niet zou toekomen én ‘er moet nog iets voor de kinderen overblijven‘. Niet dat ze zich echt iets tekort gedaan heeft, maar ik vind het wel jammer dat ze vaak zei ‘ach, is het op mijn leeftijd nog wel de moeite om een nieuw salon te kopen’ (om een voorbeeld te geven). Om dan na haar dood te constateren dat ze nog wel twintig nieuwe salons had kunnen kopen. Heel lief dat ze voor ons gespaard had, maar het had niet gehoeven.
Onze levensstijl? Totaal het tegenovergestelde. Zuinig kan je ons bepaald niet noemen. We kopen en doen eigenlijk waar we zin in hebben. Mijn man heeft altijd een goed betaalde job gehad (een van de voordelen aan werken in shiften in de petrochemie) en mijn inkomen werd opzij gezet voor de luxe (reizen, etentjes, …). De tijden zijn ook anders. Ik heb er wel eens discussies met mijn vader over gehad. Hij vond het belangrijk om eerst een eigen huis te hebben en dan pas te gaan reizen. Wij hadden zoiets van: eerst een stuk van de wereld zien en dan misschien een huis kopen. Wij vonden dat eigen huis toen niet zo belangrijk. Ervaringen opdoen, dát vonden wij belangrijk.
Dat eigen huis is er ook pas gekomen toen we al een stukje van de wereld gezien hadden. Een zeer bescheiden huis – een renovatieprojectje uit 1937 dat we mondjesmaat hebben aangepakt – waarvan we wisten dat we het gemakkelijk met één loon konden afbetalen (*) zodat er nog genoeg over bleef om te sparen (niet alleen voor later, maar ook om onze kinderen te helpen … het is er met de paplepel ingegoten!) en om onze levensstijl niet al te veel te moeten aanpassen. Helaas heeft mijn vader dat nooit geweten want hij was toen al overleden. Daar heb ik wel spijt van gehad. Hoewel hij mij op zijn sterfbed gezegd heeft dat we gelijk hadden om te genieten van het leven want niet iedereen krijgt een ‘later’. Ook hij niet.
Zoals ik ook al schreef in een reactie op Tiny haar blog: ik kan geen 500 euro uitgeven aan een sacoche of kleding met een merknaam of een smartphone, maar tien of twintig keer zoveel voor een mooie reis vind ik geen probleem. Het is maar waar je prioriteiten liggen.
(*) En dat was nodig want een maand nadat we de compromis getekend hadden verloor ik mijn job en viel ik terug op een werkeloosheidsuitkering!
myriamsditjesendatjes.com 
“Het is maar waar je prioriteiten liggen.” Deze zin vat heel je log samen. Dat is iets wat soms moeilijk aan de man te brengen is. We kunnen niet alles permiteren in dit korte leven. We moeten keuzes maken. Jammer genoeg komen heel wat gezinnen in de problemen door geen prioriteiten te stellen of de verkeerde.
Jouw achtergrond doet me een beetje aan die van mij denken. Arbeidersgezin met één verdiener, maar ik was en ben wel enig kind. Mijn ouders zijn ook gelukkig geweest en ik had niets tekort.
LikeGeliked door 1 persoon
Ja, die prioriteiten zijn soms moeilijk aan de man te brengen. Ik heb ook dikwijls het gevoel gehad dat ik mij moest verantwoorden om het feit hoe wij leefden.
LikeGeliked door 1 persoon
Ik zeg altijd : als je geen schulden hebt moet je aan niemand verantwoording afleggen. Ieder in zijn kot zeg ik ook.
LikeGeliked door 1 persoon
Sparen was de tijdsgeest van mensen geboren in de oorlog. Genieten stond veel minder in hun woordenboek. Vroeger was er vooral plicht en de gangbare weg volgen.
Boeiend om te ontdekken hoe tijden veranderen
LikeGeliked door 1 persoon
Mijn moeder was een genieter hoor. Dat hebben mijn zus en ik zeker van haar. Mijn vader was bij ons de zuinige. Die vond dat, na een wandeling, een tas koffie thuis even goed smaakte dan in een tearoom.
LikeGeliked door 1 persoon
En of er een groot verschil is tussen een tas koffie thuis of op een mooi terras!
LikeGeliked door 1 persoon
Dat weten wij wel hé. Wel, mijn moeder wist dat ook!
LikeGeliked door 1 persoon
Ik herken de mentaliteit uit mijn jeugd. We hadden niks tekort, maar we hadden verre van alles. Het was allemaal niet zo vanzelfsprekend. En wat waren we met weinig tevreden.
LikeGeliked door 1 persoon
Weet je Matroos, het was vrijwel overal hetzelfde. De kloof tussen arm en rijk (zal ik het maar noemen) is in mijn ogen nu veel groter. Ik ken kinderen die voor hun 18de verjaardag van papa en mama een dure sportwagen krijgen, én nog een reisje naar Ibiza erbovenop. Dat bedacht je toch niet toen wij jong waren. Er zaten in mijn klas ook meisjes met rijke ouders, maar die deden niet veel meer dan wij deden.
LikeGeliked door 1 persoon
Dat is zo. De dochter van de dokter en de zoon van de tandarts droegen net als ons oude slobbertruien en reden op een oude fiets – omdat ze erbij wilde horen. De omgekeerde wereld van wat we nu zien.
LikeGeliked door 1 persoon
Prachtig deze blog, doet mij denken aan mijn jeugd. Ook mijn ouders zijn getrouwd in 1953, ik ben de jongste van 7…misschien dat ik er ook eens over ga
Schrijven
LikeGeliked door 1 persoon
Zeven kinderen grootbrengen!!! Mijn ouders zouden er vijf gehad hebben mochten mijn twee zusjes niet overleden zijn bij de geboorte (mijn enige zus is een stuk van een drieling).
LikeGeliked door 1 persoon
Dat wat je schrijft, is heel herkenbaar. Vooral de zuinigheid. Het afdragen van kleding ed
LikeGeliked door 1 persoon
Vroeger was niet alles beter. Mijn moeder is veel van haar tanden verloren toen ze in de zwangerschap van mijn zus geen fruit en groenten konden kopen. Mijn ouders lagen ingevroren met het schip zonder inkomsten in de strenge winter van 1963 en overheidssteun bestond toen nog niet. Ik weet zeker dat mijn hergebruik van alles daarvan afkomstig is. Door met het ene zuinig om te springen kunnen we ons het andere veroorloven maar een big spender zal ik nooit worden.
LikeGeliked door 1 persoon
Zolang jij tevreden bent is het goed. Toch?
Mijn ouders hebben de oorlog meegemaakt, maar dat is niet de reden van hun zuinigheid. Zij hebben nooit honger gehad want zij waren van boerenafkomst en eten was er bij heb in overvloed tijdens de oorlog. Het is gewoon hoe het vroeger was.
LikeGeliked door 1 persoon
De oorlog hebben mijn ouders ook meegemaakt. Het schip van mijn opa en oma was tot zinken gebracht. Het gezin van mijn vader werd destijds geëvacueerd naar de Achterhoek maar de boeren wilde eerst alleen mijn vader die toen jong was en kon werken hebben. Mijn moeders vader zat in de politiek en werd gezocht. Diverse van haar broers waren ondergedoken. De rest werd geëvacueerd ook naar Brabant. Ze hebben het beide heel zwaar getroffen en ik weet zeker dat dat tot gierigheid heeft geleid en dat heeft mij zeer sterk beïnvloed. Ik weet niet hoe het komt maar je blog maakt een hoop los. Sorry als de reactie niet precies klopt met je blog. Het licht wel op.
LikeGeliked door 1 persoon
Het is niet mijn bedoeling met dit logje om jou verdriet te doen. Ik hoop dat je dat weet.
Mijn schoonvader heeft ook een hele heftige tijd gehad tijdens de oorlog. Is moeten gaan vluchten en weet ik wat nog allemaal terwijl er thuis een vrouw en twee kleine kindjes op eten zaten te wachten.
LikeLike
Wat goed dat het verleden tijd is ook voor hem. Bij mij zit er een soort gevoeligheid altijd al maar nu meer. Het ligt niet aan jou.
LikeGeliked door 1 persoon
Als je dyscalculie hebt, is het heel lastig om alles bij te houden, boekhouden, zelfs voor de huishouding, op papier hield ik altijd over toen ik ging samen wonen, irl? Klopte er geen zak van, en kwamen we al snel te kort. Sparen ja, ook dat is er ingegaan met de paplepel, maar dan voor als de wasmachine stuk gaat, of de stofzuiger, dus huishoudelijke apparatuur stond bij ons op 1 om voor te sparen, en als er een auto was of kwam, voor die auto, dat het direct gemaakt kon worden als er iets mee was.
Voor reizen dus zeker niet, dat was de extra extra luxe, op de caravan van mijn oom na, die mijn opa dan weer mee betaalde, en zo werd het een familie onderdak op 1 vaste plek en plaats, van midden jaren ’70 tot het jaar 1992. Dat waren de vakanties. Daarna toen mijn moeder een job kreeg en zelf verdiende, heeft ze eerst haar rijbewijs gehaald, want in Amsterdam was dat niet nodig, in Almere wel. Om daarna te zien of ze het leuk vond, dat auto rijden, en zo kwam onze eerste echte nieuwe auto ooit, en kwamen de auto vakanties richting Limburg, en alles binnen Nederland dus vooral… Ik wilde over de grens heen, maar dat was niet belangrijk of zo. Ik weet nu waarom, maar dat is een ander verhaal.
Prioriteiten voor een Westerling en een Oosterling zit ook verschil in trouwens. Van hier deze kant, heb ik net omschreven hoe ik dan opgegroeid ben om te sparen. In het Indische deel? Sparen? Ja, vast, maar dan wel om vrijwel wanneer het uitkomt direct uit te geven, en dan aan cabaret in dit geval en vooral ook eten en drinken staat op 1! Mijn Indische oma zat heel vaak in het theater dus na het eten en drinken waar heel veel geld naar toe ging. En ook, ging ze elk jaar even naar Tenerife, naar haar zus toe, maar dat was hooguit de vliegreis, want het logeren deed ze in de bungalow van mijn tante, 1x mocht ik mee.
X
LikeGeliked door 1 persoon
Dat cultuurverschil, dat vind ik interessant. Ook de vraag waarom mensen die weinig hebben het weinige geld dat ze verdienen gaan uitgeven aan drank en dergelijke. Ergens begrijp ik dat misschien wel.
LikeGeliked door 1 persoon
Oh nee, niet aan drank! Aan voedsel, dus goed vlees, kip, groenten, brood, meel, kruiden… Je moet monden kunnen voeden he? De buren, de vrienden van je kinderen, je eigen vrienden, collega’s alles moet mee kunnen eten 😉
LikeGeliked door 1 persoon
In Zuid-Afrika was dat wel zo. Vrijdagavond krijgen de arbeiders uit de sloppenwijken hun weekloon en dat gaat direct op aan drank en drugs. Gelukkig is dat bij de Indische gemeenschap wel anders dan.
LikeGeliked door 1 persoon
Ja heeeeeel anders, ook op fruit bijvoorbeeld, stel je voor, in de jaren ’70 een mango kopen… dat kon je echt niet vinden in de supermarkt, alleen in de toko… en dat kostte toe heel veel, toch kreeg ik het altijd al. 😉 En vele andere zaken. Voeding dus 😀 Dranken, werden ook zelf gemaakt, maar dan hebben we het over rozenlimonade, stroop soesoe, tjendol… koffie en thee. 😀
LikeGeliked door 1 persoon
Inderdaad, een mango of een ananas, dat kenden wij helemaal niet toen ik jong was.
LikeGeliked door 1 persoon
En nog zoveel meer, en ik weet niet beter of ik kreeg het al. Om pas later te ontdekken dat het niet zo gewoon was, en ik ervoor naar de Toko moest. 😉
LikeLike
Zaaien naar de zak is ons vooral geleerd en ik vind dat zeer waardevol. Enkel lenen voor een huis ook. Mocht er nu niet zo lichtzinnig omgesprongen worden met consumenten krediet, er zou stukken minder miserie zijn.
LikeGeliked door 1 persoon
Zaaien naar de zak, dat klopt. En dat lukt ook weet ik van de tijd dat ik een werkeloosheidsuitkering kreeg in plaats van een volledig loon.
LikeLike
Mooi logje, met heel wat gelijkenissen uit mijn eigen financiële roots. Vader ook ongeschoold, moeder ook winkeltje begonnen (dat ze kort nadien moest sluiten om medische redenen). Mooi als kinderen lessen trekken of leren uit de financiën van hun ouders.
In mijn job als bankier heb ik heel veel ‘generatiearmoede’ gezien. Verhalen die ik niet mag/kan vertellen, maar die me wel sterken in de overtuiging dat we het bijlange zo slecht niet hebben gehad.
LikeGeliked door 1 persoon
Wij hebben het zelfs heel goed gehad. Ik heb niet anders dan goede herinneringen aan mijn jeugd. Ik mocht op mijn twaalfde zelfs mijn eigen school kiezen, ook al was dat een kakschool in Antwerpen waar mijn vader in feite helemaal niet mee akkoord was (de stad = het gevaar). Maar mijn moeder vond dat ik die kans moest krijgen. Toen heb ik bij vriendinnetjes wel gezien hoe het is om in luxe te leven. Misschien is daar het zaadje geplant dat ik later ook wel wat meer luxe wou.
LikeGeliked door 1 persoon
Prinsess?? Toen de duurste winkel in heel Antwerpen…
LikeGeliked door 1 persoon
Klopt. Mijn moeder hield van kwaliteit. Liever één degelijk stuk uit een mooie winkel dan meerdere stukken van een ‘mindere’ winkel. Al vonden wij dat op ons twaalfde niet meer tof hoor. Veel te klassiek!
LikeLike
Echt heel klassiek! Ook mijn mama en tantes kochten daar, ze hebben ook echt lang bestaan.
LikeGeliked door 1 persoon
Nog steeds. Een winkel in de Lange Gasthuisstraat en een in Knokke.
LikeLike
Echt? Ik heb heel lang in de Lange gasthuisstr gewerkt, ben er nu een jaar of 15 weg. Ik wist niet dat ze naar daar verhuisd waren, grappig!
LikeGeliked door 1 persoon
Juist voorbij de Oudaan.
LikeGeliked door 1 persoon
Je hebt het mooi geschreven. Zuinigheid ken ik. Kreeg één nieuw zondags kleed in de zomer en één in de winter. Mijn broer 5 jaar jonger kon het niet afdragen 😂. De rest werd zelf gemaakt. Tot mijn 15 jaar, behalve stomme internaatskledij.
LikeGeliked door 1 persoon
Wij ook één stuk voor op zondag want in de week op school droegen wij een uniform.
LikeGeliked door 1 persoon
😀
LikeLike
Heel leuk, om zo een stukje van je verleden in te mogen zien, Myriam. Ik ben ook opgegroeid in een eenvoudig milieu, mijn vader had een zgn “bijbaantje” tijdschriften en krantjes bezorgen. Van die extra opbrengsten aten we dan wel garnalen en rosbief in het weekend en kwamen er, zodra het seizoen begonnen was, asperges op tafel. Die voorkeur voor culilanire genoegens heb ik voortgezet.
LikeGeliked door 1 persoon
Dat was bij ons totaal anders. Mijn moeder gaf helemaal niks om eten, kon ook niet goed koken.
LikeLike
Ach, wij waren thuis zo arm, dat ik 35 jaar was voor ik mijn 16de verjaardag kon vieren. 😉 Heden zijn mijn madam en ik overigens nog steeds geen grootverdieners, doch onze noden zijn gering. Niet wie weinig heeft, maar wie veel verlangt is arm, zeg ik dan maar.
Ik groeide trouwens in een gelijkaardige situatie op als die waarin jij opgroeide. Je hebt het treffend neergepend. Mooi logje!
LikeGeliked door 1 persoon
Dat eerste, dat geloof ik natuurlijk direct.
LikeGeliked door 1 persoon
Ik denk dat mijn ouders het ook niet heel breed hadden, maar mijn vader heeft altijd een goed betaalde baan gehad. Toen ik een jaar of tien was is mijn moeder ook gaan werken op beurzen en was dan 5x per jaar tien dagen van huis. Ik ben daardoor snel heel zelfstandig geworden. Maar ik kwam niets te kort. Ben ook niet veeleisend. Dat mijn ouders mij naar een (dure) privé school hebben gestuurd (Schoevers) ben ik ze nog altijd dankbaar. Daardoor heb ik altijd een goede baan gehad en een goed inkomen. Ik heb daar veel geluk in gehad. De juiste mensen ontmoet en altijd alles aangepakt. Overigens ben ik niet zo van het sparen. Zeker vroeger niet. Sinds ik Jan ken spaar ik wel en maak ik spaardoelen. Wij hebben geen kinderen dus we kunnen alles opmaken. Jan is veel behoudender met geld (Vlaming hè). Dat merk ik wel. Ik had altijd zoiets van, ach, ik heb een baan, dus ik red het wel. Wat ook zo was. Over anderhalve maand ben ik werkloos/ga ik met pensioen/ga ik rentenieren. Benieuwd hoe dat voelt….
LikeGeliked door 1 persoon
Ja, dat sparen is er bij ons ingebakken. Nu, eerlijk is eerlijk, als wij van ons pensioen zouden moeten leven dan zouden we niet ver komen want de bediendenpensioenen in België zijn niet om over naar huis te schrijven. Ik had ook een goed betaalde baan, maar heb altijd maar halftijds gewerkt. Omdat het kon. Ik heb bijgevolg ook maar een klein pensioen.
Om na je carrière nog comfortabel te kunnen leven en nog wat te kunnen reizen en dergelijke, kan je toch best wel wat geld apart hebben. Zo denken wij er toch over. En wij geven ook graag. Hebben ook onze zoon kunnen helpen toen hij en zijn vriendin hun huis kochten.
LikeGeliked door 1 persoon
Ik ben ook eerder spaarzaam en smijt zeker niet met geld, maar op reis hebben we het toch graag comfortabel en dat mag wel wat kosten 🙂
LikeLike
Ik zei het nog deze week tegen een vriendin toen we het hadden over ouderen die bakken geld hebben er geen blijf mee weten: je geeft toch beter eens iets meer uit als je nog volle bak in het leven staat denk ik? Natuurlijk met de juiste ingesteldheid hé. Ik zet ook in op belevenissen en minder op materiaal.
LikeGeliked door 1 persoon
Zo denken wij er ook over, al geven we zeker niet onze laatste cent uit. Zoals ik hierboven al ergens schreef: de bediendenpensioenen in België zijn niet van dien aard dat je daarvan ruim kan leven en nog wat leuke dingen doen. Vroeger was dat misschien minder belangrijk. Mensen van 65 waren oud. Dat is nu niet meer. 65-plussers staan nog vol in het leven en willen nog genieten.
LikeLike
Ik denk dat veel mensen die de oorlog hebben meegemaakt -zoals ook mijn ouders – wisten wat het betekende om altijd te moeten zorgen dat er eten op tafel kwam en dat de kinderen goed gekleed waren. Voor hun kinderen wilden ze in elk geval dat ze het beter zouden hebben dan zij het hadden. De oorlog heeft er bij hen goed ingehakt zoals ouders verloren in bombardementen en ook andere familieleden die door de oorlog gestorven zijn. Hun huis platgebombardeerd…. Hun kinderen moesten zeker studeren en een betere job ( =beter betaald ) hebben dan zij. Hun leven kan niet vergeleken worden met die van hun kinderen( ikzelf en mijn broer) die het op alle vlakken veel gemakkelijker hebben gehad. Ook het sociale leven is veel uitgebreider geworden met alle mogelijkheden die er ontstonden. Op reis gaan was vroeger een hele gebeurtenis en nu is het bijna niet normaal dat je niet jaarlijks op vakantie gaat , dicht of ver, goedkoop of luxueus. Luister maar na al het gezeur van niet naar het buitenland te kunnen op reis gaan.
Mijn ouders waren spaarzaam en deden er alles aan om een eigen woning te hebben. Die ingesteldheid hebben ze ook aan mij en mijn broer meegegeven en ik merk dat ook mijn drie kinderen het gedaan hebben. En als ouder is het een soort geruststelling dat ze zich genesteld hebben.
LikeGeliked door 1 persoon
Bij ons net hetzelfde. Daarom dat ik het spijtig vind dat mijn vader niet meer geweten heeft dat wij ons huis kochten. Dat had hem denk ik wel gerustgesteld.
LikeLike
Ik zie een enorm verschil tussen mijn moeder (die de oorlog meemaakte) en mijn schoonmoeder (10 jaar jonger) en hun manier van opvoeden, als het over hebben, krijgen, geven, eten enzovoort gaat. Een enorm verschil. Mijn moeder is veel zuiniger dan mijn schoonmoeder. Voor mijn moeder kan lang niet alles. Hoewel zij, eens de 40 gepasseerd, ook heel veel op reis geweest is, en op dat vlak behoorlijk wilde dingen gedaan heeft. Mijn schoonmoeder geraakte dan weer niet verder dan Salou. Maar als ik zie hoe mijn man echt soms geen benul heeft van simpele dingen om bijvoorbeeld energie te besparen, dan breekt mijn klomp soms écht wel. En volgens mij zijn dat echt wel de dingen die je als kind thuis leert.
LikeGeliked door 1 persoon
Ik weet niet of het echt met de oorlog te maken heeft. Mijn schoonouders hebben het heel moeilijk gehad in de oorlog. Ze waren al getrouwd en hadden twee kleine kinderen en heel dikwijls geen eten. Mijn ouders hadden aan eten geen gebrek (boerderij). En toch konden mijn schoonouders veel gemakkelijker geld uitgeven dan mijn ouders. En dat terwijl mijn schoonvader kostwinnaar was en ze in totaal vijf kinderen hebben grootgebracht, dus een echte vetpot zal dat niet geweest zijn. Zij vonden het ook niet erg dat ze nauwelijks spaargeld hadden. Dat was bij ons thuis totaal anders. Sparen, sparen, sparen … We hebben het zo dikwijls gezegd: je kan ze niet meenemen als je doodgaat!
LikeGeliked door 1 persoon
Goh, mijn ouders waren ook zuinig toen wij klein waren. Mijn moeder maakte ook vaak kleren voor ons. Ik herinner me een broek in rosse tweed die ik niet kon aanhouden van de jeuk. Ze heeft hem uiteindelijk gevoerd. Mijn ouders waren geen dure merkmensen. Een communiekleedje van de C&A, en blij dat ik was, dat kleedje zat in een mooie witte doos, ik was fier als een gieter. Eens mijn moeder haar zaak is begonnen, zijn ze veel welstellender geworden. Deden heel veel reizen, voor de zaak , maar ook voor het plezier. De laatste jaren met mijn pa en zonder mijn pa, deden ze alleen nog cruises en daar was mijn moeder madam in sjieke kleren, terwijl ze er thuis als een sloor bijliep, heel raar. Maar een plak ham die nog in de frigo lag moest opgegeten worden, al was ze al een beetje opgedroogd. Zelf ben ik ook heel zuinig moeten zijn. Wij konden in het begin niet op reis en zo. We kwamen met moeite rond met het restaurant. Maar nu kan ik mij dankzij euh, de spaarzaamheid van mijn ouders toch wat meer veroorloven. Met mijn ziekenkasgeld zou ik niet op reis moeten gaan. Ik heb toch op dat vlak een beetje geluk gehad.
LikeLike
Dankzij de spaarzaamheid van onze ouders hebben wij een mooi leven, dat is toch erg eigenlijk hé.
LikeLike
Idd, dooralle tegenslagen in mijn leven heb ik zelf nooit kunnen sparen. En daarom deel ik ook met mijn kids. Ze moeten niet meemaken wat ik heb meegemaakt.
LikeGeliked door 1 persoon
Dat doen wij ook. Ze kunnen het nu zo goed gebruiken.
LikeLike
En wij leven goed, comfortabel zonder grote luxe. Ik heb geen dure handtassen nodig, mijn kinderen kunnen het beter gebruiken .In de outlet zou ik wel eens een handtas kopen als de prijs redelijk is. Maar ik heb maar 1 handtas die boven de 100 euro kost en dat was dan echt een coud de foudre. Ikben drie keer terug naar die winkel geweest, nog eens kijken, terug buiten, nadenken……..
LikeGeliked door 1 persoon
Dat van dat salon herken ik helemaal van mijn schoonmoeder. Ze bleef dat maar uitstellen en tegelijkertijd er naar hunkeren. Tot ik me eens zogezegd kwaad maakte. “Moe, koop dat nu. Al hebt ge er maar één dag plezier van, die dag pakt niemand je nog af” Ze deed het. En ik kreeg ambras met mijn schoonzus … Maar ons moe heeft er gelukkig nog ruim 20 jaar plezier van gehad.
LikeGeliked door 1 persoon
Hier ook… eerst sparen en dan kopen waardoor we het financieel goed hebben. We kennen er genoeg die omgekeerd leven waardoor grote kosten voor grote problemen zorgen… zo zou ik niet kunnen leven.
LikeGeliked door 1 persoon
Nee, ik zou ook niet kunnen leven met een lening hier, een lening daar. Ik ken er ook die dat wel kunnen.
LikeLike
Prioriteiten inderdaad… Hier ook een huis gekocht met nog genoeg spaargeld op de bank met het idee, als één van onze lonen wegvalt, moeten we de lening nog zeker een half jaar kunnen afbetalen van één loon plus eventueel spaargeld! En reizen zal bij mij altijd op nummer 1 staan (na de basics zoals eten en gas enzo he), hoewel het voorbije jaar dat geld naar onze tuin is gegaan.
Wat grappig trouwens… Mijn papa was ook laborant bij Agfa! Maar een generatie later dus, want hij begon daar in de jaren ’80 te werken.
LikeGeliked door 1 persoon
Ha, grappig inderdaad! Mijn vader heeft er gewerkt tot aan zijn pensioen in 1982.
Bij ons staat ook reizen op één, maar dat zal je al weer door hebben. Ons vakantiebudget van vorig jaar hebben we besteed aan de verbetering van ons huis. Daar heb ik ook geen spijt van, maar de ‘reisoze’ tijden moeten toch niet te lang meer duren.
LikeGeliked door 1 persoon
Ik ben alvast keihard aan het aftellen naar ons allereerste weekendje weg in (tegen dan) bijna een jaar!
LikeGeliked door 1 persoon
Wij gaan morgen voor een week naar zee. Fietsen mee en uitwaaien!
LikeGeliked door 1 persoon