Over mijn einde

In navolging van Satur9’s World en Vief: over mijn einde. 

Ik heb over mijn einde al een en ander op papier staan voor mijn naasten, en ik heb een LEIF-kaart waarop mijn wettelijke wilsverklaringen zijn opgelijst. Verder laat ik om de vijf jaar mijn ‘wilsverklaring euthanasie‘ verlengen bij de gemeente. Deze laatste stelt niet veel voor, maar meer kan/mag voorlopig niet.

1. Wil je begraven worden of gecremeerd?
Ik wil gecremeerd worden.

2. Als je kiest om begraven te worden, hoe ziet je kist eruit? Als je kiest om gecremeerd te worden, waar mag je as naartoe?
Het liefst zou ik worden uitgestrooid zodat ik niemand meer tot last ben na mijn dood. (*)

3. Welk liedje mogen ze afspelen op je begrafenis?
De mooie muziek van Ennio Morricone. La Califfa en Si muore d’amore bijvoorbeeld.

4. Wil je een herdenking in een kerk of in een andere setting?
In de aula in mijn grootouderlijk huis (daar zit nu een begrafenisondernemer), in heel beperkte kring (naaste familie en enkele vrienden). (*)

5. Wat wil je dat ze over je zeggen tijdens de herdenking?
Dat ze mij graag gezien hebben misschien, ondanks de fouten die ik gemaakt heb? Die emotionele teksten, ik kan er zelf altijd zo slecht tegen. Als ik van zo’n begrafenis terugkeer is heel mijn dag om zeep. Dat wil ik mijn naasten eigenlijk niet aandoen. (*)

6. Wat zou je zelf willen zeggen, mocht je kunnen?
Geniet van het leven zoals ik het ook altijd heb gedaan. En wacht niet tot het te laat is.

7. Heb je een testament?
Nee.

8. Mocht je een gedenksteen willen plaatsen, wat mocht er dan opstaan?
Geen gedenksteen, want ik word uitgestrooid.

9. Hoe ziet de koffietafel eruit?
Een koffietafel is eigenlijk niet meer van deze tijd. Vroeger moesten de mensen van ver komen, te voet of met de fiets, en kregen ze nog iets te eten voor ze weer de lange reis naar huis aanvatten. Geen koffietafel dus. Misschien een drink bij ons thuis met een hapje, om het leven te vieren.

10. Ben je bang voor de dood?
Niet voor de dood op zich. Wel bang om af te takelen en af te zien. Of om zover onder de medicatie te zitten dat je er zelf niet meer ‘bij’ bent maar dat je naasten het moeten aanzien.
De gedachte dat ik de mensen die ik graag zie dan zal moeten achterlaten, dat is veel en veel erger dan de gedachte aan de dood op zich.

(*) Ik kan hier wel opschrijven hoe IK het wil, maar uiteindelijk ben ik er niet meer als het zover is en moeten mijn naasten er wel mee verder. Dus als zij zich beter voelen met een begrafenis met veel pracht en praal (doen ze toch niet), dan moeten ze dat zeker doen. Alleen die kerk wil ik niet, en dat staat op papier.

Auteur: MyriamC

vrouw / moeder / oma / levensgenieter / wereldreiziger / #foreveronvacation Mijn motto: YOLO!

26 gedachten over “Over mijn einde”

  1. Je er ook aan gewaagd, Myriam? De vragen lopen als een schrijvende ketting doorheen blogland vandaag. Het geeft verbondenheid, ondanks het – in mijn ogen toch- lugubere thema.
    In 6 en 9 kan ik me heel goed terug vinden.

    Geliked door 1 persoon

  2. Je schrijft de antwoorden die ik eigenlijk van je had verwacht.
    We hadden het al over die (10). Ook voor mij een bijzonder moeilijk thema. De aftakeling is ingezet, maar het punt waarop het ‘mag stoppen’ is nog niet bereikt. Er heerst echt angst voor de dag dat het zover komt, één van de grote redenen waarom ikzelf dit lijstje niet afwerk.

    Geliked door 1 persoon

  3. Helemaal Myriam hoe jij je lijstje hebt ingevuld. IK maakte ook mijn lijstje maar vergat er nog bij te zetten dat ik een donorcodicil heb en dat ze alles mogen gebruiken die nog goed is. Wie mijn tong krijgt zal gezegend zijn, haha, . Maar hopelijk kunnen we er allemaal eens om lachen maar leven we nog lang en gelukkig ! We hebben beiden nog zoveel plannen, nietwaar!

    Geliked door 1 persoon

    1. Ja, ik wil ook nog niet gaan. Ik wil terug gezond worden én blijven. En als dat niet lukt, dan hoeft het ook niet meer te lang te duren. Geen lange lijdensweg zoals bij mijn vader.

      Like

  4. Ik herinner me nog zo goed, toen ik besefte dat er een gezwel in mijn borst zat. De ochtend voor ik naar de dokter ging, heb ik hier keihard zitten huilen, Lili was nog geen 7 maanden, en dat ik haar niet zou zien opgroeien, dat vond ik verschrikkelijk. Op dat moment is de doodsangst verdwenen. Maar niet het verdriet om wat ik allemaal zou moeten missen.

    Geliked door 1 persoon

  5. wij hebben ook leif maar sinds dit jaar moet je het om de 5 jaar niet hernieuwen. Wij willen beiden geen kosten doen voor een uitvaart. Geen doodsbrieven. Alles met mail. geen uitvaartdienst maar thuis met een hapje en drankje en mooie muziek alleen voor de kinderen en familie. Ook geen uitstrooien op een weide want dat kost geld. Ik heb navraag gedaan en op dit moment zin wij er met 2800 er vanaf.. Ik heb onze kinderen al gezegd wat ze moeten doen , maar als als ze voor de laatste van ons die sterft het anders willen doen is het ook goed. Maar ik denk dat ze er hetzelfde over denken. Wij hebben ook geen grote huwelijksfeesten gedaan. Gewoon in onze gewone klederen met de getuigen naar het gemeentehuis en daarna met de kinderen erbij bij de Chinees gaan eten.

    Geliked door 1 persoon

    1. LEIF moet je niet hernieuwen. Het is de wilsverklaring die geregistreerd is bij de gemeente die maar 5 jaar geldig is. Maar die is alleen geldig in geval van onomkeerbaar coma. Euthanasie bij dementie of psychisch lijden bv. daarvoor zullen we moeten wachten tot Wim Distelmans de politiekers overtuigd krijgt.

      Like

  6. Myriam die registratie bij de gemeente moet sinds dit jaar niet hernieuwd worden tenzij jij een andere beslissing wilt

    Geliked door 1 persoon

  7. https://www.rws.be/web/levenseinde/wilsverklaring
    (*) De wilsverklaringen opgesteld of hernieuwd onder de wet van 2002 verloren na 5 jaar hun geldigheid en dienden dus opnieuw bij de gemeente te worden geregistreerd. Voortaan gelden de wilsverklaringen opgesteld of hernieuwd na 2 april 2020 (datum waarop de wetswijziging van kracht is geworden) voor onbepaalde duur.

    Geliked door 1 persoon

  8. wij ook in november want toen moest het nog. Nu niet meer dus. Ben blij want het was wel een rompslomp

    Like

  9. Interessante lijst en mooie antwoorden.

    Ik weet wel dat we de ‘koffietafel’ heel erg gemist hebben toen mijn schoonvader overleed. Een uitvaart met 30 mensen is al bizar, maar dan na de begraafplaats allemaal naar huis is zo mogelijk nog raarder/naarder.

    Geliked door 1 persoon

    1. Ik hou niet van grote bijeenkomsten en vind 30 mensen al heel wat. Doe mij maar klein en intiem. Maar ik ben het met je eens dat het niet fijn is dat je na de begraafplaats niet nog waat kan napraten, eventueel met een hapje en een drankje. Het is toch een manier om iets af te sluiten.

      Like

Reacties zijn gesloten.