Ons eerste weekend weg na mijn operatie is een feit. Onze huwelijksverjaardag, het mooie weer … dan gaan wij niet thuis blijven.
We hadden het weekend vrijdag al in stijl ingezet met een uitgebreide lunch bij Vista in Willemstad. In Nederland wordt er wat losser omgegaan met het hele corona gedoe én we hadden al een paar keer eerder voortreffelijk gegeten bij Vista.
Een heel ontspannen lunch dus, op het mooie terras aan het water met uitzicht over het Hollands Diep en de jachthaven van Willemstad.
Lunch bij Vista
Ik heb dan ook meteen maar een kamer geboekt bij Van der Valk in Middelburg. Dat wij van Zeeland houden is geen geheim en vanuit Middelburg kunnen we gemakkelijk alle kanten uit. We hebben de fietsen bij, want ik mag ‘op ’t gemakske‘ wat fietsen met mijn trombosebeen.
Vandaag vierenveertig jaar geleden zijn manlief en ik getrouwd. Dat zijn maar liefst 1.388.530.800 seconden (ja, Satur9, je bent geklopt 😉). We waren allebei 22. We zijn nooit officieel verloofd geweest, al is hij wel een jaar voor we trouwden netjes aan mijn ouders gaan zeggen dat we gingen trouwen en heb ik toen ook de traditionele verlovingsring gekregen. We woonden nog allebei thuis toen we trouwden, heel normaal in de jaren ’70.
Manlief (mét haar!) en ik, 11 september 1976
Was onze trouwdag een fijne dag? Als ik erop terugkijk vind ik dat het vooral een veel te drukke dag was. Hij was ook niet helemaal door onszelf geregisseerd. Het begon al met de kerkelijke plechtigheid. Mijn vader zong in het kerkkoor en dat koor moest en zou zingen tijdens de mis. Wij hadden het liever iets moderner gehad, maar voor de lieve vrede … Mijn ouders hadden een winkel en daarom moest er tussen de uitgebreide lunch met ouders, broers en zussen, meters en peters, de fotosessie en het diner met dansfeest voor verdere familie en vrienden nog een receptie ingepast worden voor klanten en leveranciers. Eigenlijk was het een dag van rush rush rush. Gelukkig heb je daar weinig last van als je jong bent. Ik zou het nu zó anders doen, maar aangezien mijn ouders het feest betaalden hadden zij uiteraard ook wat in de pap te brokken.
Na die vermoeiende dag hebben we nog een paar uurtjes onze ogen dichtgedaan – met ons twee in mijn eenpersoonsbed – en zijn we de dag nadien onmiddellijk op huwelijksreis vertrokken naar Mallorca.
Onze trouwringen hebben we niet heel lang gedragen. Manlief mocht de zijne niet dragen op het werk vanwege de veiligheid en de mijne werd al na een paar jaar te klein.
We hadden altijd gezegd: als we op pensioen gaan, dan kopen we nieuwe trouwringen. We zijn ondertussen vier jaar op pensioen maar het idee van nieuwe trouwringen verdween ergens onderin een kast.
Met mijn ziek zijn werd het idee terug bovengehaald en hebben we direct de koe bij de horens gevat en nieuwe ringen uitgekozen als symbool van een nieuw begin. We hebben ze vandaag aan elkaars vinger geschoven tijdens een uitgebreide lunch bij Vista in Willemstad. Een bijzonder moment.
Vandaag het volgende deel van mijn 30-week song challenge, afgekeken bij Satur9’s World. Music Maestro Please.
A song that breaks your heart
The way we were van Barbara Streisand. De titel zegt genoeg.
Memories light the corners of my mind Misty water-colored memories of the way we were Scattered pictures of the smiles we left behind Smiles we gave to one another for the way we were
Toen wij naar hier verhuisd zijn, 26 jaar geleden, haalden wij twee poezen in huis. Dieren in huis, het heeft wel iets. En ook voor onze zoon was het goed. Hij kon er toch min of meer zijn gevoelens bij kwijt. Maar je moet er ook van alles voor opgeven. Je moet er tenminste goed voor zorgen.
Aangezien wij nogal eens weg waren, was het wel gemakkelijk dat onze zoon nog thuis woonde, en mijn moeder drie huizen verderop. Zij zorgden voor de poezen als wij er niet waren.
Helaas hebben wij beide poezen na 16 en 17 jaar moeten laten inslapen. Onze zoon had inmiddels een vaste vriendin, die zou niet lang meer thuis blijven wonen. En mijn moeder werd er ook niet jonger op. Daarom besloten we om geen huisdieren meer te ‘nemen’.
We misten dat wel, de aanhankelijkheid van onze poezen. En ook de eigenzinnigheid. Altijd als we een rosse poes zien, kijken we naar elkaar en zeggen ‘onze Zino’ of ‘ons Mop’, al naargelang de tekening van de vacht.
Sinds enige tijd hebben we nieuwe buren. Met twee poezen! Eén lapjeskat en een klein formaat effen grijze. Geen Britse korthaar, want ze heeft een smal kopje. De grijze poes kijkt nog heel erg de kat uit de boom, maar de lapjeskat is hier al helemaal thuis. Ze loopt hier binnen en buiten alsof het haar eigen domein is. Kijk haar liggen op de mat half onder de salontafel!
En ook dit heeft wel iets. Het is zoals een kleinkind: wel de lusten, niet de lasten. 😉
Ik heb gisteren mijn avond in een box op de spoed doorgebracht. Hoe dat zo kwam?
Ik had al een paar dagen last van pijn in mijn rechterbeen bij het stappen. Ik dacht dat het een spier was die wat moeilijk deed omdat ik terug ‘in gang’ geschoten was. Tot ik gisteravond mijn schoenen uitdeed en zag dat mijn rechtervoet en been dik gezwollen was en warm aanvoelde. Dr. Google leerde mij dat het wel eens een trombose zou kunnen zijn. Juist ja, wat mijn vader ook zo dikwijls had.
De huisarts vond dat ik maar direct naar spoed moest gaan want er moest een echo van worden genomen. Ondertussen was het al 22 uur en het zou mij verwonderen dat er op dit uur nog iemand op medische beeldvorming aanwezig was.
De dokter kwam en keek, en voelde ; de verpleegster nam bloed af. Veel buisjes bloed, waarvan ik pas om middernacht de resultaten had. De resultaten wijzen op een klonter(tje) in een ader.
Na een prik met een bloedverdunner mocht ik naar huis maar ik moest vandaag terug komen voor een echo en een doppler test.
Zo gezegd, zo gedaan.
Resultaat: acute diep veneuze trombose. Een klonter dus, en hij zit in mijn knieholte. Gevolg: steunkousen (tot in de lies) en pillen. Om te beginnen al minstens voor drie maanden in het geval dit een gevolg is van mijn operatie. Dat zal moeten blijken uit de controles. In het slechtste geval heb ik die steunkousen voor de rest van mijn leven aan mijn been (letterlijk en figuurlijk). Bah, bah, bah.
Ik heb nu onderhand mijn portie wel gehad en genoeg ziekenhuizen van binnen gezien. Ik hoop echt dat dit het laatste was.
Vandaag het volgende deel van mijn 30-week song challenge, afgekeken bij Satur9’s World. Music Maestro Please.
A song that makes you want to fall in love
Ik heb totaal niet meer de behoefte om nog eens verliefd te worden. Ik ben al vierenveertig jaar getrouwd met mijn droomman. Dat wil natuurlijk niet zeggen dat ik niet voor een passend nummer kan kiezen. Weer eentje uit de oude doos. Het wordt Michel Polnareff’s Love me please love me, een favoriet uit mijn collectie Franse chansons. Luister naar de klanken van de piano, van de violen én naar de stem van een van mijn vroegste jeugdidolen.
De eerste schooldag. De meeste kinderen kijken er reikhalzend naar uit. Terug bij de vriendjes na een vakantie waar geen eind aan leek te komen, zeker in dit Covid-jaar.
Ook voor onze Kleine Man is het vandaag de eerste schooldag. De allereerste schooldag zelfs. Spannend, zowel voor hemzelf, voor zijn ouders als voor de grootouders. Hij is wel een crèche-kindje, dus gewend om overdag op de ‘Bambischool’ te zijn, maar nu is het voor echt.
Gewapend met een knalgele rugzak met daarin een brooddoosje, een fruitdoosje, een drankje en een koek, loodsten zoon en schoondochter hem vanmorgen de hoge schoolpoort door, die grote speelplaats met heel veel kinderen op. Hij lijkt stoer, maar heeft een heel klein en gevoelig hartje. Dat er door alle partijen gehuild werd lijkt me dan ook maar normaal. Zelfs ik pinkte thuis een traantje weg.
Ik vind hem nog zo klein (fysiek is hij met zijn 93 cm ook niet groot), ook al is hij ondertussen al bijna drie. Hij is eraan toe, hij was er al aan toe met Pinksteren maar het zomerklasje hield toen de deuren dicht.
myriamsditjesendatjes.com 