Logje geschreven ergens in juni, vóór mijn ziekte.
Een wanhopige mama in de fietsenwinkel gisteren. Ze kwam samen met haar puberzoon een fiets kopen voor de zoon. Althans, dat was de bedoeling. Aan haar vertwijfelde blik zag ik dat het niet de eerste fietsenzaak was die ze aandeden.
Zoonlief wou een zwarte fiets die hij meteen kon meenemen. Het mocht gerust een model van vorig jaar zijn, als het maar een zwarte was. Dat verlangen werd al heel snel de kop in gedrukt. ‘Wat hier staat is alles wat ik je kan aanbieden in jouw maat, maar een zwarte heb ik niet’, zei de fietsenman. ‘Ik kan een fiets voor je bestellen, maar die kan ik pas in oktober leveren en reken niet te veel op een zwarte want die zitten niet in het assortiment dit seizoen. Een matte donkergrijze, is dat iets?’ vroeg de fietsenmaker en hij wees op een hippe donkergrijze fiets. ‘Ja maar, daar staat tekst op en ik wil geen tekst op mijn fiets’, zei de puber. Met ‘tekst’ bedoelde hij de naam van de fabrikant die standaard op een fietskader staat. Mama probeerde nog even ‘Ja, dat is echt een mooie fiets Daan (was het ook effectief). En hij is bijna zwart, vind je die niet goed dan?’. Neen, Daan vond het niet goed en begaf zich al naar de uitgang. Zonder fiets liepen ze de winkel weer uit. Op naar de volgende winkel waarschijnlijk.
Ik herinner het me nog zo goed van de tijd dat mijn zoon een puber was. Als die iets in zijn hoofd had, had hij het ook nergens anders. Winkelen met hem was echt hell. Ik begon er altijd aan met heel veel geduld, maar als je dan zo’n onwillig kind bij hebt verandert het geduld al snel in irritatie. Heel dikwijls kwamen we dan ook met niks naar huis.
Blij dat ik daar vanaf ben!
myriamsditjesendatjes.com 
Hahaha… zo herkenbaar! Zwijg er mij van, mijn dochter was ook zo tijdens haar puberteit. Gelukkig dat daar nu niets meer van te merken is, maar toen hield ik toch even mijn hart vast bij zoveel dwarsheid en onwil.
LikeGeliked door 1 persoon
Dwaasheid en onwil … je zegt het!
Mijn zoon is nog een moeilijke hoor. Een donkerblauwe pull die net iets te donker of te licht is, enz. Maar ik moet er gelukkig niet meer mee dealen (en zijn vriendin is van dezelfde soort).
LikeGeliked door 1 persoon
Ik ben ooit eens in een kleerwinkel door mijn oudste heel luid terechtgewezen toen ik een opmerking maakte over haar keuze. Want ik was ouderwets, ik kende er niets van en ik moest me niet moeien. Dat ze er op dat moment de meest truttige (poppemiekestijl) kledij uitkoos wilde ze niet geweten hebben. En ze werd al zo gepest op school…
Wat de fietskeuze betreft: ik wou toen ik mijn e-bike kocht een ‘blekkerskleurtje’ en was bereid om daar wat langer op te wachten. Drie jaar later is het kleur helemaal in.
LikeGeliked door 1 persoon
Mijn zoon was acht (of negen) en had een nieuwe winterjas nodig. Eenmaal in de winkel ging hij direct naar één bepaalde jas en hij wou zelfs geen andere meer passen. Gelukkig was de jas er in zijn maat, ik weet niet wat het anders zou geweest zijn!
LikeGeliked door 1 persoon
Ik herinner me een bezoek aan een kledingwinkel waarbij mijn oudste hele rekken jeansbroeken doorkeek. Er mocht geen wassing opzitten (voorgebleekte kreukels), het moest een bepaalde kleur blauw zijn en de stiksels moesten gelig zijn en niet oranje. Oh ja en dan nog in de juiste maat en passend in zijn kleding budget dat steevast al was aangetast doordat hij zijn kleedgeld aan andere zaken besteed had. Ik vond het een sport om hem te helpen. Af en toe was ik ook de wanhoop nabij hoor, maar een geslaagde koop hield hem als puber overeind tussen alle anderen. Dat dat hem maakte wie hij was. Ik begreep dat goed. Het is geen dwarsliggen maar het gaat om de eigen identiteit.
LikeGeliked door 1 persoon
OK, dat is ook zo maar als je na winkel nummer zeven nog niet gevonden hebt wat er in je hoofd zit (dingen die ook dan net geen mode waren en dus sowieso onvindbaar), wat moet je dan?
Net zoals die jongen die een zwarte fiets wil net nu zwarte fietsen blijkbaar uit de mode zijn. Hij zal toch zijn kop moeten buigen of hij geraakt niet op school.
LikeLike
Ik was van het type die dan vroeg als iets onvindbaar was om te vragen hoe hij het ging oplossen. Mijn zoon had een tijd lang maar 1 broek en dat was nogal lastig. Hij kwam altijd tot een oplossing, maar ik moest die niet voor hem invullen.
LikeGeliked door 1 persoon
Ik ben nu een eenmaal een regelneef (regelnicht, bestaat dat?).
LikeGeliked door 1 persoon
Een nicht betekent hier homo. Ik ben ook een regelaar maar ik wist al snel dat dat bij mijn jongens niet ging werken.
LikeGeliked door 1 persoon
Mijn dochter heeft op die manier géén nieuwe schoenen gewild voor haar lentefeest.
Geen enkele schoen was goed genoeg, we hebben alle winkels in een straal van 30 km gedaan, wat toch wel veel is.
Resultaat : op haar lentefeest had ze oude, ja zelfs versleten schoenen aan.
Zelfs ik, die niet zo’n pietje Precies is, was gegeneerd.
LikeLike
Whahahahaha och ja, memories, ik ben ook blij dat ik ervan af ben, maar als ik eerlijk ben? Ik was als tiener ook best wel zo, iets in de kop, dan moet het ook zo, toen ongeduldig, nu meer geduldig, want het is eigenlijk nog steeds zo, maar dan heb ik het over een handtas bijv. ik heb er maar eentje, ik ben niet zo van de vele tassen etc, maar die ene moet wel aan alle eisen voldoen die ik zoek. Dat kan soms jaren duren, nu heb ik er eentje die dat doet en van echt leer dit keer, dus voorlopig kan ik nog zeker 10 jaar voort.
Mijn dochter, och die was nog erger… als ik iets kocht, was het altijd niet cool… als mijn moeder hetzelfde kocht, was het cool.. kortom als ik al iets kocht waar ze niet bij was, gaf ik het aan mijn moeder, en zij gaf het dan aan kleindochter dan was het het meest coole kledingstuk ever…
X
LikeGeliked door 2 people
Da’s mooi opgelost met het eerst door te geven aan oma!
LikeGeliked door 1 persoon
Ja, maar haar beeld is nog altijd dat ze vele dingen van oma heeft gehad ooit, terwijl mama dat gewoon had gekocht, hahaha Ze weet inmiddels wel beter hoor… zegt zelf OMG, echt waar? Ja, echt waar… 😉 Ze is nu een heel stuk minder kieskeurig gelukkig!
LikeGeliked door 1 persoon
Gelukkig heeft alles zijn tijd he Myriam. Ik denk dat ik een tweedehands fiets zou kopen en hem helemaal zwart spuiten, haha. Maar goed, ik ken de problematiek van het opvoeden ben ook blij dat ik die fase voorbij ben. En met pluskinderen is het nog zoveel moeilijker. Ik geniet nu echt van de rust van leven met zijn tweetjes en af en toe de kinderen uitnodigen als ik daar zin in heb. Ze zijn uiteraard altijd welkom, maar ik met uitnodigen bedoel ik dan voor een etentje.
LikeGeliked door 1 persoon
Wij genieten ook van het leven met ons twee. Voor alles is er een tijd hé. Ook altijd heel blij als de kinderen op bezoek komen, maar even blij om na een paar uren ons huis weer voor ons te hebben.
LikeGeliked door 1 persoon
Puberen … Het kan op een grappige manier, maar het kan ook anders. Eén zoon was zo erg, dat er voortdurend ruzie in huis was. Eerste werk toen hij – godzijdank! – het huis uit was: de binnendeuren vervangen, want daar hingen de spaanders af van het dichtgooien en er tegenaan te schoppen. De andere kon je ook tot wanhoop drijven, maar op een manier dat je achteraf tegen de vlakte ging van de slappe lach.
Van wie ze het hadden, weet ik niet, want noch mijn man, noch ik hadden zoiets vroeger moeten riskeren thuis.
LikeGeliked door 1 persoon
Onze zoon had ook zijn agressieve buien. Niet tegenin gaan en gewoon laten uitrazen. Nu weet ik dat, maar toen dacht ik dat met praten en redeneren alles op te lossen was.
LikeLike
Hatelijk, dit!
LikeGeliked door 1 persoon
Ook ervaringsdeskundige?
LikeLike
Lang geleden wel, ja!
LikeGeliked door 1 persoon
Mijn dochter is nooit een gemakkelijke geweest, maar als puber was ze heel grappig. Ze zei: “Mama, ik moet bij jou niet puberen hoor, ik doe dat bij papa wel”. Gescheiden ouders, weetjewel? En die dééd dat dan ook gewoon. Bij ons thuis gewoon een standaard puber met moeilijke buien en goestjes, bij papa hing ze het echt uit. Ze is er zelfs eens weggelopen. Ik vond dat dus de max, hoe ze dat kon.
Winkelscènes en problemen heb ik eigenlijk nooit voorgehad. Ik liet ze nogal snel hun plan trekken 🙂 En bij mijn zoon wist ik redelijk goed wat hij wel of niet wilde, waarbij hij nooit echt over details gevallen is. Gelukkig maar.
De moeilijkste van de hoop is in het begin van zijn puberteit bij zijn mama gaan wonen. Die mocht het oplossen 🙂
LikeGeliked door 1 persoon
Haha, daar kwam je goed mee weg dus!
LikeGeliked door 1 persoon
Jahaaaa, ik ben me ervan bewust dat ik best wel chance gehad heb met het gepuber hier in huis! Ik moet zeggen, ik ga wel graag om met pubers ook. Eigenlijk kan ik beter om met pubers dan met kleuters (wiens gedrag soms verbazend dicht bij elkaar ligt, haha)
LikeGeliked door 1 persoon
Heler dagen met pubers was mijn werk, mijn dag invulling, mijn verloning. Eigenlijk heb ik dat altijd graag gedaan. Zowel op school als thuis, soms een uitdaging, soms een fijn gevoel, maar altijd een evenwicht zoeken tussen hun keuze begrijpen en mezelf opdringen.
Ik denk dat ik ‘chance’ had op dat gebied met mijn kroost.
LikeGeliked door 1 persoon
Pubers van jezelf of van iemand anders lijkt me toch een groot verschil. En de ene pubert al wat harder dan de andere.
LikeLike
Uiteraard zijn er veel verschillen.
LikeLike
Mijn jongens waren geen moeilijke pubers, maar wisten wel goed wat ze wel/niet wilden
LikeGeliked door 1 persoon
Fijn om de reacties te lezen 🙂
Hier laat ik ze meestal doen tot ze iets zelf zagen of vragen. Anders moet ik hopeloos geduld hebben 😉
LikeGeliked door 1 persoon
Geduld… het is ook niet mijn sterkste kant. Ver van zelfs.
LikeLike
Haha mijn dochter sloot zichzelf op in haar kamer met de stereo keihard als ze haar goesting niet kreeg.Jaren later toen ik het aan mijn collega vertelde zei die van : had dan de zekering van die kamer dan afgezet!Nooit opgekomen toen🤔Nu zit ze zelf met een 16 jarige puber in huis …
LikeGeliked door 1 persoon
Ieder op zijn beurt is niks te veel!!
LikeLike