Vrijdag 31/7. Ik zweef tussen waken en slapen. Ik tel de minuten weg op de klok tegenover mijn bed. Eén over twee, drie over twee, tien over twee, half drie, vijf over half drie, … Ik voel nog altijd geen pijn, behalve aan de ‘ritssluiting’.
De chirurg of haar assistent komen iedere paar uren mijn mond inspecteren. Ik hoor altijd ‘het ziet er goed/mooi uit’. Mijn mondholte is een slagveld. Mijn mond is mijn mond niet meer. Het is één gezwollen massa met de ‘flap’ uit mijn arm als stugge bodem. Mijn tong plakt tegen mijn gehemelte. Blijven ademen, blijven slijmen wegslikken. Ik kan het.
Mijn lijf hangt vol met kabels en draden. Ik voel de voedingssonde in mijn neus, de trachea in mijn keel, de plassonde. Dag en nacht klinken er alarmen in mijn kamer. Slapen is er niet bij, 6 nachten op rij. Frustrerend dat ik niet kan spreken. Ik zal vele bladzijden vol schrijven de komende dagen.
Zaterdag 1 augustus. Meer van hetzelfde. Nu voel ik ook de zwelling aan de onderkant van mijn hoofd en mijn overgesneden keel waar de halsklieren zijn weggehaald.
Ik, emo-queen, heb nog geen traan gelaten. Tot ik hoor dat de verpleegkundige mijn man aan de lijn heeft. Dan vloeien de eerste stille tranen. Ze doet teken dat ze de telefoon aan mijn oor wil leggen maar ik weiger. Ik zou helemaal gebroken zijn moest ik nu zijn stem horen.
Iedereen vindt mij flink en sterk. In wezen ben ik een klein bang vogeltje.
Het begint me te dagen dat dit een heel zware strijd wordt. Zwaar? Het is gewoon de hel. En ik… ik vraag me af of ik er opnieuw aan zou beginnen, wetende wat ik nu weet. Eerlijk? Ik denk het niet. (*) Heel even fast forward: Ik kreeg te horen dat het maanden kan duren eer ik weer vast voedsel (boterham zonder korstjes met zacht beleg) zal kunnen eten. Wij, de bourgondiërs, die mateloos konden genieten van eten in goede restaurants… Of dat ooit terug komt? En dat is niet eens het belangrijkste. Het ongemak, de angst,… En wat als ik de 5 jaar niet haal, dan is heel deze hel voor niks geweest. Ik huil stille tranen en kijk naar een videootje van mijn kleinzoon in zijn zwembadje. ‘Ik kan zwemmen’, plons plons. Genieten kind, onbezorgd genieten. Doe het NU.
Zondag 2 augustus /maandag 3 augustus. De dagen kabbelen verder. Of is er een woord voor een nog tragere beweging dan ‘kabbelen’?
De verpleging komt melden dat alles goed gaat en dat ik straks naar medium care mag. Verandering van omgeving.
Dinsdag 4 augustus. Sinds gisteren op medium care. Er was eerder geen plaats. De chirurgen zijn massaal aan het opereren tegen de verwachte tweede corona golf want dan is het alle hens aan dek voor corona.
Ik MOET vandaag opzitten, ik MOET zelf drinken. En dat doe ik. Een kwartier in de zetel, pompaf. 5 lepeltjes water proberen over mijn tong (=dikke bobbel die tegen mijn gehemelte/keel plakt) naar mijn keel te transporteren. Ook dat doe ik al vraagt het enorm veel energie. Deze namiddag MOET ik een beetje yoghurt op dezelfde manier proberen binnen te krijgen. Hoe sneller ik kan eten, hoe sneller ik van de sondevoeding af ben. Het goede nieuws is dat ik al wat minder ‘bekabeld’ ben. Ik moet van alles van iedereen, zo in tegenstrijd met de vrije vogel die ik ben. Ik ben geen baas meer over MIJN lichaam. Bah, bah, bah.
Woensdag 5 augustus. Eindelijk ga ik mijn man zien. Om twee uur is het zover en zie ik hem in de gang voor de open deur van mijn bloedhete kamer staan. Hij komt binnen en ik zie aan zijn ogen dat hij heel erg schrikt. Ik had hem wel verwittigd, maar dan nog. Mijn man is een binnenvetter en zegt niet veel. Zoals altijd is hij heel lief. De vreugde van het samenzijn, zelfs onder deze omstandigheden, overwint. Ik weet gelukkig dat hij thuis goed opgevangen wordt. Mijn schoondochter zal hem wel aan het praten krijgen. Zij heeft tenslotte de jongere versie in huis.
(*) 9 op de 10 patiënten denkt hier blijkbaar zo kort na de operatie hetzelfde over. Het is ook niet een ingreep van niks!
— vervolg hier —
myriamsditjesendatjes.com 
Zou ik het wachtwoord mogen ontvangen, Myriam? Zie mijn mailtje.
Hartelijke groet en heel veel sterkte. 🌈🕊💛 MoJuffie
LikeLike
Zie geen mail. Waarschijnlijk in spam terecht gekomen en automatisch verwijderd na 24u. Stuur nog eens.
LikeLike
Nu kon ik dus wel inloggen….. zelfs het lezen van je verslag doet pijn. Bewonderenswaardig dat je toch doet wat je vooruit zal helpen op termijn. Hou vol, ooit zit je weer aan je dis op de manier die voor jullie goed is samen!
LikeGeliked door 1 persoon
Ik doe het want ik heb geen andere keuze.
LikeGeliked door 1 persoon
Het moet idd de hel voor je zijn Myriam! En toch , je doet het toch maar! Het ondergaan, het vechten, het proberen om kleine stapjes te maken! Je mag terecht trots zijn op jezelf. Maar ik begrijp je frustratie en je angsten. om de geneugten van het leven te moeten missen! Wie zou het er niet moeilijk mee hebben! Je krijgt van mij een bemoedigende virtuele knuffel en ik denk elke dag aan je en vraag me elke dag af hoe het met je zou zijn! Heel veel sterkte!
LikeGeliked door 1 persoon
Ik doe mijn best. Soms gaat het, soms niet. Jullie steun doet me heel veel. 😘
LikeLike
Wat ben jij een sterke vrouw respect!.. Wat een heftige operatie heb jij ondergaan.
LikeGeliked door 1 persoon
Och lief klein vogeltje toch.
Ik weet het, je voelt je niet sterk. Je ondergaat. Je vecht niet. Je doet gewoon wat je moet doen, je ondergaat. Je ondergaat het trage tikken van de klok. Je ondergaat alle ellende in je lijf. Je ondergaat het leven in het ziekenhuis. Je tijd is niet meer van jou, je hebt niet meer te beslissen. Je moet ondergaan. En dat voelt echt niet als vechten. Ik kreeg het daarvan, van dat gedoe over dat vechten.
Lief klein vogeltje: een dag met de keer. Niet te ver vooruit denken.
En je wordt goed omringd. Wat klinkt er veel liefde uit je woorden over jullie twee, en over je gezin.
Ik weet nog dat ik het allerhardst gehuild heb om Lili. Ik wilde haar wel groot zien worden hè, verdomme.
Denk maar aan dat kleine ventje. En laat je man en je zoon en je schoonzoon weten dat ze véél foto’s moeten sturen, en vooral veel filmpjes. Dat zijn de dingen waar je opnieuw en opnieuw naar kan kijken terwijl je even alles vergeet.
Courage hè, lief klein vogeltje.
Shit jong, ik dacht wel dat je daar airco ging hebben. Niet dus. (herinner ik me ook wel van mijn zus indertijd, warme zomerdagen in een hete ziekenhuiskamer)
LikeGeliked door 1 persoon
Ja Anne, ook dat. Ik wil die Kleine Man groot zien worden. Dat was eigenlijk het eerste waar ik aan dacht.
LikeGeliked door 1 persoon
Je verwoordt het zoals het is: ik onderga. Mijn leven is overgenomen. Maar ik ga het terug overnemen. Zodra ik hier weg ben neem ik de touwtjes weer in handen …
LikeLike
Dat dit maar snel over mag zijn. Ik leef met je mee. Je bent dapper, en tegelijk onderga je. Want een keuze is er niet. Je moet erdoor, voor jezelf, je man, je familie, voor de plannen die je binnen een paar maanden weer maakt. Hopelijk worden je dagen (en nachten!) snel beter. Veel courage.
LikeGeliked door 1 persoon
Dank je wel
LikeLike
Jeetje Myriam.. wat een traumatische ervaring. Ik zou willen dat ik de juiste woorden kon vinden.. ik denk aan je. Xxx
LikeGeliked door 1 persoon
Dank je wel
LikeLike
Beste Myriam, het lezen van jouw verhaal hakt er diep in, het raakt elke vezel van ons lijf en het is bijna onvoorstelbaar hoeveel kracht jij legt in je pogingen je pijn, je gevoelens en je gedachten beheersbaar , en voor jou leefbaar, te maken. Elke dag brengt jou dichter tot genezing, met elke kleine stap groeit het vertrouwen dat het goed komt, dat jij dit aan zal kunnen , dat deze “boze droom” ooit een herinnering zal worden. Je bent er, en over afzienbare tijd sta je er, klaar voor je gezin en familie, klaar voor een nieuw leven, milder en intenser dan ooit. Wij weten dat jij erin gelooft, en iedereen met je. Hou vol!
LikeGeliked door 1 persoon
Dank je DD. Jullie steun betekent heel veel voor me.
LikeLike
Dat je de kracht vindt om te schrijven… hartelijk dank om dit te delen.
Het is beangstigend om te lezen hoe pijnlijk het allemaal is.
Dat het herstelproces maar snel en goed verloopt. Elke dag beter !
LikeGeliked door 1 persoon
Dank je.
LikeLike
Ach Myriam, wat een toestanden. Infeite kun je het alleen ondergaan. Zo stom dat mensen altijd zeggen dat iemand sterk moet zijn of moet vechten.
Is wel een dingetje geen vast voedsel kunnen eten voor een aantal maanden. Maar guess what? Uiteindelijk bestaan er toch heel wat lekkere dingen die je wel zal kunnen eten. Kan aan heel wat lekkere receptjes geraken als je dat wilt met tijd. Dus bij deze, laat maar weten als ik je daar zou mee kunnen helpen.
Nu eerst dag per dag herstellen. Valt nu ook niet echt mee met die hitte, maar ik hoop echt dat je elke dag telkens ietsje beter wordt.
Weet dat er veel mensen aan je denken, alhoewel je daar mss ook wel niet veel mee bent nu.
Komaan hè! 🍀💪🍀💪🍀
LikeGeliked door 1 persoon
Het is vooral dat ik nu heel veel calorieën moet binnen krijgen om niet te veel spiermassa te verliezen. Dat zou het herstel afremmen. Dus veel zware proteïne shakes. Bah!
LikeLike
Nu staan de tranen in mijn ogen bij het lezen van dit alles… En slik ik een dikke prop naar binnen. Lieverd hou vol! En je klein voelen en bang, snap ik helemaal, ook dat mag!
Even een voorzichtige dikke virtuele knuffel ❤
X
LikeGeliked door 1 persoon
Dank je Suus. 😘
LikeLike
Slim van je om deze “overlevingsmodus” zo specifiek en gedetailleerd vast te leggen. Het zal je helpen om terug te gaan naar jouw persoonlijke en zelfstandige leven. Moedig voorwaarts, Myriam! Ik leef met je mee.
LikeGeliked door 1 persoon
Ik wou het voor mezelf duidelijk hebben, ook om over een paar maanden de vooruitgang te zien. Dat hoop ik tenminste.
Dank je Nell.
LikeLike
Wat goed Myriam om deze helse tijd te beschrijven .Vreselijk om niet te kunnen praten ,ik heb zelf 2 maanden zo’n ding in mijn keel gehad dus weet hoe akelig het is ..Wat heerlijk voor je dat je man op bezoek mocht .Maar je hebt ook nachtrust nodig,krijg je daar dan niets voor ? Heel veel sterkte weer Myriam
LikeGeliked door 1 persoon
Jawel, ik krijg slaapmedicatie maar het werkt niet. Moest ik een hele nacht met rust gelaten worden, dat zou al anders zijn. Maar de hele nacht door wordt om het uur je bloeddruk gemeten, ze komen suiker meten, bloed prikken,… De kamertjes op IC/medium care hebben geen verduistering. De laatste waar ik lag (nu op eigen kamer) was een unit van 4 kamertjes omgeven door glas om iedereen gemakkelijk te kunnen observeren en met een centraal deel voor de verpleging. Rustig? Vergeet het. En ik ben van mezelf een heel lichte slechte slaper.
LikeLike
Deze is heel heftig, ik kreeg er zelf een krop van in de keel en voelde waterlanders opwellen.
Hoe hard wens ik dat de goeie kant blijft opgaan!!!
LikeGeliked door 1 persoon
Dank je. Het was ook heel, heel zwaar en ik weet dat ik voor een lang revalidatietraject sta maar ik ga dat kunnen. Ik moet dat kunnen.
LikeLike