Tien jaar geleden

Tien jaar geleden schreef ik dit stukje.

Dertig jaar zijn er voorbij gegaan sinds mijn vader stierf. Het lange ziekbed, de strijd, zijn aanhoudende moed en hoop op genezing, zijn bezorgdheid om mijn moeder, om ons … dingen die ik nooit vergeet.

Ik zie hem nog voor me, dankzij de foto’s die ik heb. En mijn zoon lijkt wat op hem, zeker nu hij ook de ‘lange baard zoals vake‘ heeft waar hij als kind al van droomde. En als ik mijn broer zie lopen, dan zie ik ook mijn vader: de armen wat slungelig langs het lijf en in gepeins verzonken.

Ik herinner me mijn vader zoals hij was voor zijn ziekte: een vitale man, altijd bezig, altijd opgewekt. Zijn stem, zijn klankkleur kan ik me jammer genoeg niet herinneren, hoe hard ik ook mijn best doe.

Onze kleinzoon is naar hem vernoemd: Joannes / Wannes. Dat was een totale verrassing toen hij geboren werd en ik was er bijzonder door ontroerd maar eigenlijk was het niet verwonderlijk want mijn vader en mijn zoon, dat waren twee handen op één buik, ook al hebben ze elkaar maar zeven jaar gekend. Veel te kort!

Mijn vader en mijn zoon, 1987

Auteur: MyriamC

vrouw / moeder / oma / levensgenieter / wereldreiziger / #foreveronvacation Mijn motto: YOLO!

50 gedachten over “Tien jaar geleden”

  2. Zo mooi dat je kleinzoon de naam van de opa kreeg. Een echt eerbetoon.
    Hij is veel te vroeg gestorven, in he hart blijft hij verder leven. Mooi

    Geliked door 1 persoon

  3. Best herkenbaar, al gaat het in mijn geval om mijn stiefvader, de tijd vliegt gewoon! Mijn dochter die hem niet anders kende als opa, gewoon opa… weinig herinneringen meer heeft omdat ze net 4 was, toen hij stierf, en ook hier, hij maakte zich zorgen om mijn moeder, mij en zijn kleindochter dus… Ik snap het van jou, dat het je bezig houdt omdat jij nu die leeftijd hebt, dat hebben velen, omdat het mijn stiefvader was, kan ik dat stukje gelukkig loslaten.

    Ik geef jou even een virtuele dikke knuffel!

    X

    Geliked door 1 persoon

  4. Ook mij raakt het… ben blij dat je vader zijn kleinzoon nog gekend heeft. Het is mijn grootste verdriet dat mijn mama mijn kinderen nooit gekend heeft, na 37 jaar gaat de pijn niet weg.
    Mooi Myriam, ode aan onze ouders! 💙

    Geliked door 1 persoon

      1. Die data blijven toch altijd wat “pieken”. Volgend jaar is het 40 jaar dat mijn vader overleden is. Sommige jaren denk ik er helemaal niet aan, sommige jaren wel. Enerzijds is het lang, anderzijds is het iets wat altijd bij je blijft.

        Geliked door 1 persoon

          1. Hij was 44. Hartaderbreuk. Heel plots dus.
            Ik denk dat het normaal is dat je sneller van je stuk bent en meer stilstaat bij dit soort dingen nu. Ik kan soms ook behoorlijk emotioneel reageren 🙂

            Geliked door 1 persoon

                  1. Ik mag er niet aan dénken. Ik durf er niet aan denken. Zowel wat mijn ma als mijn stiefvader betreft. Ook dat gevoel om dan echt “wees” te zijn. Ook al zijn we al lang geen kind meer.

                    Geliked door 1 persoon

                    1. Mijn moeder kreeg een hersenbloeding en het was gedaan. Ik ben tot en met de dag van haar begrafenis in shock geweest. Ik weet daar totaal niets meer van.

                      Geliked door 1 persoon

                    5. Zo is dat. Ze was ook tot op de laatste dag nog heel goed. Reed nog overal met de fiets naartoe, was nog heel goed bij haar verstand, enz.

                      Geliked door 1 persoon

                    7. Ja, totaal onverwacht. De dag voordien hadden we nog mijn zoon zijn verjaardag gevierd en kwam ze ’s avonds nog even vertellen hoe fijn ze het had gevonden om zijn/hun huis te zien (ze waren pas gaan samenwonen).

                      Geliked door 1 persoon

  9. Sommige data blijven prikken in een mensenleven hé? Dierbaren verliezen is altijd te vroeg, maar als ze nog zo jong zijn zeker.
    Heel mooie foto ook.

    Geliked door 1 persoon

    1. Die foto is ook zo echt hoe hij was. Was mijn zoon in de buurt, hij liet vallen wat hij vast had. Een betere grootvader kan een kind niet wensen.

      Like

  10. Ik ben hier zelf ontroerd door! Ik vind het geweldig als mensen zo’n goeie band met hun ouders hebben. En ik had die al helemaal niet met mijn vader. Ik heb heel zijn leven in zijn schaduw geleefd en zoveel mogelijk goed voor hem proberen te doen om toch maar geliefd door hem te zijn. Soit, ik ben blij dat jij zo’n vader uit de duizend had!

    Geliked door 1 persoon

    1. Oh Christa, dat is erg. Ik lag ook wel eens met hem in de clinch hoor, maar hij was er altijd wel om ons te steunen.

      Like

      1. Mijn vader was een narcist. En het is een groot taboe om te schrijven, dat ik me pas vrij voelde na zijn overlijden. Nu pas kan ik helemaal mezelf zijn! Hoe erg is dat niet! En toch zag ik mijn vader graag en heb ik ook goeie dingen van hem geleerd. En ik kan er niet over schrijven op mijn blog, omdat er te veel lezers zijn die me echt kennen en zo’n dingen liggen veel te gevoelig en zoals ik al zei, het is een groot taboe om je ouders niet de beste van de wereld te vinden. Dit even terzijde! 😉

        Geliked door 1 persoon

        1. Het doet me heel erg denken aan het boek ‘Even afrekenen graag’ van Jos Lammers.
          Erg dat dit je leven zo bepaald heeft.

          Like

  12. Jouw verhaal toont zoveel parallellen met dat van mij. Mijn vader stierf ook dertig jaar geleden na een pijnlijke en verwoestende ziekte die niet meer te genezen was. Ook hij had een enorm goede band met mijn dochter. Haar opa noemde ze haar beste vriend. Ook zij was zeven toen hij stierf, maar ze praat nog over hem. Dat heeft ze destijds heel goed beseft.
    Echt mooi dat je kleinzoon naar jouw vader is vernoemd.
    Dertig jaar lijkt lang, maar het is als de dag van gisteren… en het jaar dat ik met pensioen mag, zal ik de leeftijd hebben dat mijn vader ziek werd en stierf. Daar denk ik vaak aan.

    Geliked door 1 persoon

    1. Helemaal zoals ik het voel. Mijn moeder was 60 toen ze weduwe werd. Ik was zo blij toen ik die leeftijd voorbij was.

      Like

      1. Ach Myriam… dat is ook veel te vroeg. Uiteraard sta je daar bij stil als je zelf die leeftijd hebt. Mijn moeder vertelt nog zo vaak over haar moeder, mijn oma, die op haar 60ste stierf. Zo jong nog. Mijn andere oma werd maar 50. Ik heb mijn oma’s nooit gekend.

        Geliked door 1 persoon

  13. Mijn drie kinderen hebben ook zoveel herinneringen aan mijn vader en moeder. Het doet deugd als ze anecdotes onder elkaar vertellen van vroeger! Nu vragen ze al eens dingen over hun grootouders van voor de tijd dat ze geboren waren.

    Geliked door 1 persoon

Reacties zijn gesloten.