Maandag was een stralende dag. Nog geen lente weliswaar, maar de zon scheen aan een wolkenloze hemel. Dan trekken wij er graag eens op uit. Het werd een wandeling in Bergen op Zoom, ‘Lopen op Water’ in Fort De Roovere aan de Zuiderwaterlinie. Een zeer mooi gebied om te wandelen en te mountainbiken. Wie meer info wenst over dit fort, kan deze nakijken op Wikipedia. Ik lever liever de beelden aan.
Ik niet hoor. Ik heb het over de reportagereeks op de Nederlandse TV waarin Nederlanders gevolgd worden die hun geluk in het buitenland gaan beproeven.
Dat programma is een beetje mijn guilty pleasure en ik kijk dan vaak ook met enig leedvermaak. Het is heel mooi om je dromen na te jagen, maar er zijn zoveel mensen die vertrekken zonder goede voorbereiding. En dan komen ze in de problemen met aannemers en officiële instanties omdat ze de taal niet spreken, of ze komen in geldnood omdat ze de kosten onderschat hebben, en vaak wéten wat ze gewoon niet wat ze gekocht hebben. Ik weet niet hoeveel bouwvallen ik al voorbij heb zien komen in de afgelopen jaren (ja, ik volg ‘Ik Vertrek’ al heel lang!). En dan denk ik: ziedewel?!
Dat is allemaal erg maar de uitzending van afgelopen zaterdag spande toch echt wel de kroon. Dit koppel had een zwaar jaar achter de rug en ze wilden het roer drastisch omgooien en een B&B gaan beginnen. Ze kochten hun droomhuis in Spanje, een huis dat ze slechts twee keer gezien hadden, en dat al drie jaar leeg stond. Correctie: het was nooit bewoond geweest. Dat moet toch al een belletje doen rinkelen, denk ik dan.
Het ging hier om een houten huis. Nu ja, dat dachten ze toch. Bij de eerste de beste wolkbreuk viel het huis bij wijze van spreken als een kaartenhuis in elkaar. Bleek dat het ineen gestoken was met spaanplaat in plaats van hout. Je kan je voorstellen wat dat doet als het zo’n enorme klets water te verwerken krijgt. Meer dan een kartonnen doos was het eigenlijk niet.
Geen leedvermaak deze keer, alleen maar verbijstering!
De verkoper had zich uiteraard ingedekt: hij was niet aansprakelijk voor verborgen gebreken. Hoe kan je als verkoper verder leven met het idee dat je wetens en willens mensen op zo’n schandelijke manier bedrogen hebt?! Want dit ging er echt heel erg over. Schaamteloos!
Hopelijk krijgen deze mensen nog wat uitgekeerd van de verzekering en kunnen ze hun droom toch nog waarmaken, want positief bleven ze er wel onder. Ik weet niet wat ik zou gedaan hebben in hun geval. Ja, ik weet het wel: ik zou er niet snel genoeg weg kunnen zijn …
Het kerstlogje van Thomas Pannenkoek deed mij weer eens even beseffen hoe goed wij het hebben in vergelijking met ‘vroeger’. Vanuit onze kinderogen gezien wordt die ‘goeie ouwe tijd’ toch wel wat geromantiseerd want de realiteit was heel anders.
Bij mijn moeder thuis, bijvoorbeeld, was er weinig om vrolijk over te zijn. Mijn grootouders hadden tien kinderen waarvan er twee op jonge leeftijd stierven. Mijn moeder was de oudste, en elk jaar kwam er een zusje/broertje bij. Daarbij nog een groot boerenbedrijf. Altijd waren er handen tekort. Ik heb nooit geweten dat mijn grootmoeder met ons speelde, laat staan met haar eigen kinderen. Neen, het was een zwaar leven van heel hard werken. Ook voor de kinderen, vanaf de leeftijd dat ze iets of wat van nut konden zijn. En was er eens een tijd wat minder werk op de boerderij, op het veld of in ‘den hof’, dan waren er altijd nog de buren van links of van de overkant die wel een paar extra handen konden gebruiken, want die hadden even goed tien of meer kinderen. Mijn moeder hielp als jong meisje onder andere met de was en de strijk bij de overburen. Dit deed ze na schooltijd en toen ze veertien was, was voor haar de schooltijd voorbij. Gewerkt moest er!
Materieel kwamen ze niks te kort hoor. Er was altijd voldoende eten, ook in oorlogstijd. Liefde en aandacht, eens een positief woord, een klopje op de schouder, dat was er niet. Je kan het die generatie niet kwalijk nemen want ze wisten niet beter en ik ben er zeker van dat mijn grootouders hun kinderen graag zagen, maar niet met zoveel woorden. En een lief woord af en toe kan zo’n deugd doen.
Mijn moeder had zo graag langer geleerd. Ze had het verstand ervoor en moeder overste had nog een goed woordje gedaan bij mijn grootouders, maar het heeft niet mogen baten. Mijn moeder las ook heel graag, maar lezen mocht alleen op zondag na het lof een uurtje. Handen mochten nooit stil liggen. Er was altijd wel verstelwerk in zo’n groot gezin, of er moesten sokken en truien gebreid worden voor grootvader en de broers. Dat waren ook nuttige werkjes voor de zondagen in een christelijk gezin.
Nee, ik heb mijn moeder nooit de term ‘de goeie ouwe tijd’ horen uitspreken want die heeft voor haar nooit bestaan. Gelukkig heeft ze later nog de kans gekregen om haar talenten te ontwikkelen maar haar jeugd heeft haar wel getekend.
Morgen is haar sterfdatum en ik had eigenlijk liever alleen maar stilgestaan bij de mooie herinneringen, maar ook deze herinneringen die zij met ons gedeeld heeft horen bij haar leven.
Lieve mam, ik zou je zo graag nog eens zien. 💖
myriamsditjesendatjes.com 