Mijn vader en moeder op hun trouwdag in 1953.
Zij was drieëntwintig, hij negenentwintig.
Mijn vader zijn ouders waren niet voor mijn moeder. Ah neen, want zij was van boeren komaf en dat paste niet bij de zich wat-beter-voelende burgerij waartoe mijn bompa en bomma van vaders kant behoorden. Al hebben ook zij altijd moeten werken voor hun geld hoor, maar niet met hun handen.
Maar uiteindelijk is het allemaal goed gekomen.
En zij leefden nog lang en gelukkig.
Helaas niet lang genoeg want mijn vader stierf in 1990 twee maanden voor hij 66 zou worden. Aan de vreselijke K-ziekte. Mijn moeder, die zo van hem afhankelijk was en door hem op handen werd gedragen, verweesd achterlatend. Ik heb er al eens eerder over geschreven dat mijn moeder psychisch niet sterk was. Zij is toen ook weggezakt in een diepe depressie.
Diezelfde moeder heeft later wél bewezen dat een mens nog heel erg kan veranderen op latere leeftijd.
Uiteraard hebben wij haar, vooral in het begin, bijgestaan met heel veel praktische zaken die mijn vader altijd op zich had genomen. Maar gaandeweg pakte zij de draad van het leven weer op en ging zij dingen zelf doen. Ze meldde zich aan bij allerlei praatgroepjes, werd op haar 75ste lid van de ouderenvereniging (al vond ze zich daarvoor nog te jong), ze was levenslustig, genoot van wandelen en fietsen in de natuur, en ze reisde verschillende keren met een vriendin helemaal naar Beieren met de trein, gepakt en gezakt … En zij werd de steun en toeverlaat van jong en oud.
Wie had ooit gedacht dat zij zo zelfstandig haar plan zou kunnen trekken?!
5 januari 2014 kwam ze ’s avonds nog even langs want ik had haar weer niet thuis gevonden overdag. Ze moest nog vertellen hoe ze genoten had van onze zoon (haar oudste kleinzoon) zijn verjaardagsfeestje de dag ervoor en hoe gezellig ze het vond in zijn (hun) nieuwe huis. Dat hadden we gezien: ze had de hele tijd zitten stralen.
De volgende morgen hebben we haar gevonden, na een alarmerend bericht van haar poetsvrouw die niet binnen geraakte. Buiten bewustzijn. Hersenbloeding.
11 januari 2014 hebben we voorgoed afscheid van haar genomen.
Ik ben een beetje afgeweken want ik wou het eigenlijk alleen maar over die mooie foto hebben.
myriamsditjesendatjes.com 
Wat een mooie foto zeg! En wat leuk dat je vader je moeder daarop kust. En dat dat mocht in die tijd!
LikeLike
Mijn ouders waren tamelijk vooruitstrevend. Mijn moeder was de eerste in haar boerendorp die in het lang wit trouwde. En ze gingen ook op huwelijksreis … daar is heel lang schande van gesproken want dat paste niet, was alleen weggelegd voor rijke mensen.
LikeLike
Die oude foto’s stralen een speciale sfeer uit, herkenbaar op de trouwfoto van mijn ouders. Ik houd ervan.
En zo vond je moeder haar tweede adem toen ze alleen viel. Daar kunnen we allen op hopen.
LikeLike
Ja, mooi hè die oude foto’s. Ik heb buiten het trouwalbum van mijn ouders nog dozen vol met oude foto’s.
LikeGeliked door 1 persoon
Een prachtige foto, en echt, ja dat had je toen nog… van de relatie, zij was niet hoog genoeg of goed genoeg, en dan zeg jij, ik snap het wel, zij werkten niet met hun handen? Nee, met hun voeten of neus dan? 😉 hahahaha Mijn dochter plaatste vandaag toevallig ook weer een mooie tekst op FB…
Wij worden met zijn allen steeds asocialer. Er wordt neergekeken op lager opgeleiden en iedereen wil hoger opgeleid worden, een goed streven, maar…
Waar zouden wij zijn zonder onze vuilnismannen en vrouwen die in weer en wind vroeg opstaan om het vuilnis dat iedereen produceert op te halen en naar de vuilstort te brengen.
Waar zouden wij zijn zonder onze pakket en post bezorgers, die jij online besteld of die de zo fijne krant en al het andere bezorgd zodat jij lekker warm thuis zit en niet naar de winkel hoeft.
Waar zouden wij zijn zonder (welke dan ook) winkelmedewerkers, die de vakken vullen, adviseren en jou altijd met een glimlach een fijne dag wensen, hoe hun dag ook is.
Waar zouden wij zijn zonder service desk medewerkers, die zowel online als telefonisch dagelijks allemaal crap over zich heen krijgen, maar toch elk gesprek met een glimlach opnemen en oprecht proberen het probleem voor de consument op te lossen.
Waar zouden wij zijn zonder monteurs (van auto monteur tot loodgieter, van elektricien tot fietsenmaker) die jij kunt bellen bij wat voor probleem dan ook en die (technische) storingen oplossen voor heel Nederland.
Waar zouden wij zijn zonder chauffeurs (van taxi tot buschauffeur, trein en tram machinisten) die elke dag 1000en mensen van A naar Z brengen, wat voor crap zij ook meemaken dagelijks door en met de reizigers.
En zo zijn er nog 100erden banen die je kunt uitoefenen zonder, of met een lager diploma. Zij hebben geen hoge universitaire opleidingen, maar ook deze mensen zijn hard nodig om onze maatschappij draaiende te houden.
Dus lach de volgende keer naar de caissière die jouw boodschappen afrekent, begroet de chauffeur die jou meeneemt en veilig dient af te leveren op jouw bestemming en bedank de servicemonteur die wat dan ook voor jou heeft gemaakt. Ondanks dat je boos bent op een bedrijf, wees aardig voor de persoon die jou helpt met welk probleem je ook hebt bij welke service desk dan ook, want deze kan er ook niks aan doen.
Dus eigenlijk… #doeslief tegen werkend Nederland, kijk niet neer op banen die jij niet hoeft of wil doen, en wees niet geïrriteerd als de vuilniswagen weer eens in de weg staat, maar knik, glimlach en wens hen een fijne werkdag. Maak ieder zijn dag een stukje mooier. Een mooiere wereld begint bij je zelf. ❤️
Dat dus… en de rest van jouw verhaal, ook dat hoort erbij… ze wordt gemist, dat is duidelijk.
X
LikeLike
Ik ben het volkomen met je eens. Ik heb alle respect voor mensen die ons het leven makkelijker maken. Wat zouden we zijn zonder hen inderdaad.
LikeGeliked door 1 persoon
Dit is gewoon heel erg toevallig natuurlijk weer.. dat mijn dochter hiermee komt. 😉 En jouw verhaal, maar een pracht paar waren ze, en tot het moment… hebben ze het samen mooi gehad, en dat is belangrijk! ❤
LikeLike
Ja hoor, mijn ouders hadden een heel goed huwelijk en zijn tot op de laatste dag erg gelukkig geweest. Jammer dat de ziekte van mijn vader de laatste jaren van zijn leven zo’n schaduw geworpen heeft over dat geluk. Maar da’s het leven nu eenmaal.
LikeGeliked door 1 persoon
Precies, helaas maar waar, hier dus dito met mijn opa en oma in dit geval… ooit. ❤ Fijn weekend Myriam!
LikeGeliked door 1 persoon
Wat roepen ouder foto’s mooie verhalen op!
LikeGeliked door 1 persoon
Oh oh, vroeger konden ze er ook wat van hoor. Een meisje van boerenafkomst, schande. Ze hebben wel mooi bewezen dat het niets uit maakt waar je vandaan komt. Samen ervoor gaan en gelukkig zijn en worden daar gaat het om. Je moeder was eigenlijk heel sterk, ze had het alleen door de liefde nog niet ontwikkeld.
LikeGeliked door 1 persoon
Dat klopt. Ze werd door mijn vader op handen gedragen. Hij heeft er ook hard voor moeten vechten!
LikeLike
Br, ik krijg hier kippenvel van. Had geen zo’n slecht einde aan je logje verwacht. Sterkte met deze moeilijke herinneringen.
LikeGeliked door 1 persoon
Het hoort bij het leven hé Christa. Weet je wat ik moeilijk vind? Dat ik me de stem van mijn vader niet meer herinner. En nog heel vaak zijn er dingen die ik aan mijn moeder wil vertellen, om dan even plots te beseffen dat dat niet meer kan. Da’s altijd even moeilijk.
LikeLike
Kan erin komen.
LikeGeliked door 1 persoon
Ontroerende photo. De stem van mijn vader heb ik op video tijdens een tuinfeest.Die van mijn man ook. Maar ik denk dat het wel heel heftig is om dat terug te horen. Ik krijg nu al de tranen in mijn ogen door te realiseren dat dat ook misschien wel komt, tenzij ik eerst vertrek
LikeLike
Niet te veel mee bezig zijn Lisa, en van elkaar genieten zo lang het nog kan.
LikeLike