Zij

Zij
76 jaar
Parkinson

Zij is mijn tante, de jongste zus van mijn moeder. Alleenstaand, geen kinderen.

Zij lijdt al vele jaren aan de ziekte van Parkinson. Nadat ze een aantal keren zwaar ten val was gekomen en zowat alle botten in haar lijf al eens had gebroken vond haar behandelend arts dat het niet langer verantwoord was om haar nog langer zelfstandig te laten wonen. Daardoor woont zij nu al een jaar of twee in een woonzorgcentrum.

Ze was tevreden. Er werd voor haar gezorgd, ze kreeg haar eten en medicatie op tijd en stond, ze kon zich nog zelf verzorgen, ze las en ze handwerkte, en ze had nog de vrijheid om eens een stapje in de wereld te zetten met haar rollator, bijgestaan door een van de vele nichtjes. Ze genoot van haar broodje préparé in een nabijgelegen tearoom. En van een glas cava op tijd en stond.

Tot ze in september in het ziekenhuis terecht kwam met ontstekingen her en der in haar lijf en een microbe in haar bloed.

Gisteren was ik bij haar op bezoek in het woonzorgcentrum en ik kende haar niet meer terug. Op goed twee maanden tijd is zij van een toch nog redelijk zelfredzame vrouw veranderd in een schim. Lichamelijk zowel als geestelijk. Dan weer helder, dan weer totaal verward. Het eerste wat ze me vroeg was ‘hoe is het met ons May’. Dat is mijn moeder, die vijf jaar geleden overleed. Dat zei ik haar. ‘Ah ja, jullie vader, dat weet ik wel dat die dood is (al 29 jaar), maar ons May???’ Wat later daagde het haar weer en herinnerde ze zich dat het omstreeks haar verjaardag was. Klopt. Mijn moeder overleed 6 januari en tante is op 3 januari jarig.

Ze ziet dingen die er niet zijn, ze vertelde dat ‘ons moe en onze va’ op bezoek geweest waren (die mensen zijn ook al vele jaren dood), dat ze naar de markt geweest was en Alida was tegengekomen (een collega van vroeger waar ze al 20 jaar geen contact meer mee heeft) en ze vroeg of iemand haar valies naar het vliegtuig kon brengen want ze ging op reis. En beestjes, overal ziet ze beestjes en vreemden die haar achtervolgen. Komt het door de Parkinson? Is het beginnende Alzheimer? Gaat ze, net zoals moemoe, dement worden? Niemand die hier een antwoord op heeft.

Ze hangt in haar rolstoel en kan nauwelijks nog bewegen. Helemaal voorover gebogen, handen werkloos in haar schoot. Lezen kan ze niet meer, handwerken ook niet. Niets eigenlijk. Ze kan niet eens meer een lepel naar haar mond brengen en is volledig afhankelijk van een goede ziel (vrijwilliger meestal) die haar tussen de maaltijden eens laat drinken of haar een ijsje voert.

In een kort helder moment vertelde ze dat de zorgkundige al om kwart voor zes haar slaapkleed komt aandoen en dat ze om zes uur in bed wordt gelegd. En dat de dagen toch zo lang duren als je al van zeven uur ’s morgens ‘op’ bent en niks meer kan dan alleen maar op bed liggen of in de rolstoel zitten. Niet eens in haar eigen kamer, want ‘ze’ komen haar altijd halen om met de andere bewoners in het salon te zitten. Omdat ze haar daar beter in het oog kunnen houden, vertelde de verpleegkundige mij achteraf.

Weg privacy!

En toen verviel ze weer in verwarring. Zag ze weer beestjes in haar glas water en vreemde mensen die haar achtervolgden.

Beroofd van haar vrijheid, zowel in haar lijf als in haar hoofd. 😢

Zo wil ik nooit eindigen. Daarom heb ik ook gehoor gegeven aan de oproep van LEIF – ik heb al jaren een LEIF-kaart met negatieve wilsverklaring – en heb ik in volle overtuiging de petitie ondertekend waarin gepleit wordt voor euthanasie voor mensen met dementie. En voor mij mag het nog verder gaan. Als ik vind dat mijn leven voltooid is, dan wil ik de vrijheid hebben om zelf te beslissen wanneer ik ga. Maar daar zal nog veel over gepalaverd moeten worden.

Auteur: MyriamC

vrouw / moeder / oma / levensgenieter / wereldreiziger / #foreveronvacation Mijn motto: YOLO! Toon alle berichten van MyriamC