Ik blik even terug op een – voor mij en indirect ook voor ons gezin – ingrijpende gebeurtenis uit 1993.
Het ging al langer niet goed op het kleine bedrijf waar ik werkte, er waren al diensten afgevloeid en mensen ontslagen en op een gegeven moment bleef alleen ik nog over als werknemer. Ik was er gerust in dat ik niet zou ontslagen worden, want het soort mensen waartoe mijn baas behoorde – Antwerpse bourgeoisie – kon niet zonder personeel, zowel thuis (tuinmannen, inwonende huishoudster) als op het werk (secretaresse / personal assistant, ik dus).
En toch was daar plots dat gesprek. Het was over, fini, ik was te duur. Ik mocht (sic) zelf mijn ontslagbrief typen om als laatste het zinkend schip te verlaten, én nog een jaar mijn jaar vooropzeg volbrengen.
Verslagen was ik, totaal van de kaart. We hadden net de compromis voor ons huis getekend. Dit kwam zó ongelegen. Maar niet alleen daarom. Ik had achttien jaar lang mijn ziel en zaligheid gelegd in mijn werk, meermaals per week werk mee naar huis genomen, was beschikbaar wanneer ‘meneer P.’ mij nodig had. Verraden voelde ik me toen ik vernam dat hij in mijn plaats een jong exemplaar – dochter van vrienden – had aangenomen. Ik heb haar nooit gezien, zou het niet hebben kunnen verdragen om mijn werk, wat ik met zoveel plezier en toewijding had gedaan, aan haar over te dragen. Trek uwe plan, moet ik gedacht hebben.
Ik heb weinig herinneringen aan dat laatste jaar vooropzeg. Ik weet wel dat ik onnozel genoeg was om mijn halve dag (ik werkte halftijds) waar ik recht op had niet op te nemen. Er bleef immers werk genoeg, alleen de winsten van weleer bleven uit.
Long story short …
Ik heb een jaar gestempeld en in dat jaar, naast vergeefs solliciteren, ons huis woonklaar gemaakt: gestript, geschuurd, geschilderd. Achteraf beschouwd was die fysieke arbeid een goede therapie.
En toen kwam er een telefoontje, van een van de zonen van mijn ex-baas. Of ik nog werkzoekende was? Dat was ik. Of ik eens kon komen praten.
Hij had iemand nodig om zijn administratie op orde te brengen, om de facturatie te doen, documenten te vertalen. Het was geen vast werk, hij zocht iemand op freelance basis. Of ik daarin geïnteresseerd was. Hij had ook nog een vriend-zelfstandige die ook iemand zocht. En ook zijn vader – mijn oude baas – zocht iemand want het jonge exemplaar voldeed niet bij nader inzien … Dat laatste streelde mijn ijdelheid wel.
Ik heb even getwijfeld, de voors en tegens tegen elkaar afgewogen. Zelfstandige, een onzeker bestaan … hoe ga ik op zoek naar opdrachtgevers … zal ik nog voldoende eigen inkomen hebben? Aan de andere kant was er de vrijheid die lonkte … afwisseling … alleen werk aannemen wat ik graag deed … ‘neen’ mogen zeggen. Mijn man had een goede job, we zouden het ook wel redden zonder veel inbreng van mijn kant … extra tijd voor ons kind en voor mezelf …
De beslissing was snel genomen.
Het wás een onzeker bestaan. Opdrachtgevers kwamen en gingen, en er kwamen er weer andere in de plaats. ‘Waar er een deur dicht gaat, gaat er een andere open’. Dat heb ik letterlijk mogen ondervinden. Maar ik heb het graag gedaan, heb interessante en minder interessante opdrachten gehad, nog veel bijgeleerd de laatste jaren en heb tot 2016 met veel plezier ge-freelance-d.
Ook bij mijn ex-baas – maar wel op míjn voorwaarden – tot hij in 2009 overleed. Toen ik in 1995 terug voor hem kwam werken was onze baas-secretaresse verhouding anders dan voorheen. Ik kreeg meer appreciatie, voelde dankbaarheid, werd min of meer beschouwd als een familielid, ook door zijn echtgenote en kinderen. Misschien heeft hij zich altijd wel een beetje schuldig gevoeld dat hij me aan de deur had gezet.
Na zijn dood heb ik alle documenten gearchiveerd, alles opgeruimd, dat deel van mijn leven op een fatsoenlijke manier afgesloten. Het was goed zo.
myriamsditjesendatjes.com 
Ik kan me voorstellen dat het een gevoel van voldoening gaf dat ze je vaardigheden toch misten. Fijn dat je als freelancer een soort doorstart kon maken!
LikeLike
Dat is niet niks zeg dat je je eigen ontslagbrief moest typen… Maar wel een bepaalde genoegdoening stel ik me zo voor, dat ze je werkzaamheden gingen missen!
LikeLike
De vrijheid en keuzevrijheid bij wat je aanvaardt, moet heerlijk zijn!En de baas die terugkomt op zijn besluit om een vriendenexemplaar aan te nemen, ik heb het zelf ook meegemaakt, hoe zalig voelt dat aan :-)Als je achteraf kan zeggen dat het goed was, is het zeker de juiste keuze geweest.
LikeLike
Ik moest wel he. Wie zou het anders gedaan hebben? Mijn baas alvast niet.
LikeLike
Dat het de juiste keuze was, dat weet je natuurlijk pas als het voorbij is he. Er waren natuurlijk ook nadelen aan het zelfstandige zijn, maar die hebben nooit opgewogen tegen de vrijheid die ik al die jaren had.
LikeLike
Wat een mooi en moedig verhaal, Myriam.Je eigen ontslagbrief moeten schrijven, hoe heftig en onmenselijk was dat? Geen greintje respect noem ik dit.Uiteindelijk is het goed gekomen, zij het dat het gevoel van 'onzekerheid' bij freelance werk toch altijd een schaduw geeft.Chapeau !!
LikeLike
Dank je. Ja, die onzekerheid is gebleven tot de dag dat ik wist dat ik op pensioen kon. Altijd werk genoeg gehad, en toch …
LikeLike
Goh Myriam, ik ben echt geraakt door dit inkijkje in je persoonlijke leven. Wat heb je dat ontslag goed “opgepakt” en wat heb je je weten herpakken, zeg. Een diepe, diepe buiging. En wat ontzettend fijn dat je nu met een goed gevoel terug kunt kijken op alles.
LikeLike
Dank je Nell. Het leven is niet altijd een feestje, ook voor mij niet. En kansen moet je grijpen als ze zich voordoen. Dus heb ik de sprong gewaagd.
LikeLike
Onzekerheid op het werk of de onzekerheid of je genoeg opdrachten krijgt, drukt overal een stempel op. Ik ben blij voor je dat het tot je pensioen goed gegaan is, ook al zullen er vast wel wat mindere perioden geweest zijn. We hebben tenslotte nog niet zo lang geleden een crisis gehad en daarnaast zijn er altijd goede en slechte tijden.Fijn dat je het voor je oude baas op een goed manier hebt kunnen afsluiten. Ik begrijp je wrok van destijds.
LikeLike
Natuurlijk waren er periodes dat het minder was. De vakantieperiode (juli-augustus) was altijd vrij stil, maar dat vond ik niet erg want dan had ik zelf ook wat extra vakantie. Van de crisis heb ik eigenlijk niets gemerkt. Ik denk dat het eerder een moeilijke periode was voor vaste werknemers doordat er ontslagen vielen.
LikeLike