Mijn zus

Mijn zus is vandaag jarig. Drieënzestig wordt ze, twee jaar jonger dan ik.

Ik ben niet uitgenodigd op een eventueel feestje. Mijn zus is niet zo familie-gezind. En hoewel onze relatie al jaren vertroebeld is, denk ik vandaag toch extra aan haar.

Mijn zus is altijd al een buitenbeentje geweest. Ze is zelfs geboren als buitenbeentje: als eentje van een (meisjes)drieling. Een vechtertje was ze, de lichtste van de drie en de enige die het gehaald heeft.

Toen ze op de drempel naar volwassenheid stond is ze in het ziekenhuis waar ze geboren is gaan vragen of er nog een dossier was van haar geboorte. Of er nog ergens een non of verpleegkundige was die haar geboorte had meegemaakt. Een (natuurlijke) drieling was tenslotte een zeer bijzondere gebeurtenis in het jaar 1956.

Mijn moeder kon er haar/ons heel weinig over vertellen. Mijn moeder is de hele zwangerschap lang alleen maar bang geweest van wat komen zou. Zij wist zelfs niet dat ze een drieling verwachtte. De dokters vonden het beter om haar dat niet te zeggen en haar in de waan te laten dat ze zwanger was van een tweeling. Ze was psychisch niet sterk en zou dit niet aangekund hebben. Mijn vader wist het overigens wel.

Maar ik wijk af.

Mijn zus heeft via het ziekenhuis een non kunnen opsporen die haar geboorte en haar neonatale periode heeft meegemaakt. Het mensje was al oud en veel wist ze niet meer maar voor mijn zus was dit heel belangrijk. Nog steeds zegt ze dat ze iets mist. Iets onbestemd waar ze de vinger niet op kan leggen.

Mijn zus lijdt meer dan waarschijnlijk aan het ‘lost twin syndrome’ en dat uit zich op verschillende vlakken. Zij is al haar hele leven lang ‘op zoek’. Op zoek naar haar eigen identiteit, naar de juiste partner, heeft problemen om zich te hechten, aan een man, aan haar kinderen. Haar vriendschappen en relaties zijn zeer oppervlakkig en vaak kortdurend. Ze komt heel zelfverzekerd over maar er is geen groter twijfelaar dan zij. Voor alles zoekt ze bevestiging. Ze is als een vlinder, verandert voortdurend van richting en fladdert door het leven, hier en daar een puinhoop achterlatend. Ze lijkt gelukkig maar ik twijfel of ze dat ook is.

Ik kan er met haar niet over spreken want door ‘inmenging’ (goed bedoeld) van mijn kant – over andere zaken – is het jaren geleden misgelopen tussen ons. Ik zeg dus liever niks meer want het komt toch verkeerd over.

Ze krijgt vandaag van mij wel een mooie kaart in haar brievenbus met een welgemeend ‘gelukkige verjaardag’.

Auteur: MyriamC

vrouw / moeder / oma / levensgenieter / wereldreiziger / #foreveronvacation Mijn motto: YOLO! Toon alle berichten van MyriamC