Druk druk druk

Ik hoorde het vroeger al wel eens tegen mijn moeder zeggen: gepensioneerden hebben het precies nog drukker dan toen ze nog werkten. Nu zijn we zelf gepensioneerd en soms lijkt het inderdaad of we het altijd druk hebben.

Vorige week was zo’n drukke week.

Maandagmorgen heb ik eindelijk mijn vakantiestrijk weggewerkt. Samen met de gewone strijk toch goed voor zo’n kleine drie uren strijken. Met de nodige pauzes. In de namiddag hebben we na de regenbui een wandeling gemaakt op de heide. We zouden dat meer moeten doen …

Dinsdagmorgen de gebruikelijke Spaanse les. Weer nieuwe grammatica … het houdt niet op! In de namiddag direct mijn huistaken gemaakt want als ik het laat liggen tot het einde van de week ben ik de helft alweer vergeten. Zo gaat dat nu eenmaal met oude hersens.

Woensdag was onze Kleine Man hier. Dat wil zeggen dat we er dan 100% zijn voor hem. Moet ook wel, want hij raast als een wervelwind door het huis. Op de zetel, af de zetel, boekje lezen (duurt nooit lang), knuffelen, toren bouwen, met de bal spelen, zingen, dansen, knuffelen, verstoppen, … Tussen de middag, als hij zijn slaapje doet, eten we. Mijn man leest daarna online zijn krant en ik tokkel wat op de PC. En na een paar uren rust begint het schouwspel opnieuw. Dat kind stroomt over van de energie, en na zo’n dag kan je opa en oma bij elkaar vegen. Gelukkig had ik nog wat overschotjes in de koelkast want ik had niet meer de puf om nog te gaan koken nadat zijn papa hem had opgehaald.

Donderdag heb ik heerlijk uitgeslapen tot negen uur en na de dagelijkse huishoudelijke taken – afdrukken van peuterhandjes van de ramen vegen bijvoorbeeld – ben ik een tijdje bezig geweest met het selecteren van de vakantiefoto’s om een mooi (online) album samen te stellen. Ik had er van de vijftienhonderd al een vierhonderdtal overgehouden, maar dat zijn er nog veel te veel voor een album. In de namiddag stond er een wandeling met een vriendin op het programma. Het was prachtig weer en we hebben nog heerlijk in de zon gezeten op een terrasje.

Vrijdag zijn we met een vriendengroep op bedrijfsbezoek geweest bij Elixir d’Anvers. Om half twee in Antwerpen zijn betekent dat wij – gezien het huidige verkeer – om half één moeten vertrekken. Beetje moeilijk met eten. Daarom maar besloten om anderhalf uur vroeger te vertrekken en te gaan lunchen in Antwerpen bij De Markgrave. Wat overigens super lekker was.

Zaterdag stond er niks op de planning. Het was wel een datum van betekenis want op 16 februari 1974 hebben manlief en ik elkaar leren kennen. 45 jaar geleden … wat vliegt de tijd. We hebben het gevierd met een fijne zonnige fietstocht ‘Langs parken en forten in en rond Antwerpen‘. Onze eerste gezamenlijke fietstocht van dit jaar en al direct 48 kilometer. Pat on the back for myself!
 
//embedr.flickr.com/assets/client-code.js

En zondag moesten we bijkomen van de drukke week, maar hebben we toch nog een uurtje gefietst. Zonde om met zo’n mooi weer niet buiten te komen!

Auteur: MyriamC

vrouw / moeder / oma / levensgenieter / wereldreiziger / #foreveronvacation Mijn motto: YOLO! Toon alle berichten van MyriamC