Afscheid

Vandaag heb ik afscheid genomen van mijn trouwe metgezel. Elf jaar lang – goed voor honderdvijfenzestigduizend kilometer – was hij mijn maatje dat me overal naartoe bracht.  Elf zomers lang maakten we de wegen in binnen- en buitenland onveilig, met mooi weer topless. Hij. Niet ik.

Vorig jaar heeft hij me al eens in de steek gelaten … een rekening om U tegen te zeggen. Vorige week opnieuw en weer lopen de kosten hoog op. Met mijn verstand weet ik dat ik er geen kosten meer aan moet doen. Mijn hart zegt iets anders, maar ik ga deze keer het verstand laten primeren. We hebben die tweede auto ook niet meer nodig sinds we allebei op pensioen zijn.

De nummerplaat is ingeleverd, de verzekering is opgezegd en ik heb hem nu op een tweedehandssite te koop aangeboden in de hoop er nog een beetje centen voor in ruil te krijgen. Dat maakt het afscheid toch wat minder erg.

Ik zal de zomerse cabrio-ritjes missen!

UPDATE
Mijn karretje is verkocht. Nauwelijks één dag heeft hij te koop gestaan. Ik hoop dat de toekomstige eigenaar er evenveel plezier van zal hebben dan ik gehad heb.

Auteur: MyriamC

vrouw / moeder / oma / levensgenieter / wereldreiziger / #foreveronvacation Mijn motto: YOLO!

11 gedachten over “Afscheid”

  1. Wat fijn, dat het bedrijf een diner organiseerde. Wat een lange tijd bij hetzelfde bedrijf! Fantastisch toch!En dan nu genieten van de vrij gekomen tijd.

    Like

  7. Na zo'n lange tijd is het inderdaad raar om afstand te doen. Ik duim alvast mee, dat je hem toch aan een mooie prijs verkocht krijgt.

    Like

  8. Ik hoop het ook, maar ik realiseer me dat zo'n oude auto met kosten aan niet echt aantrekkelijk is voor een potentiële koper.

    Like

  9. Ik voel met je mee! Toen ik indertijd kosten kreeg aan mijn auto zei mijn man ,die moet de deur uit. Hij kocht een nieuwe in dezelfde garage van de vorige en we kregen nog een behoorlijke prijs voor de oude.( had niet zo veel kilometer. Mijn auto was meer voor werkverkeer en kleine uitstappen) Toen ik de sleutels overhandigde aan de garagist heb ik een potje zitten huilen in mijn nieuwe auto !

    Like

  10. Stom hè. Deze keer heb ik geen traan gelaten, maar bij mijn eerste autootje, oktober 1982, ik vergeet het nooit … tranen met tuiten. En het regende toen pijpenstelen. Het weer was gewoon solidair met mij.

    Like

  11. Ahw dat is vast heel lastig zoiets, aangezien ik zelf geen rijbewijs heb, maar wel ook het idee ken, van.. we gaan een andere auto uitzoeken in de familie, hahaha zelfde effect, soms jaaaaaa doen! soms neeeeeeeeeeeeeeejjjjjjjjj ;-)X

    Like

Reacties zijn gesloten.