Tuinieren

Manlief en ik hebben gisteren samen in de tuin gewerkt. Zonder wrevel en zonder discussies. Dat is wel eens anders geweest. Mijn man en ik zijn namelijk nogal verschillend. Hij is een bijhouder, ik totaal niet. Hij is ook de doener, ik heb niet zo’n groene vingers. Bovendien had ik een goede reden om niet te hard te werken: de sinusitis waarmee ik al bijna twee weken zit opgescheept.

We hadden van zoonlief een kruiwagen vol rozenstruiken gekregen die bij ons in de tuin een plek zouden krijgen. Maar eerst nog een goede plek vinden … Ik opperde om de hortensia’s die ik – tussen haakjes – al lang beu ben omdat ze, ondanks snoeien ieder jaar, veel te groot worden, naar achter in de tuin te verhuizen zodat de rozen een mooie plek zouden hebben vlakbij ons terras. Daar kon manlief wel mee akkoord gaan. Aldus geschiedde: plantgaten gemaakt achter in de tuin, hortensia’s uitgeschupt, de aarde klaar gemaakt voor de rozen. Zoveel rozen, waar laten we die allemaal? Ik hou van rozen, echt waar, maar manlief zou er tien zetten op een plek waar er slechts zes kunnen staan. Ik gooi ze ook niet graag weg, maar ik wil wel rust in de tuin en trop is gewoon te veel. Enfin, we hebben een compromis gevonden en we zijn eruit geraakt, zoals gezegd zonder wrevel en zonder discussie. 

Na 40+ jaar huwelijk gaan we het blijkbaar toch nog leren. Als hij nu ook zijn kelder nog opruimt waar hij al 40+ jaar van alles en nog wat verzamelt, dan komt het helemaal goed. ☺️