Tijdens mijn humaniora raakte ik nogal dik bevriend met een meisje dat niet zo’n fijne jeugd had gehad. We trokken ook na de schooluren veel met elkaar op, gingen samen uit, leerden elkaars vriend kennen, en later waren we te gast op elkaars trouwfeest.
Na enkele jaren al veranderde er iets in de relatie met haar man. Zij bleef een fuifnummer, hij was daar klaar mee en wilde aan het echte leven gaan beginnen. Terwijl hij laat en veel werkte, hield zij er een buitenechtelijke relatie op na. Iemand van haar werk … zo gaat het meestal. Uiteindelijk scheidde ze van haar man, die daar zo kapot van was dat hij korte tijd later een einde aan zijn leven maakte.
Haar nieuwe relatie was totaal anders dan haar eerste man. Veel uitgaan, veel drinken, louche zaken doen. En zij was ook niet meer de vriendin die ik altijd had gekend, maar we hielden nog wel wat contact, al was dat eigenlijk op haar initiatief. Ik/wij had(den) inmiddels een kind waar ik mijn handen mee vol had en mijn leven verliep totaal anders dan het hare.
Haar nieuwe man startte een zaak op in het buitenland en net toen zij op het punt stond om definitief naar daar te verhuizen – zij was door louche zaken en drankmisbruik haar job kwijtgeraakt – werd hij geveld door een hartaanval. Op slag dood. De begrafenis was op een zonovergoten dag in mei. Gek dat je je zulke details herinnert als de dag van gisteren.
Haar verdriet was groot en ze zocht terug meer contact met mij. Zo belde ze me steevast ’s avonds laat, de fles wijn of sterke drank aan haar zij, en hingen we uren (althans, zo leek het voor mij) aan de telefoon tot er geen normaal gesprek meer mogelijk was. Ik heb haar zo dikwijls gevraagd om professionele hulp te zoeken, maar verder dan wat loze beloftes van haar kant kwam het niet. Die nachtelijke telefoontjes hebben vele maanden geduurd, terwijl wij in die tijd hier thuis zelf de nodige problemen hadden met een depressieve zoon die al onze aandacht nodig had.
Toen ze mij dan op een avond weer belde, helemaal in de wind want ik kon haar nauwelijks verstaan, heb ik haar vlakaf gezegd dat ze mij pas weer mocht bellen als ze nuchter was. En ik heb ingelegd. Ik kon het er echt niet meer bij hebben. Ik zat zelf aan het einde van mijn krachten en voelde me zo machteloos omdat ik haar niet kon helpen / omdat ze niet geholpen wou worden.
Nadien heb ik nooit meer iets van haar gehoord.
Vele jaren later googelde ik haar op internet en las ik op een inmiddels ter ziele gegane social media site een berichtje dat zij in september 2010 overleden is na een langdurige ziekte. Dat heeft er bij mij toch wel flink ingehakt. Ik voel(de) me zo’n loser omdat ik haar destijds in de steek had gelaten. En ik kan het nooit meer goedmaken …
myriamsditjesendatjes.com 
wat een heftige post…ik wens je nog veel sterkte, want je hebt het er duidelijk moeilijk mee.
LikeLike
Dat klopt. Omdat mijn definitie van 'vriendschap' niet past in wat er gebeurd is, in hoe ik toen gereageerd heb.Dank voor je berichtje!
LikeLike
Ik kan me voorstellen, dat je je daar niet goed bij voelde. Maar het is echt niet zo, dat je haar niet geholpen hebt. Dat deed je juist wel. Alleen wou zij geen hulp aanvaarden.
LikeLike
Misschien heb je gelijk, maar het voelt niet goed om iemand in de steek te laten.
LikeLike