Mijn vader

Mijn vader zou vandaag 92 geworden zijn. Het was het eerste waar ik aan dacht toen ik mijn ogen open deed vanmorgen. Maar hij is er al 26 jaar niet meer … voor mij zal hij altijd 65 blijven.

Mijn vader … ik mis hem nu meer dan pakweg tien jaar geleden. Misschien omdat nu ook mijn moeder er niet meer is. Hoewel, ‘missen’ is niet het juiste woord. Het is de herinnering die meer en meer vervaagt. Ik zie hem nog voor me maar ben vergeten hoe zijn stem klonk.

Ik ‘had’ nooit zoveel met mijn vader. Mijn zus was het vaderskindje, ik hing meer aan mijn moeder. Hij was ook altijd stil en op de achtergrond. Een zachte vader, die toch heel fel uit de hoek kon komen als het om zijn idealen ging: ‘Leuven Vlaams’ in de late jaren ’60, een betere en gezondere leefwereld voor zijn kinderen en kleinkinderen, en van die dingen. Hij was een goede en zorgzame vader en vooral een fantastische grootvader. Zo spijtig dat hij maar drie van zijn zes kleinkinderen gekend heeft. En dat de jongere kleinkinderen hém alleen maar uit verhalen kennen.

Ik zie wel wat van mijn vader in mijn zoon. Dat felle als het om onrecht gaat, het (biologisch) tuinieren, het eeuwig en altijd verstrooid zijn ook. Zo is mijn vader toch nog een klein beetje onder ons.