Noodgedwongen moest ik vandaag met de fiets naar mijn werk. Zes kilometer heen, zes kilometer terug … totaal niet onoverkomelijk dus. En toch doe ik dat eigenlijk nooit. Het is zo gemakkelijk om de auto te nemen en, toegegeven, ik ben liever lui dan moe.
Maar vandaag had ik geen andere keuze want manlief zit met zijn auto in de Ardennen (korte fietsvakantie met vrienden) en mijn Black Beauty, waarop ik tot nog toe ALTIJD kon rekenen, heeft me in de steek gelaten.
Gelukkig was het droog vanmorgen, weliswaar met dreigend grijs op de achtergrond, maar dat kon de pret niet drukken. En, eerlijk is eerlijk, ik heb genoten van mijn fietstochtje langs rustige wegen met nauwelijks verkeer. Het was ik, mijn fiets, het bos en het geluid van duizend vogels. Heel mooi! Zo mooi dat ik er vanmiddag nog een stukje heb aangebreid en me toch maar weer eens heb voorgenomen om wat meer de fiets te nemen …
myriamsditjesendatjes.com 