Verjaardagsdiner

Onze verjaardagen vieren we altijd op restaurant. In eerste instantie had ik enkele weken voordien voor mijn verjaardag op 19 augustus een Iens Diner Deal geboekt bij Crème Crue in Rijswijk. Het restaurant kreeg op Iens een score van 8.6, en ik las er eigenlijk alleen maar positieve dingen over. Ondertussen toch maar blijven checken op Iens – uit ervaring weet ik dat een restaurant zich wel eens laat kennen met ‘deals’, groupons en speciale aanbiedingen – en de recensies over die deal waren vrijwel allemaal slecht. Toch misschien geen goed idee om daarvoor helemaal naar Rijswijk te rijden (100 km enkel).

Plannen gewijzigd, restaurant netjes geannuleerd en verder gezocht. Uiteindelijk besloten we om nog eens een keer te dineren bij onze eigen Zilverden, konden we makkelijk lopend of met de fiets wat met het hete weer alleen maar een voordeel was. En het was best al een tijd geleden dat we er nog iets anders gegeten hadden dan de business lunch, die overigens altijd prima in orde is wat prijs/kwaliteit betreft. Wij waren er dus vrij gerust in dat het een fijne en lekkere avond zou worden …

Er was gedekt in de tuin (het was broeierig heet op 19 augustus, ook ’s avonds om 7u nog), we mochten een tafeltje voor twee uitkiezen maar toen we bijna gezeten waren kwam de jonge ober ons zeggen dat hij eigenlijk een ander tafeltje voor ons voorzien had. Jammer voor hem, maar als ik mag kiezen, dan kies ik ook! De teakhouten stoelen zijn niet echt comfortabel te noemen zonder kussentjes. Dat je wel een kussentje kreeg als je erom vroeg zagen we later bij andere gasten, maar ik vind dat ze die wel standaard op de stoelen mogen leggen. Kwestie van service. Enfin, we hebben er verder niet over gezeurd maar de toon was toch al een beetje gezet. Brood kwam op tafel, net zoals een schijf boter. Geen broodbordjes, geen botermesje. Heel vervelend als je al voor de maaltijd een sneetje brood wil eten, want waar blijf je ermee tussen het knabbelen door? Verder de eeuwige stengels en wasabinoten die daar al jaar en dag op tafel komen en waar ik echt helemaal genoeg van heb.

Voorgerecht en dessert waren goed, behalve dat bij het laatste dessertje de aardbeienmousse nog half bevroren was. Het hoofdgerecht vond ik een misser van jewelste. Rode poon op een gigantische kwak paellarijst die veel te sterk gekruid was zodat de smaak van de vis helemaal weg viel. Ik heb dan ook niet alles opgegeten, vond het absoluut onsmakelijk.

Verder liet de service ook te wensen over. Bij geen enkel gerecht werd er uitleg gegeven. Brood werd niet automatisch aangevuld en na het hoofdgerecht werden de broodkruimels niet van de placemats geveegd. Het zijn misschien kleinigheden, maar als het van in het begin al niet goed zit ga je daar wel extra op letten. Ik kan hier eigenlijk heel kort over zijn. Zilverden is niet meer wat het geweest is. Goed voor zijn business lunches, maar om echt fijn te dineren moet je hier niet (meer) zijn.

Het volgende restaurantbezoek waar ik naar uitkijk is Mijn Keuken in Wouw. Ik hoop dat ik hierover een mooier verhaal kan schrijven.

Auteur: MyriamC

vrouw / moeder / oma / levensgenieter / wereldreiziger / #foreveronvacation Mijn motto: YOLO!

4 gedachten over “Verjaardagsdiner”

  1. Myriam, hartstikke leuk dat je alsnog de volgende dag over je feestje de moeite hebt genomen om over een van je favorieten te schrijven. Dat het dan eigenlijk een zeperd is geworden is toch wel erg jammer. Inderdaad die rode poon op paella is een misser en aardbeienmousse die half bevroren is. Wat een zonde. Je had er zo'n zin in. Ik had kijkend op de site en het lezen van het menu de gedachte om hier eens te gaan eten maar ik rijd er toch teveel voorbij na jouw schrijven. Groet Ben.

    Like

  2. Ach, het was niet zozeer het eten maar meer het totaalplaatje. Vroeger kon je er zo ontzettend lekker eten en de service was er prima. Dat miste ik gewoon. Qua service konden we net zo goed in een eetcafé gezeten hebben en dat vind ik jammer van het geld.

    Like

  3. Jammer hoor, als restaurateurs niet langer de moeite nemen om klantvriendelijk te zijn. Tenslotte is het nog altijd zo: geen klanten, geen inkomen. Een kussentje op een houten stoel is toch wel het minste dat je mag verwachten. Op naar Wouw dan maar … 😉

    Like

Reacties zijn gesloten.