Ode aan "oma"

Op geregelde tijdstippen nodigden mijn vriendin en ik onze beider moeders uit om samen ergens te gaan eten. Dat zouden we eind oktober weer eens gaan doen. Het lot heeft er helaas anders over beslist, want oma, zoals we mijn vriendin haar moeder noemden, is afgelopen nacht in haar slaap gestorven. Woensdag zou ze 90 geworden zijn, alles voor het feestje was al in gereedheid gebracht.
Oma genoot altijd het meest van onze uitjes. Ze hield van een lekker glas en op restaurant liet ze zich wel eens – heel bescheiden hoor – gaan. Ze dronk dan een glaasje champagne als aperitief, een glas wijn bij het eten en als afsluiter nog een Irish of een French coffee. Tegen die tijd was ze al erg vrolijk en spraakzaam geworden en hoe later op de avond, hoe plezanter het altijd werd met haar. Maar oma kon ook heel weemoedig zijn. Eigenlijk is zij de dood van haar man, onze papa, zoals zij hem altijd noemde, nooit helemaal te boven gekomen. Tijdens zo’n avondje uit kwam hij dan ook dikwijls ter sprake.
Ik ben heel blij dat we dit de laatste jaren nog voor oma hebben kunnen doen want ze keek erg uit naar onze uitstapjes. Maar ik ben er zeker van dat oma nu ook gelukkig is, want ze was er vast van overtuigd dat ze ooit terug naar haar man zou gaan, en dat is nu gebeurd.
Rust zacht, lieve oma en doe de groetjes aan opa.